We'll Change the End 'destiel

Kabullenme

Cas~

Düşüncemin saçmalığının farkına varıp güldüm. Sonraki gün evde bulduğum gazete haberlerinden yola çıkarak bunu ciddi ciddi düşünmeye başladım. Dolaptaki kıyafetlerin tarzları ve yastığın altında bulduğum silah da beni onayladı. Tam dört gündür buradayım.

Buranın Sam ve Deane ait olduğuna inanıyordum; ilk gün uyuduğum cennet kokulu yatak da muhtemelen Deane aitti.

Ailemi düşündüm; yokluklarını çok hissetmediğim ailem. Annem ve babam işten işe koştukları için çok az görüşüyorduk. Kötü insanlar değillerdi. İki yaş büyük abim Gab şehir dışında okuyordu. Yani yokluklarını pek hissetmemiştim. Aylarca konuşmadığımız oluyordu.

5. Gün Akşam Saatleri
İçinde bulunduğu durumu tekrar gözünden geçirdi,Cas. Koca bir siktir çekti.

"Acaba sıcak yüzünden komaya mı girdim?" diye düşündü. Mantıklı gelen tek açıklaması buydu.

Kendini daha ne kadar kandıracaktı ki?
Buradaydı.

"Partiye hoşgeldin" dedi kısa saçlarını dalgalandıran rüzgar.

~Dean

Yanağımda hissettiğim küçük dokunuşlarla uyandım

"Ah, günaydın Dean"

ve işte beni defalarca ölümden kurtaran adam, kollarımın arasında; mavi gözlerinde huzurumu bulduğumu bilmeksizin yanağımı okşayan adam.

Sevgi dolu bir ifadeyle karşılık verdim:

"Günaydın gün ışığım"

Karşılığında aldığım küçük gülümsemesi kalbimi ısıttı. Çok güçlü olduğunu biliyordum. Ama duygusal olarak çok hassastı.

Sonraki bölüm varya üfffff efsane oldu efsane, bu bölüm çerezlik