HOME

TRAGEDY

Irene's POV

I immediately called the gaurds na wag munang magpalabas ng kahit Anong kotse kahit Anong mangyari. Pero huli na daw agad nang nakalabas Ang aking sasakyan.

I called Manang Imee, Bonget, and Mama Meldy. To inform what happened. I walked back and forth habang hinihintay ko Ang sasakyan ni Bonget na gagamitin namin.

Ang tagal naman kinakabahan na ako.. I heard an aggressive honk of the car,they're here. " Bonget Tara na kailangan nating mahabol si Iya! Hindi sya marunong magmaneho." I said crying.

Hindi ko na alam kung ano ang mararamdaman ko.. " Irene kalma kalang" Mama Meldy said.
"No! Paano ako kakalma? Anak ko Ang nandun, Bonget Tara na! " I commanded. I was about to hop in the car nang hinarangan ako ng Borgy at Matthew.

"Tita mas makakabuti kung dumito muna kayo, kami na po Ang bahala, Hindi po kami titigil hanggat Hindi Namin maiuuwi si Iya" Borgy said..

"Mga Baliw ba kayo? Anak ko Ang nandun. Buti sana kung aso lang yun eh. Anak ko yun, kailangan Kong sumama Hindi ako mapapalagay dito." I said.

"Celestina" Mama Meldy said in authority. I have no choice but to agree with them. Lord God please guide my daughter. Hindi nya alam kung paano magpatakbo ng sasakyan. 12 year's old lang po Ang anak ko..

"Celestina, umupo ka nga dito, mas lalo lang kakabahan kung ganyan ka lagi. Magdasal tayo. Halika rito. Magiging maayos rin Ang lahat." Mama Meldy said

"Don't worry every minute Kong tatawagan Ang mga Boys." Sabi ni Manang Imee. At lumabas.

Manang Imee shouted my name and informed me

"Irene may isang batang babae daw na nabangga. Dead on arrival daw" Manang Imee told me trying her very best not to cry.
"No no no! Manang let's go there! Let's make sure na she's not Iya." I said. Pagod na pagod na Ang mata ko kakaiyak. Iya nasaan ka na ba.

"Ay dios por Santo!" Mama Meldy exclaimed. Nagulat kami. Nahulog Ang isang malaking portrait ni Iya..
"This is a bad Omen! You need to go, mag-iingat kayo" Mama Meldy told us hysterically.

---

We arrived exactly 8:30 pm in DE VILLA HOSPITAL. We rushed into the ER pero dinala na daw Ang pasyente sa morgue. Dali dali kaming tumungo dun. Iya Hindi ka pwedeng mawala. Hindi ko kakayanin.

We entered the cold morgue. My knees weakened seeing a dead body covered with a white cloth. We slowly came closer. I still managed to uncover the body even if my hands were trembling.

I took a deep breath. I uncover the body.
"M-manang" I hugged her and sob. Thank God! Hindi si Iya Ang nakahiga..
Parang nabunutan ako ng tinik,but still Hindi parin mawala sa isip ko Ang pag-aalala. Hindi parin nahahanap si Iya..

Manang Imee's phone rang. I saw the callers ID. It was Bonget. She excused herself to take the call. Hindi ko na kaya. Kaya umupo ako sa isang vacant bench. Manang Imee came back na Hindi maipinta Ang mukha.

"Irene, Si Iya" uttered and cried.
"Ano? Anong nangyari? Manang???" I asked
"N-nabangga sya sa Nazareth St."

"What are we doing here, tara na!" Saad ko at pinaharurot Ang sasakyan. Halos ibangga ko na ang sasakyan... 

---

Red lights, blue lights Yan Ang salitan Kong nakikita habang papalapit kami sa Nazareth St. Andaming tao Hindi makapasok Ang sasakyan. Hindi na ako nakatiis, lumabas ako at tinakbo patungo doon. I saw the boys face. They look so devastated. Bonget secretly wiping his tears..

I came closer to witness what happened.
My knees weakened seeing my daughter inside the car. Unconscious and full of blood. I hate to say this pero she looks lifeless.

