Hala Seni Seviyorum

❝ bizim vedamız. ❞

Ruggero'yla hislerimizi paylaştığımızdan beri sekiz gün geçmişti. Tamamen harika olan sekiz gün... sonunda her şey istediğimiz gibi gidiyordu. Mutluyduk ve bozulmasını istemiyorduk. Kimse sevgili olduğumuzu bilmiyordu ama Ruggero bunu açıklamayı planlıyordu. Her şeyin bilinmesi daha iyi olurdu.

Bugün bir canlı yayın açacaktık ve her şeyi söyleyecektik. O yüzden çok gergindim. Ne tepki verirler tahmin etmek zordu. Muhtemelen beraberinde kötü sonuçlar getirecekti ama yapacak bir şey yoktu. Bu, bizim özel hayatımızdı ve insanlar istemiyor diye ayrılacak değildik. Bu durum yani insanların bizi beraber görmeyi istememesi bizi ayırmazdı ancak ilişkimizi zayıflatabilirdi. Düşünsenize birileri sürekli sizin hakkınızda "Hiç yakışmıyorlar." , "Yapmacık duruyorlar." , "Onları sevmiyorum." diyor ve siz kendinizi bile savunamıyorsunuz çünkü eğer savunmaya çalışırsanız kötü olurdunuz. Ruggero Cande ile sevgiliyken ikisi hakkında da aynen bunları söylüyorlardı. Böyle sözler gerçekten ilişkiyi zayıflatabilir nitelikteydi ve ben de bundan korkuyordum. Cande'yi şimdi anlamaya başlamıştım. Babasının ölümü için üzgünken bir de böyle eleştirileri nasıl kaldırabiliyordu? Çok güçlü bir kadın olmalıydı.

Biz, birbirimizi sevdiğimizi söylediğimizde hem Cande'yi üzmüş olacaktık hem de bizi sevmeyenler memnun olmayacaktı. Bunu kaldırmak zordu, biz başarabilir miydik bilmiyordum.

"Karol, hazır mısın? Açıyorum yayını."

"Aslında hiç değilim." güldük.

"Neden? Konuştuk ya güzelim. Bunları atlatmamış mıydık? Dediklerini umursamayacağız, sadece açıklayıp kapatacağız. Üzme kendini... her şey yolunda gidecek. Güven bana." başımı salladım ve telefonunu eline aldı. Yayını başlattığında ilk kendi yüzünü gösterdi. Gelmelerini beklerken konuşmaya başladı.

"Hepinize merhaba! Nasılsınız? Umarım iyisinizdir..." neşeli bir şekilde selam verirken üç bin kişi gelmişti.

"Bugün biraz özel konulardan bahsedeceğim ama önce daha çok kişinin gelmesini bekleyeceğim. Çünkü benim için önemli bir konu." bir süre izleyicinin artmasını bekledi ve konuştu.

"Sizler benim ailemsiniz ve sizden bir şeyleri saklamak istemiyorum. Ayrıca her ne karar verirsem vereyim arkamda olmanızı umuyorum. Konu kız arkadaşımla ilgili ve bilmenizi istiyorum." telefonunu birden bana çevirince ne yapacağımı şaşırdım. Sadece gülümseyebildim. Telaşla konuşmaya başladım.

"Hepinize merhaba..." dedim dalgın bir şekilde. Yorumlar çok hızlı bir şekilde geçerken şaşkın olduklarına emindim.

"Bildiğiniz gibi Karol'la Soy Luna'da tanıştık. Şimdi de tekrar Siempre Juntos'da partneriz. Ve bizim partnerciliğimiz yakın zamanda aşka dönüştü diyebiliriz." sadece kafamı saladım. Bir süre gözüme çarpan yorumları içimden okudum. 'İnanamıyorum!' 'Resmen Ruggero'nun ayrılmasını beklemiş." gözümün dolmasını engelleyemedim. O sırada Ruggero benim rahatsız olduğumu fark edip kapatmaya hazırlandı.

"Biz Karol'la gerçekten çok iyi anlaşıyoruz ve birbirimizi seviyoruz. Lütfen eski sevgilimle ayrılmam ile ilişkilendirmeyin. Ben ve Karol arasında Cande'yle ilişkim sırasında hiçbir şey yoktu. Dolayısıyla Cande'ye haksızlık yaptığımı kesinlikle aklınızın ucundan bile geçirmeyin. Her neyse, dinlediğiniz için çok teşekkür ediyorum. Umarım anlayışla karşılarsınız."

