Glamanour Heights

Chapter 7

Talking to You

"Salvatore?!" gulat kong bulaslas.

Sa lahat ba naman ng taong pwede kong makatabi, ba't siya pa? At bakit dito pa? Sa lawak ng lugar ng Glamanour Heights, ba't nandito siya?

Agad akong napatakip ng bibig ko at tinagilid ang aking ulo. Nanlalaki ang mga mata ko sa sobrang hiya, at pakiramdam ko ay namumula na ako ngayon. Nadulas lang sa aking bunganga ang pagsambit ng pangalan niya. Nakakahiya!

"Do I know you?" aniya sa isang mababang boses.

Kung napahiya na ako sa inasta ko, mas lalo naman akong nahiya sa kaniyang tanong.

Kahit na nahihiya na ako, pinilit kong patatagin ang aking loob at hinarap siya muli. Ito na 'yon, pinaalala ko naman sa sarili ko na sa pagkakataong makita ko si Salvatore, ay agad ko siyang kakausapin. Ngayon na andito na si Salvatore sa tabi ko, bigla naman akong hindi maka-imik.

Napatingala ako sa mga bodyguard na nakasunod kay Salvatore. Hanggang sa mall pala ay nakasunod pa rin sila sakaniya.

Kaya pala ay maraming mga taong lumilingon sa gawi namin. Nakakaagaw atensyon naman din kasi talaga ang mga bodyguard ni Salvatore.

Nang mapansin ng mga bodyguard niya na nababalisa at nakikipag-usap ako kay Salvatore, lalapitan na sana nila kami ngunit tumigil sila nang tinaas ni Salvatore ang kaniyang kamay, senyales na tumigil sila. Matalim akong tinignan ni Salvatore tila ay nag-hihintay ng sasabihin ko.

"I'm s-sorry," may bahid ng kaba ang aking boses. Napatigil ako para lumunok, pakiramdam ko kasi ay natuyo agad ang aking lalamunan. "H-Hindi mo ako kilala..." dahan-dahan kong sabi at sinulyapan ang mga bodyguard na nakikinig lamang sa aming usapan.

"Okay?" nalilitong sabi ni Salvatore. Napansin kong babalewalain niya na sana ako nang bigla akong nag-salita ulit.

"A-Ano kasi... may sasabihin sana ako?" patanong kong saad. Hindi kasi ako sigurado kung papayagan niya akong kausapin siya.

Tumaas naman ang kilay niya kasabay ng kaniyang pag tikhim. Tumango siya, senysles na magpatuloy ako sa kung ano man ang sasabihin ko.

"Pwede bang tayo lang dalawa ang makakarinig ng pag-uusapan natin?" may lakas ng loob kong bulong, kasabay ng pag sulyap ko sa kaniyang mga bodyguard. Nagulat pa ako dahil walang bakas ng kaba ang aking boses. Hindi ako nautal.

Tumango-tango naman siya. Napaangat ang gilid ng labi niya nang mapagtanto kong namamaga 'yon. Binugbog ba siya? Kumunot tuloy ang noo ko, pero agad ding binigyan pansin ang mga bodyguard na umatras.

Sakto lamang ang kanilang distansya para mabantayan si Salvatore, pero sapat na rin 'yon para hindi nila marinig ang aming pag-uusap.

"Thank you..." sabi ko bago magpatuloy, "a-ano kasi, ako nga pala si Viana," sabi ko na lang. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang paghihingi ko ng tawad, kaya naman ay wala sa sarili kong pinakilala ang sarili ko.

Natawa naman siya sa aking inasta, kaya nanlaki ang mga mata ko. Akala ko ay magagalit siya sa akin, ngunit ba't siya tumatawa ngayon?

"Nice to meet you, Viana. I'm Salvatore, Thor for short," nakangiting sabi niya kasabay ng paglahad niya ng kaniyang kamay.

Tinitigan ko 'yon. Nagulat lamang ako sa inasta ni Salvatore.

Akala ko talaga ay mailap siya sa mga tao, ngunit hindi naman pala.

Nang mapagtanto ko kung ano'ng kaniyang ginagawa, agad ko namang tinanggap ang kaniyang kamay, ngunit agad ko ring binitawan dahil may naramdaman akong parang kuryente ng magtama ang aming balat. Dahil siguro sa kaba, at dahil na rin sa hiya.