"Iyaaa. Noooooooooooooo.. Baby wake up baby. Mommy's here. Come on Iya. Hold on pleaseeee. Hindi ko kakayanin pag iniwan mo ako. Iyaaaaaaaaa."

I stood up and shouted " Ano pang hinihintay nyo. Tumawag kayo ng Ambulance. Hindi nyo ba nakikita ang sitwasyon ng anak ko?"

"Irene, Tama na. Paparating na ang ambulance. Tahan na" Manang Imee comforted me..

Ayokong mawala si Iya sa akin. She my life and my strength. Binuhay nya ako ulit nung mga oras na Wala na akong gana. My precious Iya. Mawala na lahat ng kayamanan at ari-arian ko wag lang ang anak ko. My only princess.

The ambulance came and rescued Iya.
Agad akong sumakay kasama si Manang at pumunta sa hospital.. susunod daw Sina Liza at Bonget para magdala ng gamit.

Ayokong maniwala na nangyayari ito. Sana panaginip nalang Ang lahat ng ito.

Nakarating kami sa hospital at dali daling isinugod si Iya sa ER.

"Iya anak nandito lang si Mommy, I'll wait for you" I said while holding her hands.

"I'm sorry ma'am pero hanggang dito nalang po muna kayo" Sabi ng nurse Wala akong nagawa kundi maghintay.

Manang Imee sat beside me. "Ano ba kasing nangyari?" She asked. I bowed my head and cried.

"Nagtanong sya tungkol sa Daddy nya. Nagkasagutan at nagkasigawan kami, nasampal ko sya Manang." I answered weakly.
"Ano ba kasing sinabi mo?. Irene sinabi ko na sayo noon, na Hindi na Bata si Iya karapatan rin nya na malaman ang totoo. Kahit kailan Hindi mo maitatago sa Bata Ang katotohanan . Sana sinabi mo nalang Ang totoo" she said worriedly

"Manang I'm scared, I'm scared Kasi baka pag nalaman nya na Ang totoo. Baka iwana nya ako"

"Wala kabang tiwala sa anak mo? You know Iya, hinding-hindi ka iiwan nun, Mahal na mahal ka nung bata. Hindi nya magagawa yun sa'yo. Irene matalino ka Diba. Dapat naisip mo yun bago ka nag sinungaling." She scolded me..

"Manang pwede ba? Mamaya nyo na ako sermonan." I said..

---

Nandito na ako sa room. Hindi ko na pinakinggan Ang discussions ng doctor. Nauna ako dito. Nanghina ako ng Makita ang mga apparatus na nakakabit Kay Iya. Hindi ko alam Kong Anong mararamdaman. This is all my fault, tama nga si Iya naduwag ako, naduwag akong sabihin sa kanya Ang totoo. I'm sorry anak.

I move closer to her to see her face.  She have a huge bandage on her head. I slowly reach for her hand And caresses it.

"Iya this is Mommy, wake up kana. Hinihintay ka na ni Bruno dun! Namimiss ka na ng alaga mo. Namimiss na rin Kita. Gumising kana para maka-uwi na tayo. Ayoko kasing nakikita kang ganyan anak. Mas gugustohin ko pang saakin nangyari Yan kaysa sa'yo." I said crying.

Ngayon ko lang na realize na sobrang mali Yung ginawa ko.

*Tinggggggg*.

"What's happening? Iya? Doc!!!" I ran outside And hysterically called the doctor

"Doc heartbeat is dropping" the nurse screamed.
"Doc what happening?Manang Imeeeee!! I screamed. She immediately came in to see.
"Iya? Iyaaa no!!kaya mo yan anak." She said.  A flowing river of tears streamed on our eyes

"Nurse prepare to defibrillator pls, charge to 600 volts" the doctor said.

"Clear! Charge to 650 volts! Clear!.." I saw how Iya's body reacted with the defibrillator.

Come on anak you can do it wag mo kaming iiwanan

"Charge to 900 volts clear!! The doctor said.

----

To be continued.

Myghaddd makakasurvive kaya si Iya? Abangan!