💞លោកប៉ា💞(Completed✔️)

ភាគ១៣

មួយសប្តាហ៍រំលងផុតទៅ
កំលោះមាឌមាំអបដោយរូបរាងសង្ហារដូចអង្គម្ចាស់ កំពុងអង្គុយគងអន្ទាក់ខ្លាលើសាឡុងក្នុងឡាន រងចាំឲ្យជំនិតផ្ទាល់ខ្លួនជាអ្នកបើកឡានជូន។
«អញ្ជើញទៅណាដែរទាន?»គ្រីស ងាកសួរទៅកាន់លោកម្ចាស់របស់ខ្លួន ស្របពេលអ្នកត្រូវសួរ ចោលភ្នែកសម្លឹងទៅឡានមួយគ្រឿងទៀតដែលនៅខាងមុខ ដែលមាន នាយតូច កំពុងតែនាំខ្លួនចូលទៅ។
«ទៅក្រុមហ៊ុន»ជុងហ្គុក តបបីម៉ាត់ទាំងមុខស្មើៗ ខណៈកែវភ្នែកនៅមិនទាន់ដកចេញពីការមើលទៅឡាននោះ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន គ្រីស ក៏ចាប់ផ្តើមបើកឡានបណ្តើរទៅ ស្របពេល ឡានដែល ថេយ៉ុង កំពុងជិះក៏បើកចេញទៅព្រមគ្នា ប៉ុន្តែក្នុងគោលដៅផ្សេងគ្នា ព្រោះម្នាក់ត្រូវទៅសាលារៀន ហើយម្នាក់ទៅក្រុមហ៊ុន។
នៅតាមផ្លូវធ្វើដំណើរ សុខៗ នាយតូច ស្រាប់តែប្រាប់ឲ្យអ្នកបើកឡាន នាំគេទៅកន្លែងមួយ ហើយមិនប៉ុន្មាននាទីក៏បានទៅដល់ទីនោះភ្លាមៗ។ថេយ៉ុង ចុះពីឡាន ជាមួយទឹកមុខញញឹមស្រស់បស់ ព្រោះកន្លែងដែលគេកំពុងឈរនេះ គឺស្ថិតនៅមុខភូមិគ្រឹះរបស់លោកចន ដែលជាលោកតារបស់គេ នាយតូច បានតាំងចិត្តថាមកលេង ទើបសុខចិត្តខកខានទៅសាលាមួយថ្ងៃដើម្បីតែបានមកជួបមុខគាត់។
«លោកពូត្រឡប់ទៅវិញចុះ មិនបាច់រងចាំខ្ញុំទេ»
«មិនកើតទេដឹង អ្នកប្រុសតូច ព្រោះលោកម្ចាស់បានបញ្ជាឲ្យចាំទទួល ប្រុសតូច គ្រប់ពេល» អ្នកបើកឡានមិនហ៊ានប្រឆាំងបញ្ជាពី ជុងហ្គុក ទើបប្រញាប់ប្រាប់ទាំងស្ទាក់ស្ទើរចិត្ត ស្រាប់តែ ថេយ៉ុង តបវិញ៖
«មិនអីនោះទេ ពូទៅវិញចុះ» ថេយ៉ុង រឹងទទឹងដាក់ ពេលប្រាប់រួចក៏រត់ចូលទៅខាងក្នុងបាត់ ទុកឲ្យអ្នកបើកឡានឈរភ័យ ត្រជាក់ចុងដៃចុងជើង ព្រោះមិនដឹងទៅបកស្រាយប្រាប់ លោកម្ចាស់របស់ខ្លួនថាមិច ហើយវត្តមានរបស់ នាយតូច ទាក់ទាញក្រសែភ្នែកជាច្រើនឲ្យសម្លឹងមកកាន់គេតែម្នាក់ អ្នកនៅទីនេះ ស្រឡាញ់ចូលចិត្ត នឹងលើកតំកើនគេណាស់ មិនដូចផ្ទះអ្នកខ្លះ សុទ្ធតែសត្វពស់។
៚អាងទឹកធំ
«លោកតា»សំឡេងផ្អែមពិរោះដែលចងចាំមិនដែលភ្លេច បានបបួលវ័យចំណាស់ដែលអង្គុយលើកៅអីផ្អែកនៅមាត់អាងទឹក រហ័សបែរមុខមករកប្រភពសំឡេង ក៏ក្រឡេកឃើញ ចៅប្រុស ដើរតាំងៗចូលមក គាត់ក៏លាន់ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល៖
«អូ៎ ថេយ៉ុង?»
«លោកតា....ខ្ញុំនឹកលោកតាខ្លាំងណាស់» រំពេចដែល លោកចន ប្រុងនឹងក្រោកទៅរក ថេយ៉ុង ក៏មកដល់វ៉ឹប ព្រមទាំងឱនមកស្រវាឱប លោកតា ដោយក្តីនឹករលឹកពន់ពេក។
«ចង់មក ហេតុអីមិនព្រមប្រាប់ឲ្យដឹងមុន?»ស្របសម្តី លោកចន លើកដៃទៅអង្អែលសក់ទន់ៗរបស់ ក្មេងតូច ដែលអង្គុយក្រញឹមនៅក្បែរកៅអីជិតជើងគាត់
«គ្រាន់តែចង់មកលេងលោកតា ក៏ចៅតែត្រូវសុំការអនុញ្ញាតដែរមែនទេ?»ថេយ៉ុង ងើយសួរទាំងចងចិញ្ចើម មុខក្រញូវ ងរងក់ដាក់គាត់ភ្លាម។
«ត្រូវតែសុំ ព្រោះក្មេងក្បាលខូចដូចជាថេថេ ទៅណាមកណាមិនដែលប្រាប់អ្នកផ្ទះឲ្យដឹងឡើយ» វ័យចំណាស់ តបដេញជើងចៅប្រុសដោយលួចញញឹមតិចៗ ហាក់មើលធ្លុះនូវចិត្តគំនិតក្មេងម្នាក់នេះ
មើលដឹងថា ថេយ៉ុង មកដល់ទីនេះ ដោយមិនឲ្យនរណាដឹងទាំងអស់ គឺគេមកដោយចិត្តឯង។
«ហេតុអីលោកតាដឹងពីខ្ញុំគ្រប់រឿងរហូតចឹង?» ថេយ៉ុង ឱនមុខចុះ ទាំងលួចខាំមាត់គិតក្នុងចិត្ត រំពេចនោះ វ័យចំណាស់ ក៏ចាប់ច្បិចចង្កាតូចរបស់ក្មេង ឲ្យងើបប្រឈមនឹងគាត់។
«បានប្រាប់ជុងហ្គុកដែរទេ ថាចៅមកទីនេះ?» គាត់សួរដេញដោលធម្មតា ប៉ុន្តែសំណួរនេះចាក់ដោតដល់ក្មេងកំហូចដែលលួចមក ឲ្យរកពាក្យឆ្លើយមិនចេញ។
«គឺ...ខ្ញុំ...»ថេយ៉ុង តតាក់តតុប ព្រោះកំពុងរកនឹកចម្លើយ ស្រាប់តែ លោកចន ឆ្លើយជំនួស៖
«ឆ្លើយមិនចេញ បានន័យថាមិនបានប្រាប់» មួយឃ្លាចាក់ចំកណ្តាលដើមទ្រូង រាងតូច ដែលព្យាយាមលាក់ តែលាក់មិនជិត ហើយថែមទាំងបិទមាត់ជិតឈឹង ស្របពេលសសៀៗទៅឱបដៃឱបជើង លោកតា ដើម្បីយកចិត្ត ព្រោះតែគាត់បានចិញ្ចឹម ថេយ៉ុង តាំងតូចមក រឿងអីត្រឹមមើលឫកពារប៉ុណ្ណឹង គាត់មើលមិនដឹង? ហើយក្មេងនេះពិតជាក្រឡិចក្រឡុច បើមិននិយាយទប់ស្កាត់មុនទេ នាយតូច នឹងរកលេសមកតប បែកអូហូរស្ទឹងមិនខានឡើយ។
បន្ទាប់ពីជួបនិយាយជាមួយមនុស្សដែលគេនឹកខ្លាំងបំផុតរួចមក ថេយ៉ុង ក៏ឆ្លៀតទៅជួប មេដោះ គាត់ត្រេកអរជាងខ្លាំង ដែលបានឃើញមុខប្រុសតូចរបស់គាត់ ហើយថែមទាំងបបួល នាយតូច ឲ្យកំដរគាត់បេះផ្កានៅក្នុងសួនច្បារ ដែលត្រូវនិងចំណូលចិត្តគេទៀត ទើបធ្វើឲ្យ នាយតូច បណ្តោយតាមទាំងភ្លេចខ្លួន នៅក្នុងភូមិគ្រឹះរបស់ លោកតា រហូតដល់ល្ងាច។
«លោកតា ខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញហើយ» ថេយ៉ុង ប្រាប់ទៅកាន់ លោកចន ដែលអង្គុយលើកៅអីមុខតុបាយ។
«ហ្ហឹម ឆាប់ទៅចុះ ព្រោះមេឃងងឹតហើយ»គាត់ងក់ក្បាលតបទាំងញញឹមតិចៗ ទើបនាយតូច ដើរទៅឱបគាត់យ៉ាងណែន ហើយគាត់ក៏លើកដៃអង្អែលខ្នងចៅប្រុសថ្នមៗ ជាការលាគ្នា ស្រាប់តែ មេដោះ បន្លឺឡើង៖
«នៅញ៊ាំអាហារពេលល្ងាចសិនទៅ ប្រុសតូច» មេដោះ បានរៀបចំអាហារទទួលជាស្រេច ប៉ុន្តែគួរឲ្យស្តាយដែល ថេយ៉ុង មិនបាននៅយូរ។
