Hope ur ok (Sour Hour Series #4)

Kabanata 27

"Lagi ba ang Tito Spencer mo rito?" I asked as Maverick carried her and made her sat on the bench. Umupo rin si Mav sa gilid ni Hetty kaya't ngayon ay napagigitnaan na namin siya.

Sandaling natigilan ang bata at tila iniisip pa ang isasagot. "Minsan isa o dalawang beses sa isang buwan. Minsan naman po ay pumupunta siya linggo linggo."

My lips parted at the thought that Spencer's visiting this orphanage that often. Hindi lang isang beses sa isang buwan kung hindi, isang araw sa isang linggo. I'm not sure if Spence's really fond of going to orphanage. Sa pagkakaalam ko, ito lang naman ang bahay-ampunan na pinupuntahan niya. Kung hindi pa nga niya ako dinala rito ay hindi ko malalaman na bumibisita pala siya.

Sandali akong napasulyap kay Maverick at nakitang na kay Hetty ang kanyang atensyon. "Ganoon kadalas?"

She repeatedly nodded her head. "Yes! He's always giving us pasalubong, Tita. Last day, he gave me lots of chocolates." She even motioned her hands like she's imagining that the chocolates were in front of her.

Wala sa sariling natawa ako sa reaksyon niya. "How old are you again, Hetty? You're celebrating your birthday the last time I'm here, right?"

"Yes, po. I'm seven years old already. I'm not sure but that day might not be my real birthday. Iyon lang po ang ginawang kaarawan ko dahil iyon ang araw na nakita ako nila Mother Superior sa labas ng ampunan."

I felt my smile trembled as my lips parted upon hearing her words. I don't know if she mentioned those before and I'm just not that attentive but what did she said?

I–is she my daughter?

I swallowed as I felt my heart started ramming my ribcage. Nahagip ko ang mga mata ni Maverick na ngayon ay nakatutok na sa akin. There's a frown in his forehead while staring at me, like he's asking if there's something wrong.

"You fine?" he asked.

At bago pa ako makasagot ay nakita ko na ang pamilyar na bulto na ngayon ay naroon na sa aming harapan.

"Mother Josephine." I stood when I realized who's in front of us.

"Amaryllis? Ikaw nga, napadalaw ka?Kahapon lang ay narito ang kaibigan mong si Spencer."

Ginawarang ko siya ng ngiti. "Nabanggit nga po ni Hetty."

I turned to Maverick reason why Mother Josie glanced at his direction. "Ah, Mother Josie, this is Maverick, boyfriend ko po."

"Magandang araw." Mother Josie smiled at him.

"Magandang araw din ho," bati ni Mav.

Salitang dumako sa amin ang tingin ni Mother Josie. "May sadya ba kayo o talagang napadalaw lang?"

I opened my mouth but immediately closed it to swallow and smiled. "May... gusto rin po sana akong itanong."

I saw Maverick now silently playing with Hetty. Nakaupo pa rin sila sa bench at ngayon ay magkaharap na.

"Maaari ko bang malaman kung tungkol saan?"

I nodded. "Tungkol po sana sa mga bata. May n–nakuha ho ba kayong s–sanggol na iniwan sa labas ng ampunan, pitong taon na ang n–nakalipas?" Though I'm sure there is because Hetty mentioned it already that, that's how this orphanage got her.

From the side of my eyes, I caught Maverick's head rose. Napunta sa akin ang kanyang mga mata dahil sa narinig.

Napakurap ang madre at sandaling hindi nakasagot na para bang may iniisip. "Marami na ang ganoong kaso rito sa ampunan ngunit ang isang ito ay ang hindi ko malilimutan dahil ako mismo ang nakakita sa sanggol."