Hala Seni Seviyorum

❝ hep yanında olacağım. ❞

12 Temmuz 2018

"Luna! Bekle bir konuşalım."

"Hayır Matteo, bitti."

"Kestik! Ruggero, Karol siz harikasınız..." ikisi de gülümsedi. Mola verdiklerinde birlikte herkesten uzak bir yere oturdular.

"Biz gerçekten harikayız!" dedi Karol gülerek. Onun gülmesine Ruggero da güldü. "Aslında... biliyor musun Karol? Hâlâ benim kadar iyi değilsin." dedi Ruggero sırıtarak.

"Öyle mi? Matteo Balsano gider misin buradan?"

"Hey sadece şakaydı."

"Biliyorum." dedi gülerek. Ruggero elini uzatıp Karol'un elini tuttu. Çok mutlulardı.

"Seni seviyorum."

"Seni çok seviyorum Karol..."

"Acaba daha ne kadar vaktimiz var? Bir gün ayrılmak zorunda olduğumuzu bilmek canımı çok yakıyor."

"Bilmiyorum ama her şey maalesef bitmek üzere... şimdi Luna ve Matteo sayesinde ilişkimizi yaşıyoruz. Sana sadece Matteo Luna'ya sarıldığında sarılabiliyorum. Sadece o zaman seni öpüyorum, sana gülüyorum ve bu o kadar can sıkıcı ki..."

"Evet, öyle."

"Bak Karol, Soy Luna bitse de, biz bir gün ayrılmak zorunda kalsak da hiç unutma ki seni kalbimden ayırmayacağım. Hep yanında olacağım. Seni izleyemesem kalbimdeki yansımanı izleyeceğim, sesini o şekilde duyacağım. Belki de biz... sadece o şekilde beraber olacağız."

13 Şubat 2021

Artık Ruggero'yla konuşmamaya karar vermiştim. Onca olaydan sonra bir de konuşmaya devam etsem zaten saçma olurdu. Güneşli bir hafta sonuydu ve dışarıda hava çok güzeldi. Ama içimde büyük bir hüzün vardı. Ben Ruggero'yu her şeyden çok seviyorum, onu unutmak benim için çok zor olacaktı.

Biraz kafa dağıtmak için yürüyüşe çıkmak istediğimde kendimi hemen dışarıda buldum. Bu iyi gelebilirdi. Sahile doğru yürümeye başladığımda çok iyi hissediyordum. Bir banka oturdum, deniz havasını içime çektim ve gülümsedim. Sonra o aklıma geldi... benim için en tatlı gülümseyen kişiydi ve o güldüğünde kalbim yerinden çıkacak gibi atıyor, heyecanlanıyordum. Gülümsemem yavaş yavaş kaybolurken boğazımı temizledim. Ruggero'yu düşünmemem gerekiyordu.

"Karol?" duyduğum sesle irkildim. Arkamı döndüğümde gülümsedim. Gelen Giro'ydu.

"Giro, karşılaşmamız ne güzel... nasılsın?"

"İyiyim. Yürüyüş yapmaya çıkmıştım, seni görünce yanına geldim. Neyse, ya sen nasılsın? Pek iyi görünmüyorsun."

"Bir şey yok, sadece yoruldum." birden bankın önüne gelip yanıma oturdu.

"Dizi seni o kadar çok mu yoruyor? Aslında, başrolsün. Yorulman şaşırtıcı değil. Bak şimdi, dinlenmek için oturmana veya yatmana gerek yok. Dediklerimi yap şimdi..."

"Pekala..." gülümsedim ve tamamen ona döndüm.

"Gözlerini kapat." göz kapaklarımı yavaşça kapattım. "Derin bir nefes al." bir nefes aldım ve gözümü hafiften açıp Giro'nun ne yaptığına baktım. "Hey Karol! Kapat gözünü..."

"Tamam, tamam." kıkırdayarak gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım.

"Şimdi nefesini ver, arkana yaslan ve aklındaki her şeyi şimdilik unut... sadece bu güzel yeri düşün, huzuru hisset. Ruhunu dinlendir. Yorgunluğun geçer belki." dediği şeyleri bir bir yaptım. O an için huzuru tattım. Kafamdaki tüm düşüncelerden uzaklaştım ve rahatladım. Yavaşça gözlerimi açtığımda, Giro'nun kafasını banka yaslayıp gülümseyerek beni izlediğini gördüm. Birkaç saniye sonra toparlandı ve konuşmaya başladı.

"Biraz iyi geldi mi?"

"Kesinlikle, tüm yorgunluğumun gittiğini hissettim. Biliyor musun Giro? Benim en başından beri ruhum yorgunmuş aslında. Bana çok iyi geliyorsun."

"Neler yaşadın bilmiyorum, ruhsal yorgunluğunun sebebini de bilmiyorum ama ben sana yardım etmek için hep yanında olacağım. Bana güvenebilirsin Karol..."

O an bir şey fark ettim, Ruggero da bana yıllar önce aynı şeyi demişti. 'Hep yanında olacağım.' peki sözünü tutabildi mi? Bıraktı beni... o, yeni sevgilisiyle mutluyken onu hep özledim. Aklımdan çıkaramadım. Şimdi, aradaki iki yılda cümle değişmemişti. Birileri benim yanımda olacağını söylüyordu sonuçta, kim olduğunun önemi yoktu. Ama bildiğim bir şey varsa o da Ruggero'nun canımı çok fazla yaktığıydı. Belki de ona güvenmek hataydı... şimdi bir şansım daha var işte. Aynı cümleyi biri daha söylüyor bana. Yanımda olduğunu hissettiren biri daha... kalbim bir kırılmayı daha kaldıramazdı ama içimden bir ses Giro'ya güvenmem gerektiğini söylüyordu.

"Ee, neler olduğunu anlatmayacak mısın?"