"Umarım." dedim sessizce. "Hoşçakalın!" Ruggero yayını kapattı ve bana sarıldı. Bir süre öylece durduk. Gözümden akan birkaç damla yaşla gülümsedim. Başarmıştık işte, bir arada olmak zordu ama bunu yapabilmiştik.

"Seni çok seviyorum." dedi sessizce.

"Her şeye rağmen hâlâ seni seviyorum..."

"Sana yaşattıklarım için çok özür dilerim." dedi.

"Zor olsa da unuttum, geçmişte kaldı artık. Bu konuyu kapatalım." gülümsedi.

"Karol, Ruggero! Az önce izlediklerim gerçek miydi?" Michael elinde telefonuyla gülümseyerek yanımıza gelirken "Evet." dedik.

"Sizin için çok sevindim... ve diğerleri de." ekibin diğer kalanı da buraya doğru geldiğinde güldük.

"Tebrik ederiz! Sizin adınıza çok mutlu olduk. Umarım hiç ayrılmazsınız."

"Teşekkürler, gerçekten."

"Arkadaşlar bölüyorum ama kayıt başlıyor." dedi Carolina. Güldük ve hep beraber ilerlemeye başladık.

"Karol ve Ruggero, şimdi sizin sahneniz var. Hazır mısınız?"

"Evet!" dedik heyecanla. Çekim yerine ilerlerken replikleri tekrarlıyordum.

"Kayıt!"

"Vaselissa, onlara çıktığımızı ne zaman söyleyeceğiz?"

"Bilmem. Sen ne zaman istersen, fark etmez."

"Öyleyse şimdi söyleyelim. Artık gizli olmasına gerek yok."

"Haklısın."

"Çocuklar! Buraya gelir misiniz? Size bir şey diyeceğiz." Ruggero diğerlerine seslendi ve onlar da neşeyle yanımıza geldi.

"Alec? Bir şey mi oldu?"

"Aslında evet... size bir şey açıklamamız gerekiyor. Ben ve Vaselissa çıkıyoruz. Neredeyse bir hafta oldu."

"Gerçekten mi? Tebrik ederim dostum!" Agustin Ruggero'ya sarıldı. Sonra Michael'la sarıldılar ve kızlar da yanıma geldi.

"Ayy, ne tatlı! Siz çok yakıştınız Vaselissa." dedi Valentina. Anlaşılan aramız düzelmişti. Utanarak gülümsediğimde gözüm Giro'nun rolü Theo için gelen çocuğa takıldı. Rol gereği üzgündü. Bu çocuk harika bir oyuncuydu.

Çocuk hızla yürüyerek kameranın kadrajından çıktı. Ben de bir süre arkasından baktım ve Ruggero'ya döndüm.

"Alec, şu an öyle mutluyum ki ne diyeceğimi bilemiyorum."

"Ben de aynı şekilde... rahatlamış hissediyorum. Seni çok seviyorum."

"Ben de..." Ruggero birden bana yaklaştı ve yanağıma bir öpücük bıraktı. Bölüm sonuydu. Her şey harika gidiyordu. Bu sefer gizli şeyler yoktu, kalp kırıklıkları yoktu. Üzüntü yoktu, mutluluk vardı. Aşk vardı. Eski defterler bugün kapanmıştı.

Biz hiçbir zaman rol yapmamıştık, herkes yaptığımızı zannetse bile... biz hep birbirimizi sevmiştik, hep gizlemek zorunda kalmıştık. Ama artık bitti. Biz sessizce ölen iki kelebek değiliz, öleceksek sesimizle ölecektik. İnsanlar bizi izleyecek, görecek, seyredecekti.

Bu benim aşkımı yaşayabilme hikayemdi. Her şey bir arada olmak istediğim adam ile aynı dizide rol almamla başladı, hislerimizi herkese duyurmamızla bitti. Artık cesaretliydik...

O an sonsuza kadar böylesine mutlu olmayı diledim. Size mutlu bir şekilde veda ettiğim için de çok şanslıyım. Bizim vedamız... acılara, hüzünlere, mutluluğa, aşka, her şeye rağmen bizim.

SON...