Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün okuldan geç çıkmak zorunda kaldığım için hızlı adımlarla parka doğru koşuyordum.
Hala orada olmalıydı.
Değil mi?
Onu görmek istiyordum.
İlk haftalar bunu garipsemiştim. Ne de olsa hakkında hiçbir bilgi sahibi olmadığım birini sırf ağlarken izlemek istemem garip gelmişti.
Bu yüzden birkaç gün onu izlememeye çalışmıştım.
Tabi pek mümkün olmadı.
Ne olduğu hakkında bir fikrim yoktu. Tek bildiğim onu görmek istememdi.
Parktaki bedeni gördüğümde duraksayıp her zamanki duvara yaslandım.
Çok hızlı koştuğum için nefes nefese kalmıştım.
Kendimi yere bırakırken çantamı yana attım.
Derin nefesler alıyorken burada bulunmamın sebebi olan çocuğa çevirdim bakışlarımı.
Kucağında bir kedi vardı.
Ve yüzünde eksik olmayan gözyaşları.
Kediyi narince okşuyorken bir yandan ağlıyordu.
Onu bu halde görmeye dayanamıyordum. O kadar içli ağlıyordu ki onu izlemek bile gözlerimin dolmasına yetmişti.
Elinden geldiğince sesinin çıkmaması için kendini sıkıyordu.
Ama ben içinde kopan fırtınaların farkındaydım.
Kucağındaki kediyi yavaşça yere bırakırken çantasından peçeteye sarılı bir şey çıkardı.
Ne olduğunu bu mesafeden göremesem de peçeteyi kedinin önüne bıraktığında ve kedi peçetedekini yemeye başladığında sarılı şeyin yiyecek olduğunu anlamıştım.
Kedi yemeye devam ederken bakışlarını etrafta gezdirdi. Korkuyla kendimi arabanın arkasına iyice saklarken o gözlerini çocukların üzerinde gezdirdi.
Neden bilmiyorum ama bu daha çok ağlamasına sebep olmuştu.
Hızlıca ayaklandığında kaşlarımı çatarak saate baktım.
Neden bu kadar erken gidiyordu?
Parktan koşarak uzaklaşmaya başladığında peşinden gidip gitmemek arasında kararsız kaldım.
Eğer peşinden koşarsam beni fark edebilirdi.
Yine de kendimi riske attım.
Eğer evine girdiğini görmezsem huzursuz bir gece geçireceğimi biliyordum.
Ses çıkarmamaya çalışarak peşinden ilerlediğimde fazla hızlı olduğu için apartmana hızlıca ulaşmıştı.
Diğer günlere nazaran beklemeden direkt kendini içeriye attığında şaşırmıştım.
Durumunu ilk zamanlarla kıyasladığımda daha kötüye gidiyordu.
Ki ben sadece iki aydır buradaydım.
Ne zamandır bu haldeydi?
Veya neden kimse onun yanına gitmiyordu?
Bazen onu merak eden tek kişinin ben olduğumu düşündüm. Sonrasında bu düşününcenin saçmalığıyla kendi kendime güldüm.
O çok güzeldi. Üstelik tanımadan bile onun ne kadar iyi kalpli olduğunu görebiliyordum.
Böyle bir insanı kim neden sevmezdi ki?
Son kez binada gezdirdim gözlerimi. O mutlu olmayı hak ediyordu.
Senin için dua edeceğim.
Umarım dualarımsana uçar ve çokgeç olmadan yerine ulaşır.
