Love poem | hyunmin

♡⁷

Heyecanlı bir şekilde parka doğru ilerliyordum.

Gece kendi kendime bebeğimin adını öğreneceğim ile ilgili bir ton cümleyi zihnime yerleştirmiştim.

Bunu yapacaktım.

Onu istiyordum.

Gözyaşlarını dökmesine engel olmayı, dökse bile benim yanımda bunu yapmasını istiyordum.

Parka yaklaşmışken görmediğim beden ile içime bir korku yayıldı.

En son böyle yaptığında dudağında kanayan bir yarası vardı.

Endişe ile parkı kolaçan etmeye başladım.

"Birini mi arıyorsun?"

Arkamdan gelen sesle yerimde donarken içimden onun olmaması için tanrıya bildiğim tüm duaları ediyordum.

Derin bir nefes alıp arkama döndüğümde onu gördüm.

Bebeğim tam karşımdaydı.

Ve ben az önce onun sesini ilk kez işitmiştim.

Sorusu beynimde kendini tekrarlıyorken dilim tutulmuştu. Aptal gibi yüzüne baktığımdan emindim.

Karşımdaki beden derin bir nefesi dışarı vermiş, ardından kollarını göğsünde birleştirirken tekrar konuşmuştu.

"Sanırım soruyu değiştirmeliyim. Neden sürekli beni gözetliyorsun?"

Sıçmıştım.

"Seni gözetlediğimi nereden çıkardın?"

Puding olmuş beynim sonunda çalışmaya başlarken birkaç kelime zorla da olsa çıkmıştı dudaklarımdan.

Karşımdaki bir müddet bakışlarını üzerimde gezdirmiş, ardından hiçbir şey demeden parktan uzaklaşmıştı.

Gittiğinde kendimi yerden yere atmamak için zor tuttum.

Rezil olmuştum.