"Seni istiyorum..." diye fısıldadı dudaklarını dudaklarıma değdirip geri çekilirken. "Acılarını, yaralarını, yorgunluklarını, mutluluklarını... hepsini."
...
Bazı izler vardır üzerinizde, ağırdırlar ama sırtınızda taşıdığınız hiçbir şeye benzemezle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
43.Bölüm: Hayal Kırıklığı
Kırıklar çok fazla kalbimde; hayal kırıklığı, düş kırıklığı, kalp kırıkları. Umudumun kırıntıları bile yok edildi galiba. Şimdiye kadar kimse bunların hiçbirini kıramamıştı, her çatırtı sesini duyduğumda tamam demiştim, tamam, toparlanma vakti geldi. Artık kendine dayanak olmanın vakti geldi.
Kırıklar batsa da ruhuma, bir şekilde toparlanırdım. Şimdi hepsi kalbimin içinde paramparça edilmişti, hem de tek bir kişi tarafından. Herkes gitse de, o gitmez dediğim kişi tarafından...
İçimde saklanan son umut kırıntısı, tıpkı benim gibi yere çökmüş, karşıma geçmiş beni izliyordu sanki. Başımdan aşağı kayıp giden suları umursamadan öylece oturdum banyonun soğuk fayansında. Elimde tek bir fotoğraf vardı ve o da benim gibi ıslanıyordu. Su beni ıslatıyordu ama onu gözyaşlarım.
Hayır, ağlamıyordum, ağlayamıyordum. Canım çok yanıyordu, boğazımda koskocaman, belki de adını asla koyamayacağım bir yumru oturuyordu ama ben ağlayamıyordum. Tırnaklarım avuç içime delercesine batıyordu ama ruhumdaki kadar büyük bir acı hissetmiyordum.
Hissizleşmiştim ya da kendimi öyle kandırmıştım.
Aylarca kendimi toparlamaya çalışmıştım, bende bıraktığı izlerin üzerine yara bantları yapıştırmıştım, ona karşı tamamen hissizleştiğimi hissetmiştim. Hatta öyle günlerim oldu ki, bazen artık onu düşünmüyorum bile sanmıştım, onu düşünüp düşünmediğimi bile sorgularken meğer onu düşünüyormuşum.
Gömdüğümü sandığım bütün hislerim onu gördüğüm andan itibaren su yüzüne çıkmıştı. Kendime bile itiraf edememişim, onu hala deli gibi beklediğimi...
Onu gördüğümde beraber yaşadığımız her şey, en önemlisi onsuz yaşamak zorunda kaldığım her dakika gözlerimin önünden geçip gitmişti. Bütün acıları aynı anda, bir kez daha hissetmiştim sanki.
Hala bir ihtimal diyormuş içimdeki duygular... Meğer her şey gerçekten yalanmış. Şu fotoğrafta gülümseyen Afra'nın aşkı geçiciymiş, sarıldığı adamın aşkı sahteymiş.
Meğer o gerçekten beni sevmemiş...
Elimde tuttuğum fotoğraf ayaklarımın ucuna düştüğünde dizlerimi biraz daha kendime doğru çektim, kollarımı daha sıkı doladım dizlerime.
"Sevgilime sürpriz yapmak istiyorum..."
Beynimin içinde dönen seslere karşı ellerim kulaklarıma baskı yaptı.
Sevgilim... Sevgilisi... Onun sevgilisi...
"Ela... Bizi, Salih babanın yanına yerleştiren kadını tanıyan bir arkadaşım..."
