HEY! MR. SIMON //BOOK1 (COMPLETED)

PART 47. ACCIDENT

SIMON POV:

Nabigla ako sa mga pangyayari, nagluluto lang naman ako kanina ng cup noodles then may biglang tumusok sa batok ko na karayom. After that di ko namalayan kung ano nangyari sa akin. I just woke up na nakahiga with Bianca and natatakot ako baka iba pa ang pagkainterpret ni Zhiel dito. I mean baka it'll lead us to misunderstandings.

"My dear, it's not what you think," sabi ko na lumapit sa kanya at yumakap ng mahigpit.

"Di ko akalain na magagawa mo to sa akin Simon. Nasaan na yung pangako mo?" Zhiel cried na nakapagpapaiyak narin sa akin dahil hindi ko alam ang aking gagawin.

Baka ito ang magiging dahilan ng paghihiwalayan namin.

"My dear, please naman sa akin," hagulgol kong lapit sa kanya.

"No, I saw it with my two eyes," Napalingo-lingo niyang sabi.

"Please, my dear wag mo naman gawin sa akin to. Baka patibong to ni dad. Nagluluto lang ako kanina and then bigla nalang akong nahimatay," pag-eexplain ko sa kanya.

"Wowww, kayo lang dalawa sa bahay o baka nga pinagpalit mo na talaga ako sa kayamanan. Masaya ka naman with your company e'. Sana matagal mo nang ginawa iyon. Sana pala hindi mo nalang ako pinili, dagdag problema lang ako sayo diba?" Hagulgol niyang iyak sa akin.

"My dear, please," I begged and hugged her tightly.

"Bitawan mo ako. Lierrrr. Hindi ko akalain na magagawa mo to sakin Simon. Ano? Dahil mahirap lang ako. Potang ina, sana pala di nalang kita minahal,  ang sakit-sakit," patuloy parin sa pag-agos ang aking luha habang nakikita ko si Bianca na umiiyak rin.

Nakita ko nalang na tumakbo palabas si Zhiel.

"Ano ito Bianca?" Galit na tanong ko sa kanya.

"Simon, I really don't know. Magkasama kami kanina ni Sandro. Basta ang alam ko lang, walang nangyari sa atin. I can't feel anything na may nangyari sa atin," she uttered at agad kong sinundan si Zhiel.

"My dear, my dear please hintayin mo ako," I saw her na tumatakbo.

Ginawa ko din ang lahat para maabutan ko lang siya.

Sa katagalan, I saw her na tumigil dahil may mga kotse pang dumaan.

"My dear, wait," sabi ko sa kanya.

"Huwag mo akong lapitan. Wag na wag mo akong lapitan. Naiinis at nangigilait ako sa galit ngayon Simon. Wag mo akkng lapitan," hikbi niyang sabi.

Hindi parin ako nakinig kaya akmang lumapit ako.

"Sinabi wag mo akong lapitan e'," sigaw niya sa akin.

"My dear," I uttered.

"Akala ko ba we have to fight our love ha," sabi niya sa akin.

Lalapitan ko sana siya when she shouted again.

"Sabi ng wag mo akong lapitan," siin niyang sabi.

Hindi na ako nakikinig sa kanya dahil gusto ko na siyang mayakap kaya nilapitan ko na.

Nabigla nalang ako when she run sa kalsada while the car is fasterly running. Hindi ko alam ang nagyari sa akin but it just went out that everything turns into slowmo sa aking paningin.

Mas lalong tumulo ang aking mga luha when I saw Zhiel na nabunggo ng kotse. Ang bilis ng tibok ng aking puso na para bang naghahabol hininga.

"MY DEARRRRRRRRR," I just shouted out of no where.

"MY DEARRRRRRRRRRRR," Iyak kong nakatawag sa kanya.

I run going to her and I saw her face na puno ng dugo.

"Zhielllll," hagulgol kong napatingin sa kanya.

"M-m-my d-d-dear, m-mahal na m-mahal kita. P-please w-wag mo akong ii-iwan. D-diba y-yun ang pr-promise mo s-sa akin," she uttered before she closed her eyes.

"Oo my dear, Zhielllll," hagulgol kong iyak na nakatingala sa langit.

"Promise, diba papakasalan pa kita. My dear naman e'," I cried a lot.

Hinding-hindi kita iiwan, pakatatag ka. May mga ambulansya na ang dumating kaya agad siyang ipinasok sa sasakyan. Agad akong pumasok para alalayan siya.

"My dear lumaban ka ha," sabi ko na nasa loob ng ambulansya at nakahawak sa kanyang kamay.

"My d-dearrr," I stuttered while kissing her hands.

"Nako, nurse come here help me," sabi ng isang nurse.

"Her pulse stop moving," the one nurse uttered.

"No, gawin niyo lahat para maligtas siya," I shouted.

Nagoatakbo ng mabilis ang driver ng ambulansiya hanggat sa nakarating kami.

I saw the doctor and he smiled at me.

"Mr. Simon," he uttered and kinuha na agad si Zhiel.

Di ako mapakali sa mga nangyayari. Andito parin ang aking kaba at lungkot. Natatakot ako. Sobrang natatakot ako.

Pabalik-balik akong lumakad-lakad dahil sa mga nangyayari.

"This can't be happen. Alam kong kasalanan ko ang lahat kung may mangyari sa kanyang masama," I talked to myself.

After three hours, lumabas ang doctor. Mabilis ko siyang sinalubong at tinanong sa kanya kung kumusta ang girlfriend ko.

"Doc, how's my girlfriend?" I asked.

"Is she your wife Mr. Simon?" The doctor asked na kilala niya pala ako.

"No doc, but I'm her boyfriend," I uttered na kinakabahan.

"The result will remain confidential and I need to talk her guardian. You can bring them to me or pwedeng sumama ka din sa kanila so you will be able to know what her condition is," the doctor said at umalis.

Kinabukasan agad akong pumunta sa mga magulang ni Zhiel at yun nga isinama ko sila sa hospital. I saw them na umiiyak kaya napapaiyak narin ako. Pinahihintulutan nila akong malaman kung ano ang kalagayan ni Zhiel kaya pumasok kami sa office ng doctor.

"So your the guardian of the patient?" The doctor uttered.

"Sir/ma'am. I apologized to tell you this but the patient has a brain injury," sabi ng doctor na bigla-bigla nalang tumulo ang aking luha.

"There are two ang patutunguhan niya, it's either she will undergo a lots of operation or kapag di maagapan, sad to say," napatahimik ang doctor.

"E' wala namang kasiguraduhan niyang operasyon. Mamatay lang din yan," sabi ng mama ni Zhiel nakakapagpapainis sa akin.

"How much it cost sa operation doc," I asked.

"It's more than million, possibly it surely reached billions. Well, it's so sad to tell this but if you want this woman alive, then I promised that I will do my best to save her. Pero di ko maipapangakong mabuhay ko siya pero susubukan ko," the doctor uttered na nakakapagpalungkot sa akin.

Napaupo nalang ako sa gilid  ng opisina ng doctor.

"Di ko kayang mawala siya," I whispered.

ALL RIGHTS RESERVED

unlovedqueen11