Düşler sokağı

Sabah güneşi

Ben en çok sabahı olmayan geceleri severim. Ne güneşi görmek için can atman gerekir. Ne de yarına uyanman için bir sebebin. Varsa yoksa anı yaşamaya odaklanırsın. yastığa basini koydugunda kelimelerin kursun gibi etkili, cumlelerin ise ic savasi her an baslatabilcegini anlarsin. Cogu vakit hukum yiyip yargilanirsin vicdan mahkemesi denilen yerde. Sucun kendince agirdir bilirsin. Kalp kirdiklarin, zulm ettiklerin, yardimina kosmadiklarin ve bunun gibi bir cok sey sol tarafina kor bir ates gibi duser. Oylesine aci verici oylesine agirdir ki gozlerini kapatsan dahi ustesinden gelemezsin. Aslinda bu senin yapabildigin en guzel seydir. Bu senin merhametindir. Kalbinin sesini dinlemekle devrim yaratmis olursun. Ta ki gunes dogana kadar. Gece artik karanligini gunese birakip, kus seslerine adamistir ugultusunu.Kimi zaman vapur iskelelerinde simit beklercesine, Kimi zaman sabah oldu uyanin dercesine. Bir cok kisi de ayak uydurur bu sese. Bazen cali supurgesiyle ses cikaran sokak copculeri, bazende kepenklerini yeni acan mahalle esnafi. Sizde bilirsiniz bu duyguyu. Gece yasanan huznun ardindan tatli bir telas sarar etrafi. Yeni bir gune baslamanin mazereti epeyce zordur. Amac; Simsicacik yatagindan kalkip olabildigince erken varmaktir istenilen yere.