Almeda

2. Bölüm

"Ne canı ya? Ne alması, ne diyorsunuz siz?" diye sordu genç kız şaşkınlığını atlatamadan.

"Almeda dur sen!" diye bağırdı babası.

"Kızıma bağırma." dedi Timur Bey sakinliğinin içine karışmış sinirle.

"O senin kızın değil. Ne yapmaya çalıştığını da anlamıyorum."

"DNA testi yapmamız lazım. Hastanenin, polisin, herkesin haberi var. Zorluk çıkarmayın!" dedi Eslem Hanım.

Babası bir müddet düşündü. Acaba gitse miydi? Polisin de haberi vardı. En iyisi gidip test yapmak diye düşündü. Zaten artık kurtulmak istiyordu. Eşine baktı fikir istercesine. Eşi başını salladı el mahkum.

"Tamam o zaman. Siz çıkın, dışarıda bizi bekleyin. Hazırlanıp geleceğiz." dedi kendinden emin bir sesle.

Eslem Hanım ve Timur Bey hiçbir şey demediler ve Almeda'ya baktılar. Almeda hiçbir şeye anlam vermiyordu. Bu şaşkınlığını çok tatlı bulmuşlardı nedense. Almeda'ya bir kez daha bakıp kapıyı sertçe çarparak evden ayrıldılar.

Timur Bey ve Eslem Hanım evden çıktığında "Almeda hadi hazırlan. Çıkıyoruz." dedi annesi.

"Ne oluyor? Biri bir şey diyecek mi artık?"

"Hastanede başka bir kızla karışma ihtimaliniz varmış. Gidip öğreneceğiz." dedi babası. Umursamaz bir tavırdaydı şu an. Almeda'nın iyice sinirleri bozulmuştu.

"Bu kadar basit mi yani?" dediğinde Almeda annesi sinirle bağırdı,

"Sana git hazırlan diyoruz, değil mi? Hadi!"

Almeda annesine bir süre sinirle bakıp odasına gitti hazırlanmak için.

Kapıyı kilitleyip düşünmek için kendine biraz zaman verdi. Dolabının dibine çöküp olanları düşündü. Anne ve babası, aslında gerçekten anne ve babası değildi belki de... Bu düşünce onu çok derinden etkilemişti.

Sonunda düşünmenin herhangi bir yarar sağlamadığını anladı. Dolabından siyah bir sweat ve koyu mavi bir kot çıkarıp üstüne giydi. Hava soğuk olduğu ve hasta olduğu için üzerine mavi kot ceketini de giydi. Kahverengi düz saçlarını tarayıp salık bıraktı. Parmaklarına yüzüklerini, kulaklarına da küpelerini taktıktan sonra hazırdı. Odasından çıkıp salona vardığında annesini babasına telefondan bir şey gösterirken kahkaha atar bir halde buldu. Gerçekten hiç mi umurlarında değildi?

"Çıkabiliriz." diye mırıldandı.

Anne ve babası Almeda'nın sesini duyunca gülmeyi bırakıp ona döndüler.

"Sonunda!"

...

Hastanedeydik.

Bizden DNA testi için kan aldılar.

Ve 3 saat içinde çıkacağını, beklememizi söylediler.

Kan tahlilleri normalde 2 günde çıkar. Fakat hastane 'sözde' biyolojik ailemin bir tanıdıklarıyla ortak olduğu için 3 saat içerisinde çıkacakmış sonuçlar.

Ben kendi ailemle, adının Timur ve Eslem olduğunu öğrendiğim karı-koca ikilisi de yanlarındaki benden biraz uzun görünen çocukla ve onunla aynı boyda olan bir kızla bekliyorlardı. Kızın ismi Yaprak. Daha fazla bildiğim bir şey yok. Oğlanın adını bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey varsa benden pek hoşlanmadığıydı. Yanındaki kızdan bile uzak duruyordu. Onun da gözleri maviydi ve sürekli beni izliyordu. Ona baktığımda bile gözlerini kaçırmıyordu. Dümdüz ve ifadesiz bir şekilde bakıyordu. Kız ise hiç umrumda değilmiş gibi bir de dalga geçercesine telefonla konuşup gülüyordu! Böyle bir durumda nasıl telefonla konuşup gülebilirsin ki?