ပြပွဲနောက်ဆုံးရက် ပိတ်သည်အထိ ကိုကို
မရောက်လာခဲ့ဘူး။ ပြပွဲကလည်း ရည်ရွယ်ထားသလောက်မအောင်မြင်တော့ လီမင် စိတ်ဓာတ်ကျမိတယ်။
"ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်"
ပန်းချီကားတွေ သိမ်းနေတုန်း ဖိနပ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်မိတော့... လီမင်နဲ့ သိပ်မစိမ်းတော့တဲ့ သူစိမ်းအမျိုးသမီးလေး။
"စိတ်မရှိပါနဲ့ခင်ဗျာ ပြပွဲက ပြီးသွားပါပြီ အကယ်၍ ပန်းချီတွေကို နှစ်သက်လို့ ဆက်ကြည့်ချင်တယ်ဆိုရင် ..Gallary ကို လာခဲ့
ပေးပါခင်ဗျာ"
" ဟား ဟား" လီမင့်စကားဆုံးတော့ ထိုအမျိုးသမီးက ထရယ်တယ်။
"မင်းရဲ့စကားတွေက သာမန်တွေဘဲနော်
ဒါကြောင့် ပွဲက မအောင်မြင်တာဘဲ ဟဟ"
တုတ်ကျတဲ့ အနာပေါ် ဆားပက်တဲ့ စကားလုံးတွေပါဘဲ။
" ဒီက အစ်မကြီး စကားကြည့်ပြောပေးပါ"
"အေးလေ မင်းကိုဘဲ ကြည့်ပြောနေတာဘဲ
မအောင်မြင်တဲ့ကောင်လေးရဲ့ ဟဟဟ"
"ခင်ဗျား ခင်ဗျား စကားကိုကြည့်ပြော
ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တာ ဝင်မပြောနဲ့ဗျာ "
"ငါနဲ့မဆိုင်ပေမဲ့ မြင်ရတာ သနားလို့လေ
မင်းကို သနားလို့ "
"လှောင်ရယ်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ သနားနေတာလား အလုပ်ရှိရင်ပြောပါ မရှိရင် ထွက်သွားပေးပါလား ဘဘစူးရန် မျက်နှာနဲ့မို့ ခင်ဗျားကို သီးခံနေတာပါ"
အမျိုးသမီးက အံ့ဩသွားတယ်။
" မင်းဟာလေ မျက်စိကလည်းမွဲ တုံးကလည်း တုံးအ လိုက်တာ"
" ခင်ဗျား " လီမင်တကယ်ကြီး သီးခံမပေး
နိုင်တော့ဘူး။
"မင်းမျက်လုံးထဲ ငါ့ကို ယောက်ျားကြီး၊
အဘိုးကြီးလို့ မြင်နေတာလားဟ"
" ခင်ဗျား အမျိုးသမီး မှန်း သိသား အဘိုး... ဟင် ဒါဆို ဒါဆို ... ခင်ဗျားက"
"ကောင်စုတ်လေး ငါက စူးရန် မင်းတွေ့ဖူးတဲ့ ဘဘက ငါ့ဦးလေးပါကွာ... ဟား ဟား ဟား"
လီမင် နှလုံးတုန်ပြီး အံ့ဩရလွန်းလို့ ဒူးတွေ
ခွေကျမတတ်။
