စားပွဲပေါ်ကအဆက်မပြတ်မြည်နေတဲ့ဖုန်းကြောင့်ဆက်အိပ်လို့မရတာနဲ့ ကိုင်လိုက်သည်။
"မောနင်း နာနာ"
ကြားလိုက်တဲ့အသံကြောင့် မျက်လုံးပြူးသွားပြီးဖုန်း
contact ကိုကြည့်လိုက်တော့ အီဂျယ်နိုတဲ့။
အစောကြီးကတည်းကလူကိုစိတ်သောကလာပေးနေတဲ့
လူပါလား။အိပ်ချိန်မှန်းမသိ ဖုန်းဆက်ရအောင်သူရောအိပ်
မနေဘူးလားမသိဘူး။
"နာနာ....နာနာ....နာနာ...အိပ်ပျော်နေတာလား"
ပြန်မဖြေရင်လဲဆက်ရစ်နေမယ့်အီဂျယ်နိုကိုကြိုသိလို့
ကျစ်တစ်ချက်စုပ်ကာ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ဖြေလိုက်ရသည်။
"အီဂျယ်နို ဒါအိပ်ချိန်ဆိုတာမသိဘူးလား"
"နာနာကလဲကွာ ခုကို၈နာရီရှိနေဘီလေ"
၈နာရီဆိုတာက ကျောင်းပိတ်တဲ့ရက်တွေဆိုကျွန်တော်
အိမ်မက်မက်ကောင်းနေတဲ့အချိန်။
ကျောင်းပိတ်ရက်ဆို၉နာရီ၁၀နာရီမှထတဲ့လူကိုအစောကြီး
လာနှိုးတော့ဘယ်သူကစိတ်မတိုဘဲနေတော့မလဲ။
နေပါအုံးဂျယ်နိုကဘာလို့များအစောကြီးနိုးနေတာပါလိမ့်
ဒီလောက်အစောကြီးထရမှာပျင်းတဲ့လူကမနက်၈နာရီကြီး
ဘာများထလုပ်တာပါလိမ့်။
ခေါင်းထဲကပေါ်လာတဲ့မေးခွန်းတွေကြောင့် ဂျယ်နိုရဲ့ဖုန်း
အဖြေကိုသတိလဲမရသလိုပြန်လည်းမဖြေမိ။
"နာနာလို့ ဘာလို့ငြိမ်နေတာလဲ"
"အာ..sorryမေ့သွားလို့"
"ဘာတွေလုပ်နေလို့မေ့နေတာလဲ ထမျက်နှာသစ်တော့
ကိုအခုမင်းအိမ်ရှေ့ရောက်နေဘီ"
အိပ်ယာထဲပြန်လှဲပြီးနှပ်ရင်းဖုန်းပြောမလို့လုပ်ထားပေ
မယ့်အိမ်ရှေ့ရောက်နေဘီဆိုတဲ့စကားကြောင့်အိပ်ယာ
ပေါ်ကပါထဆင်းမိသည်။
ပြတင်းပေါက်ကလိုက်ကာဖယ်ကြည့်လိုက်တော့
ကားကိုမှီပြီးဖုန်းပြောနေတဲ့ဂျယ်နိုက လက်လှမ်းပြသည်။
"ဒီချိန်ကြီးအိမ်ရှေ့ကိုဘာလာလုပ်တာလဲ"
"ဟီးဟီး ကိုယ်မင်းနဲ့မနက်စာအတူတူသွားစားမလို့လေ"
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
-DARK BLUE KISS-
Fanfictionဘယ်လိုမှပြန်ပြင်လို့မရတော့တဲ့ အမှားတစ်ခုက မင်းကိုချစ်မိနေပီဆိုတာဘဲ...........
