"Sen benim Kürtçe öğretmenim ol."
Genç adam tek kaşını kaldırdı.
"Karşılığında sen bana ne vereceksin?"diyen adam ile genç kadın her iki elini kocasının göğsüne koydu.
Dudakları hafif yukarı kıvrıldı.
"Ne istersen onu."
Avaz çapkın bir gülüş ile...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dersimin gidişiyle Konak durulmuş koca bir sessizliğe bürünmüştü Bir kaç günde olsa Dersim konağı eski haline getirmişti ama gidişi de bir o kadar üzmüştü herkesi..
"Niye üzgünsün Dersim gitti diye mi?" Kocasının sesiyle başını camdan kaldıran Destan karşısında duran adamın Ela gözlerine baktı.
Az önce odaya girerken Avzer beyle Seyranın konuşmasını duymuştu. Babasıyla hiç böyle konuşmaları olmamıştı daha doğrusu nasip olmamıştı.
"Hem Dersim için hemde az önce baban seyranla konuşuyordu o kadar şefkatle konuşuyordu ki o anı yaşamak için her şeyimi verebilirdim."
Avaz şimdi durumu anlamıştı Destan ailesini özlemişti. hafif bir tebessüm yüzünde yerini alırken genç adam karısına yaklaşıp yüzünü avuçlarına aldı.
En nefret ettiği şey bu kadının üzülmesi ve ağlaması. Destan üzülsün ağlasın istemiyordu hep gülsün mutlu olsun istiyordu..
"Keşke onlarda burda olsaydı ama onlar her zaman senin yanında seni izliyorlar." Destan dolan gözlerini kırpıştırdığında yaşları usulca aktı Avazın ellerine..
"Biliyorum ama onları çok özledim 10 yaşında kaybettim onları ama acısı hala taptaze." burnunu hafif çekerken Avaz baş parmaklarıyla kadının göz yaşlarını sildi..
"Ağlama lütfen." Diyebildi konu Destanın anne babası olunca Avaz söyleyecek bir şey bulamıyordu. Trafik kazasında kaybetmişti ailesini Babasıyla Avzer bey çok yakın dostu o kaza haberi Avzer beye ulaştığı gün kendini İstanbul'a atmıştı.
Dostu gözlerini kapatmadan önce kızını önce Hande hanıma sonrada yakın dostu Avzer beye emanet etmişti o günden sonra Avzer bey Destanı kızı bellemişti.
Önce Mardin'e götürmek istemiş ancak Hande hanım buna müsade etmemişti ablasından kalan emanetine kendisi bakmıştı. Ama Avzer bey de her zaman destek olmuştu.
Avaz karısını kolları arasına alıp sıkıca sarıldı. Destan gözlerini kapatıp sakinleşmeye çalıştı annesizlik ve babasızlık zordu anlatılmayacak kadar da acı bir şeydi..
İkisi birbirinden ayrıldığında yüzlerinde yarım bir tebessüm vardı. Hayat ne biçiyorsa onu yaşıyorduk hepimiz . Destanın acıları da çok derindeydi . Kim anne ve babasızlığın verdiği acıyı unutabilirdi ki sıcak bir aile ortamın da büyümemişti. Teyzesi çok ilgilenmişti ama anne baba gibi olamazdı. Kimse onların yerini tutamazdı.
Hadi uyuyalım artık diyen Avaz ile Destan üzerini değiştir yatağa girdi. İkisi yine bir müddet sesiz kaldı Avaz karısını kolları arasına alıp sıkıca sarıldı en sonun da düşünmeyi bırakıp uykuya dalmışlardı sonuçta kimse öleni bir daha geri getiremezdi.
Sabahın ilk ışıklarıyla uyanan Destan önce çocuklara bakmıştı ikisi de uyanmış sessizce yataklarında duruyordu gülümseyerek yerinden kalkıp ikisini öptükten sonra sütlerini verdi.
