Kabanata 3

302 24 29
                                    

This chapter is dedicated to: liahcentilles
__________

As I saw my parents' car went out of my sight, I run towards the exit of our mansion while carrying my brother's toy. It was a part of his marching band set. Isa lang ang dala ko, 'yung may hawak na drum. Baka kasi mapansin ni Mommy kapag marami ang nawala.

Dire-diretso ang aking takbo hanggang sa tumataas at baba ang dibdib na nakarating ako sa mansyon na katapat lang ng sa amin. The yellow dress that I'm wearing swayed with the wind as I run.

I caressed my braided hair at both sides of my head, takot na nagulo iyon dahil sa pagtakbo.

Nang makitang bukas ang gate ng mansyon ay walang pagaalinlanggang pumasok ako roon.

I stood in front of the large door. I looked up at the door bell as I raised my free hand. Iniangat ko ang sarili at sinubukang abutin iyon ngunit bigo ako. I knocked thrice before tracing the design engraved at the wooden door, like what I'm always doing while waiting for it to open.

Muli akong kumatok nang matagalan sa kakahintay ngunit nabitin sa ere ang aking kamay nang biglang bumukas iyon.

Mabilis na sumilay ang ngiti sa aking labi nang makita ang aking pakay. The gray color of his eyes is the first thing I saw. Siya pa lang ang nakikita ko na may ganoong kulay ng mga mata. Even her mom and dad's eyes looks just the same as mine, black. I wonder why Maverick's were different.

"Maverick!" An excited voice came out of my mouth. Bahagya iyong napalakas kaya naman bahagyang namilog ang mga mata niya sa akin.

He placed his forefinger in his lips as he hushed me. "Shh, pagagalitan ka ni Dad."

Mariin kong naitikom ang bibig at namimilog ang mga matang itinakip ang kamay doon nang maalala ang daddy niya.

"Why are you here?" Kunot noong tanong niya sa akin bago isinarado ang pinto sa kanyang likuran. His natural blonde, near white hair's following the direction of the wind.

Inilahad ko sa kanya ang dalang laruan. "Sa'yo na lang."

His eyes narrowed at me as he eyed the toy with an indifferent stare. He tsked. "I'm too old to play that thing."

I shook my head. "No, you're not!"

Kumunot ang aking noo nang makita ang ibang kulay ng kanyang balat malapit sa kanyang labi.

Iniangat ko ang aking hintuturo. "What's that?" I asked, pertaining to the violet color at the side of his lips who didn't compliment his almost pale skin. Madalas ko siyang makitaan ng ganoon. Minsan naman ay sa gilid ng kanyang pisngi, malapit sa kanyang mata.

He trusted his hands on his pocket. "Nothing."

I tilted my head while still smiling. "Let's play! Then this is yours!" Masiglang sambit ko habang iwinawagayway sa kanya ang laruang kinuha ko mula sa tatlong taong gulang na kapatid.

"I'm five years older than you, kid. I don't play."

Bahagya akong napaisip. He's just older than me but he's still a kid too.

I pouted my lips. Bagsak ang mga balikat na tinitigan ko siya.

Mataman siyang nakipagtitigan sa akin. And the smile in my face returned when I heard him sighed. Because I know I won again.

"I know what you want, let's go."

Tama ang hinala ko nang muling marining ang mga salita niya. Siya lang ang kalaro ko na hindi ako inaaway, kaya kahit minsan masungit siya ay lagi ko siyang pinupuntahan. Though sometimes while I'm playing, he's just looking at me like what my nanny's always doing.

Hope ur ok (Sour Hour Series #4)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon