╯𝕐𝕠𝕦𝕣 𝕖𝕪𝕖𝕤╰ 『ℍ𝕪𝕦𝕟𝕝𝕚𝕩 𝕗𝕗』

♡~1~♡

Μοναξιά......στους περισσότερους ανθρώπους δεν αρέσει η αίσθηση του να είσαι μόνος σου να μην έχεις κανέναν στην ζωή σου,κανέναν να σε αγαπάει να σε προσέχει να σε νοιάζεται.

Εγω όμως δεν είχα ποτέ τέτοιο θέμα το είχα συνηθίσει,είχα αρχίσει να προτειμω την παρέα του "σκοταδιου".Δεν χρειαζόμουν κανέναν μπορούσα να ζήσω κι έτσι...

Οι γονείς μου δεν υπήρξαν στην ζωή μου ούτε στο ελάχιστο.Ο πατέρας μου παρατισε την μητέρα μου όταν έμαθε πως είναι έγκυος και αυτή πέθανε στην γέννα αφήνοντας με μόνο από την μερα που γεννήθηκα.

Με μεγάλωσε η θεία μου. Δεν μπορώ να πω πως ήταν άσχημα με νοιάζεται σαν δικό της παιδί προσπάθησε πολύ για να με γιατρέψει όπως έλεγε, πήγα σε πολλούς ψυχολογους χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αυτο που αυτή αποκαλούσαν κατάθλιψη εγώ το έλεγα καθημερινότητα.

Απλα ήμουν αυτό ένα 18χρονο αγόρι που ήθελε να βυθίζεται στην μουσική και να ζωγράφιζει γιατί τον εκφράζει.Δεν ήθελα κανέναν γιατί δεν εμπιστεύομουν κανέναν μέχρι που η ζωή μου άλλαξε.....ένα απλό καθημερινό απόγευμα~

Φορούσα τα αρβιλακια μου ενώ άκουγα την θεία μου να κάνει τα συνηθισμένα σχόλια για την εμφάνιση μου....

-Ντυσου λίγο ποιο όμορφα νέο αγόρι είσαι τι παραπάνω έχουν οι άλλοι από εσένα?Πως θα βρεις ένα καλό κοριτ-

-Μη!Μη συναιχισεις σου έχω πει 100 φορές δεν θέλω κανέναν κι σταματά να προσπαθείς δεν πρόκειται να αλλάξω το στυλ μου....φεύγω θα γυρίσω αργά μάλλον..

Της απάντησα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Είμαι οντως τόσο χάλια;Αναροτιθηκα ψαχνοντας για το κινητό μου.Βγαζοντας το κοίταξα προσεκτικά τον εαυτό μου στην κάμερα του....Ανοιχτοχρωμη επιδερμίδα με φακίδες στην περιοχή της μύτης και κατάμαυρα μάτια.Τα μαλλιά μου ήταν κοντά βαμμένα οπως τις περισσότερες φορές σε διαφορετικό χρώμα και αφέλειες να πέφτουν στο μέτωπο μου. Ειχα αρκετά πιρσινγκ στα αυτιά μου,έκανα συχνά ένιωθα πως με κάθε τρύπημα του αυτιού μου έδειχνα την ελευθερία μου....μια απλή ανακούφιση προς τον εαυτό μου.