The Forgotten Night Of Pleasure (Swayed Series #2)

Chapter 16

I was shocked of what i heard, but looks like they are more than shocked seeing me.

Surprised?

I saw the old man looks at me, i saw longing at his eyes. I don't know who he is, but because of what i heard a while ago, he claim that he's my father.

Sa pagkakaalam ko isa lang ang ama ko, at nasa probinsya siya ngayon kasama ang nanay ko, hindi ang taong nasa harapan ko.

But why do i feel longing in my heart, bakit gustong gusto ko siyang yakapin. Bakit ganito nalang ang saya ng puso ko makita siya? Sino ba talaga ang matandang lalaking nasa harap ko?

Napunta ang tingin ko sa kapatid kong titig na titig sakin ngayon, bakas ang gulat sa

"Can you tell me, what i heard. Ano bang meron, Greg? Magmula ng dumating ka rito sa manila, ang ilap mo na, hindi na nga kita kilala. Kapatid pa ba kita?" I saw how his face saddened.

"Mas marami pang alam ang mga kaibigan mo kaysa sakin na kapatid mo! Ate mo ako, Greg. Ako itong kasama mo mula noon, pero bakit ganun na lang ang pag-iwas mo sakin ngayon," My tears began dripping off my faces. Sobrang sakit ng puso ko, para narin akong na heartbroken sa sakit.

I waited for his response, his reaction but i didn't see anything. All i can see is his cold stare, his silence.

I nod many times, and smile at him.

"Mukhang hindi na tayo kailangan rito. Umalis na tayo, mali yata ang napasukan nating kwarto." I said while looking at my brother. Naghintay akong may sabihin siya o di kaya ay pigilan niya ako, pero hindi nangyari.

Mahina akong natawa at pinunasan ang sariling luha, saka tumalikod at hinarap si Reagan.

"Halika na..." Mabilis ang naging lakad ko at walang lingon lingon na umalis sa kwarto ng kapatid. Nasunod lang sa akin si Reagan hanggang sa makalabas kami ng hospital at nakasakay sa kotse niya.

Wala akong naging imik ng mag-umpisang mag drive si Reagan, nasa labas lang tingin ko habang patuloy sa pagdaloy ang luha ko.

Bakit ganun? Iyong taong akala mo hindi ka iiwan at sasaktan, ay iyong tao pang magbibigay sayo ng matinding sakit.

Gusto ko man intindihin ang kapatid ko, pero hindi pa kayang iproseso ng utak ko lahat. Gulong gulo ako, anytime ay sasabog ang utak ko sa pag-iisip, na bakit ganun na lang ang pakikitungo ng kapatid ko sakin? Bakit siya naglilihim sakin?

Nangunot ang nuo ko ng makita ang dinadaanan namin. Agad kong nilingon si Reagan at nakitang focus lang ang tingin niya sa daan.

"Anong ginagawa mo?" Hindi ko mapigilang tanong sa kanya.

"Talk to them. Huwag mong hayaang matapos ang araw na puno ng kaguluhan ang utak mo, ayokong mabaliw ang nanay ng mga anak ko at ang babaeng mahal ko." Nangunot ang nuo ko ng may ibulong siya na hindi ko narinig.

"Ha?"

"Wala, where here." Nilingon ko ang labas at nakitang nasa harap na kami ng bahay. Si nanay at tatay ay nasa labas din at inaabangan din ang paglabas namin. "Itanong mo lahat ng bumabagabag sayo, lahat ng confusion mo. Lahat, lahat. I want to go back with you in our house, with your heart and mind  intact."

"I understand. Hindi ko rin naman gustong umuwi sa kambal na maraming iniisip at wala sa sarili. I don't want them to feel my pain, i don't want them to see me crying in sadness."

I looked at my hands when Reagan reached for my hands and kissed the back of my hands. "I want to go home with you, please go home with me." Usal niya. I feel my heart flattered, pero hindi ko muna ito pagtutuunan ng pansin, kailangan ko pang maliwanagan. Gusto kong masagot lahat ng katanungan ko at ang taong makakasagot lang nito ay ang mga kilalang kong magulang.