Ateşten Buz (+18)

Bölüm 66

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.
Keyifli okumalar

BALLARIM LÜTFEN BU BÖLÜMÜ OKUMADAN ÖNCE, ARAYA EPEY ZAMAN GİRDİĞİ İÇİN BİR ÖNCEKİ BÖLÜMÜ TEKRAR OKUYUN. BİR ÖNCEKİ BÖLÜMÜ OKURSANIZ BİRÇOK DETAY ORADA GEÇMİŞTİ, HATIRLASINIZ.❤️

•
•
•

***

Alparslan elimi abartılı bir baskıyla sıkarken tek eliyle kontrol ettiği direksiyonu sola doğru çevirdiğinde lacivertlerimi yan profiline sabitleyerek hafif kirli sakalların sarmaladığı sert hatlı çenesini inceledim.

"Alparslan-"

Sözümü kestiğinde bakışları yoldan ayrılmamıştı. "Artık vazgeçemezsin sevgilim."

"Vazgeç-"

"Geçmedin." dedi, yine konuşmama müsaade etmeden.

Gözlerimi devirirken bana bakmasını beklercesine ona bakıyordum ama o bakışlarını yoldan ayırmıyordu.

"Yahu geçm-"

"Geçmedin." dedi 'i'leri rahatça uzatarak.

"Ay zaten geçmedim." diye bağırdığımda sonunda kafasını bana çevirdi. "Bir sus be adam."

Kaşlarını çattı. "Geçmediysen niye geçtim diyorsun?"

"Geçtim mi dedim Alparslan?"

Kafası karışmış gibi göründü. "Demedin mi?"

Gözlerimi devirerek uzun bir nefes verdiğimde gülecek gibi oldu. "Tamam tamam, söyle." dedi başını yeniden yola çevirirken. Nereye gidiyorduk bilmiyordum. Navigasyon bile açık değildi ve gecenin bir yarısı boş Almanya sokaklarında, beş saniye içerisinde verdiğimiz evlilik kararını gerçekleştirecek bir yer arıyorduk.

Yani Alparslan arıyordu.

Aslında gittiği yeri biliyormuş gibi gözüküyordu.

"Böyle bakkala gider gibi çıkıp evlenmeye gitmek mümkün mü?" diye sordum araba yolculuğumuzun yirminci dakikalarındayken.

"Neden olmasın?" dedi umursamazca.

"Ne bileyim? Bunun bir prosedürü, başvurusu, kağıt işi falan yok mu?"

"Vardır elbet."

Ona ters bir bakış attım. "Ee? Biz ne yapıyoruz o halde şu an?"

Bana yandan bir bakış attı. "Prosedürler fakirler içindir sevgilim."

Çıkarımı üzerine kısa bir kahkaha atarken arkamı yaslandım. "Pardon. Bir an bu ülkede istediğim her şeyi yapabileceğimi unutmuşum da."

O da hafifçe güldü. "Tabii ki. Kendine gel, İzel Sarca'sın sen." Birkaç saniye için sustu ve düzeltti. "Eh, son saatlerin."

"İzel Lerzanoğlu." dedim mırıldanarak kulağa nasıl geldiğini anlamak için. "Biraz sırıttı sanki?"

"Çok yakıştı bir tanem." dedi parmaklarını geçirdiği elimin üzerine yumuşak bir öpücük bırakırken. "Çok yakıştı."

Belki de Sarca'lığımın son anlarını yaşıyordum şu anda. Bu gerçek içimde değişik bir his uyandırırken rahatlamalı mıydım, yoksa hüzün mü duymalıydım bilmiyordum.

Elbette bu soyismi değişikliğinin sadece metaforik olduğunu, kişiliğimi değiştirmeyeceğini biliyordum. Ancak neredeyse otuzlu yaşıma kadar İzel Sarca olarak gelmiş, yirmi sekiz yıla sığmayacak kadar çok şey başarmıştım. Birçok ülkede, birçok masada, dünyanın yasadışı işlerinin akıbetine karar veren, ülkelerin siyasi işlerine dokunan, kağıtların üzerinde İzel Sarca yazıyordu. Tüm bunları son Sarca olarak tek başıma yapmak ve şimdi bu soyisimle vedalaşmak biraz hüzünlü bir şeydi.