The Forgotten Night Of Pleasure (Swayed Series #2)

Chapter 14

"Mommy, sige na po,"
Nagmamakaawang saad ni Rain.

"Let daddy handcuffs you, please." Anak ko hindi mo alam ang sinasabi mo. Gustong gusto kong sabihin sa kanya 'yon pero baka umiyak lang siya.

I looked at Regan who where focused on the steering wheel, kanina pa siya nakasimangot magmula ng umalis kami ng mall ng hindi ko tinatanggap ang kaliwang posas para iposas ang kamay ko. Hindi niya ako kinibo ng makalabas ng mall hanggang sa makapasok kami sa kotse niya. "Don't you love daddy, mommy?" I was shocked at Rain innocent question. I looked at Regan to asked for help of what should I do? What should I'm going to say? but the fudge he just smile like an idiot while driving parang tuwang tuwa siya sa naging tanong ng anak niya.

Of course I do love him.

Pero paaano ko nga ba sasabihin?

The twins didn't know the real score about me and their dad relationship. At ayaw ko naman silang biglain at sabihin na, their dad doesn't love me. Hindi kami pamilya na nabuo ng pagmamahal.

It's just one sided love.

Tumingin ako sa kanang kamay niyang nakaposas at muling tumingin kay Rain na pinagmamasdan ang gagawin ko. Imbes na sagutin si Rain ay hinawakan ko ang kabilang handcuffs at ipinusas sakin. Nakaposas na tuloy kami ngayon sa isa't isa, I saw how his face lit up and he smile like he won a lottery.

I just rolled my eyes when Rain claps her hands and scream her yehey.

Sa buong durasyon ng byahe ay nakatingin lang ako sa labas habang ang kambal naman ay busy sa panonood ng cartoons sa tablet ng daddy nila.

He said it's a surprise. Pero mamamatay na ako sa curiosity hindi parin kami nakakarating sa lugar kung nasaan man ang surprisa niya.

Masyado ng matagal ang byahe at hindi parin kami nakarating sa destinasyon namin, that's why I asked Regan already.

"Saan ba talaga ang punta natin?" I asked. Kanina pa sumasakit ang pang-upo ko sa kauupo, gusto ko na lang tumayo o kaya ay humiga.

"Surprise nga diba, may surprise bang sinasabi?" He mocked me.

"Wala. Pero kaya kitang palabasin ng sasakyan ngayon, isang tarantadong sagot pa at lalabas ka ng sasakyan habang umaandar." Seryosong sagot ko sa kanya.

I saw him gulp when he looked at me and saw my expression that I am serious of what I said. He then looked away and act as if nothing happened and whistle, na parang wala siyang kasama.

Minutes turned to hours, the sunset already fade and darkness changed that's where we stopped infront of the beach house, ang posteng may ilaw ang siyang nagbibigay liwanag sa lugar.

"Nasaan tayo? Kaninong bahay 'yon?" I saw a house. No a mansion rather, ang ganda ng design at ang pagkakagawa ng bahay, lalo na at kung bubungad sayo ang asul na dagat at masarap at preskong hangin na walang bahid ng kung ano mang polusyon.

"It's ours," saad ni Regan at bumaba sa kotse niya.

Bumaba narin ako, at muling pinagmasdan ang lugar. Kahit na sino ay gugustuhing manirahan sa ganitong lugar. Tahimik at walang problema, para ka ding dinuduyan ng hangin.

The breeze of the wind make me hugged my self, maging ang kambal ay nagyakapan ng makababa kami ng kotse.

Sumunod kami kay Regan ng maglakad siya patungo sa mansion. "Welcome to Regan Villanueva, haven." Aniya at parang promoter ng house in lot kung igiya kami sa mansion niya.

Napasinghap ako sa ganda ng makapasok kami ng tuluyan sa mansion ni Regan, hindi man kasing laki ng bahay nina tita Stella, pero kasing laki parin ito ng sampung basketball ring.