Ateşten Buz (+18)

Bölüm 22

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.
Keyifli okumalar.

Gözünüze çarpan yazım hatalarında beni uyarırsanız çok sevinirim. Ben bir şey okurken yazım hatası görünce dikkatim direkt dağılıyor. Size de öyle olmasın.

***

"Evime."

Alparslan arabayı evine giden yollarda hızla kullanırken ben başımı geriye yaslamış akıp giden yolu izliyordum. Mahzen yanmamıştı. Etrafa benzin döken adamlar bizim çıktığımızı görmeleriyle orayı bırakarak peşimize takılmışlardı. Berşan ve Barlas'ın da olaylardan haberi olmuştu. Az önce ikisi de panikle bizi aramışlardı. Barlas Alparslan için, Berşan'sa benim için endişelenmişti.

Orada babamın ve annemin hatıraları vardı. Mektuplar vardı. Eğer yansalardı onlardan bana kalan en anlamı şeyler artık olmayacaklardı.

Alparslan direksiyondaki eliyle ritim tutarken evine yaklaşmış sayılırdık. Tahminen on beş dakika civarı bir süre kalmıştı. Evine gittiğimizde de her ihtimale karşı bu arabadan kurtulacaktık. Adamlarımdan biri gelip alacaktı ve yakacaktı. Polislerden biri plakayı vermiş olabilirdi.

Aklıma gelen şeyle "Ahu nerede?" diye sordum.

"Ahu her zaman benimle kalmıyor. Hem işlerden dolayı hem de tehlikeli. Teyzemde şuan."

"Anladım." Bir de Ahu'ya basılmak istemiyordum.

Yolda ilerlemeye devam ederken "İhaleleri nasıl kendine çektin?" dedi Alparslan merakla. Bana bakmıştı. "Olay sadece para olamaz, çünkü söyleseler senin teklif ettiğin parayı hatta daha fazlasını verebileceğimi bilirler."

Gülerken ona bakarak göz kırptım. "İzel farkı bebeğim."

Göz devirdi. "Egonuzu çekin de yüzünüzü görelim Sayın Sarca."

Güldüm. Bir şey söylemek üzere ağzımı açmıştım ki gözümü alan farlar ve kulaklarımı tırmalayan korna sesiyle konuşmak üzere açtığım ağzımdan bir çığlık kaçtı.

Attığım çığlık Alparslan'ın ettiği küfürlere karışırken karnımın üzerinden beni sabitleyen kol camdan uçmamı engellemişti.

Cam kırılma ve metalin metale değme sesiyle aynı anda aldığım darbe ağzımdan bir inilti çıkmasına sebep oldu. Bu az evvelki zevk iniltilerinin aksine acı dolu bir iniltiydi.

Bugün tanık olduğum ikinci yoldan uçan arabaydı bu.

Tek fark, bu sefer içinde bizim olmamızdı.

***

Saatler sonra..

Gözlerimi arlamaya çalışırken boğazımdaki acı tatla yüzümü buruşturdum. Kulaklarıma eşit aralıklarla dolan 'bip' sesi sinirlerimi bozmuştu. Vücudumun her tarafındaki ağrı üzerimden kamyon geçmiş gibi hissetmeme sebep oluyordu.

Ne olmuştu bana?

Gözlerimi kırpıştırarak açtığımda karşılaştığım şey beyaz bir tavandı. Derin bir nefes aldığımda burnuma dolan hastane kokusu midemi bulandırmıştı.

Beynimin içinde yankılanan korna sesiyle yaşananlar yavaş yavaş aklıma dolarken başımı ovuşturdum. Kaza yapmıştık!