VLOG IT! (Until The Moment Comes) COMPLETED

Ikaapat na Bahagi

******

Mahigpit kong sinabunutan ang sarili kong buhok habang nakaupo ako sa isang sulok ng kwarto ko at patuloy na tumutulo ang luha sa aking mga mata. Hindi ako makatulog. Naiisip ko lahat ng nangyari sa buhay ko. Ganito naman na ako tuwing gabi eh pero sobra sobra lang ngayon. Sobrang sakit ng dibdib ko, sobrang sakit ng puso ko at para na akong mababaliw dahil sa paulit ulit na pag replay sa utak ko ng nangyari sa mga magulang ko at kay Arise.

They died. They left me.

Mag isa na lang ba ako? Wala manlang bang makakaintindi sa akin? Wala manlang bang magtatanong kung okay ba ako?

I'm not okay at all. I'm not...

"You're crying here again, apo."

Mas lalong lumakas ang pag iyak ako nang marinig ko ang boses ng lola ko. Naramdaman ko ang unti unti niyang pag upo sa tabi ko atsaka ako niyakap.

"La... Kasalanan ko ho ba? Kasalanan ko ho ba kung bakit nawala sina mom and dad and even my best friend Arise? Because... if only... if only I didn't asked my parents to go camping that day, they wouldn't die like that. And Arise... I shouldn't have drove the car myself. We should have just commute instead... They died because of me. Everyone is dying when they are near me," I said as a cried loudly.

Naramdaman ko ang paghagod ng lola ko sa likod ko kagaya noong mga araw na bata pa ako at ginagawa niya rin iyun sa tuwing umiiyak ako.

" Hindi mo ginusto ang mga nangyari. It happens because it is bound to happen no matter how hard you try to stop it. Apo, Stanley, it's not your fault. Have you heard of the say that everything happens for a reason. Siguro, nangyari ang bagay na yun para maging matatag ka, maging malakas ka. Hindi magiging masaya ang mga magulang mo at ang kaibigan mo kung sinisisi mo ang sarili mo. Start to slowly let go of the past and look at the present and future where you can experience your most memorable moments. It doesn't mean that they died, they are already gone. As long as you remember them, they will be here. "

Mas lalo akong naiyak. My lola is really the best. Ever since, my lola is our comforter. This depression I have, I should fight for it.

******

Early in the morning, I went to the hospital. Masaya kong pinakatitigan ang dala dala kong biniling tinapay sa isang sikat na bilihan ng mga tinapay malapit dito sa hospital na siyang pinuntahan namin kahapon.

I went to the nurse station and I asked her room number.

"Your relationship with her?," tanong nung nurse.

I smiled and said, " Her best friend. Best friend."

The nurse smiled and look at her computer bago tumingala sa akin na may mapait na ngiti na tila ba may mali o may nangyari.

"What's wrong?," I asked.

"Sir, at the moment, Ms. Thalia Stella De chavez is not in her room. I remember that last night something happened to her. She's not in her room right now but in the ICU."

ICU? Why?

Sobrang lakas niya lang kahapon ah? What happened? Bakit nasa ICU na siya? What's wrong?

" W-what floor the ICU s-she's in?, " nauutal na tanong ko.

" At the fourth floor, sir. "

Kaagad akong tumakbo patungong elevator at tinamaan na kaagad ako ng kaba. Naiinip ako sa loob ng elevator dahil pakiramdam ko sobrang tagal ko nang nandito.

Thalia... You're okay, right?

Noong bumukas ang elevator, patakbo akong nagtungo sa ICU na naroon. Hingal na hingal akong napatigil sa pagtakbo nang masilayan ko ang kalagayan niya. Idinikit ko ang kamay ko sa glass window na naroon na para bang nahahawakan ko siya sa ganoong lagay. Maraming nakakabit sa kaniya. Pero nakahinga ako ng maluwag nang makita ko siyang gising.