«ចង់ញ៊ាំដែរ ប៉ុន្តែដល់ពេលខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញហើយ ព្រោះខ្លាច...លោកប៉ា...»នាយតូច ក្លានហានលួចមកទាល់តែបាន តែដល់ពេលត្រូវត្រឡប់ទៅវិញ បែរជាមានអារម្មណ៍ថាភ័យ ហើយពេលដែលឮ នាយតូច ស្រដីឡើងដូចច្នោះ មេដោះ ក៏ស្ងាត់មាត់ឈឹង ថែមទាំងលេបទឹកមាត់ក្អឹកៗ ពេលនឹកដល់ថ្ងៃដែលថេយ៉ុង ចូលផ្ទះយឺត ចំណែក រាងតូច ក៏ឈរធ្វើមុខភ្លឹះៗ ទើបគាត់ប្រញាប់ដាស់តឿន៖
«មិនអីទេ ចឹងក៏ឆាប់ទៅៗ ចាំមេដោះជូនដំណើរ» គាត់ប្រាប់ ស្របពេលស្ទុះស្ទាទៅចាប់ដៃ រាងតូច នាំចេញទៅ រហូតដល់មុខភូមិគ្រឹះ។
«ប្រញាប់ទៅចុះណា កុំឲ្យអ្នកប្រុសចាំមើលផ្លូវយូរ» មេដោះ ឆ្លៀតប្រាប់លើកចុងក្រោយ ទាំងដកដង្ហើមតឹងចិត្តជំនួស តែថេយ៉ុង នៅតែមានស្នាមញញឹមានសម្រាប់គាត់ជានិច្ច។
«ខ្ញុំទៅវិញហើយណា» អ្នកទាំងពីរឱបលាគ្នា រួចហើយ នាយតូច ក៏ឡើងឡាន ដែលលោកចន បានបញ្ជាឲ្យជូនចៅប្រុសគាត់ទៅវិញ បន្ទាប់មកឡានក៏បើកចេញផុត ប្រហែលជាមួយសន្ទុះក៏មកដល់ភូមិគ្រឹះមួយទៀត ដែលជាកម្មសិទ្ធរបស់ ជុងហ្គុក។
រាងតូច ស្ទុះចុះពីឡាន ហើយរត់ចូលក្នុងផ្ទះត្រុយ ទាំងអារម្មណ៍ភ័យញ័រដោយការដឹងខុស ថ្ងៃមុនជ្រុលទៅផឹកជាមួយមិត្តភក្តិទើបចូលផ្ទះយប់ ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះ ខានទៅសាលាមួយថ្ងៃ ហើយក៏ចូលផ្ទះយឺតម្តងទៀត ធ្វើឲ្យ គ្រប់ជំហ៊ានដែល ថេយ៉ុង កំពុងឈានចូលទៅ ជឿជាក់ថានឹងត្រូវរងការស្តីបន្ទោសពីប៉ាមិនខាន។
«ហ្វូ~~~» ថេយ៉ុង លួចដកដង្ហើមធូរទ្រូង ពេលដែលចូលដល់ក្នុងផ្ទះ មិនបានឃើញវត្តមានអ្នកណាទាំងអស់ ក្រៅពីគ្រឿងសង្ហារឹម និងអំពូលភ្លើងភ្លឺចិញ្ចាច មិនចាំយូរ ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ឡើងទៅកាន់ជាន់លើ សំដៅទៅរកបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួន ដើរឡើងញាប់ស្មេ គ្មានងាកក្រោយអីបន្តិចឡើយ ស្រាប់តែពេលទៅដល់មុខបន្ទប់ ក៏ភ្ញាក់ក្រញាង ព្រលឹងនៅចុងសក់ គាំងវាចារ ខណៈកែវភ្នែកទាំងគូ ប្រទះចំមនុស្សម្នាក់ឈរចាំយាមនិងមាត់ទ្វារតែម្តង ហើយម្នាក់នោះគ្មាននរណាក្រៅពី...ជុងហ្គុក។
«...»រាងក្រាស់ មិនទាន់និយាយអ្វីទាំងអស់ ក្រៅពីឈរជ្រែកហោប៉ៅខោបង្ហាញឫកអង់អាច កែវភ្នែកមុតស្រួច សម្លក់ទៅកាន់ រាងតូច ទាំងខឹងញ័រសាច់ តែក៏លាក់ក្នុងចិត្តមិនទាន់ឲ្យដឹងថាគេកំពុងតែខឹងខ្លាំងប៉ុណ្ណា។
«លោក...លោកប៉ា» ថេយ៉ុង ហៅសព្វមានលោកប៉ា ទាំងញញឹមលែងសម ទាំងភ័យបុកពោះ ខណៈ ជើងតូចៗ ចាប់ផ្តើមរំកិលជើងឈានថយក្រោយម្តងមួយជំហ៊ាន គេចពី រាងក្រាស់ ដែលកំពុងតែឈានដេញតាមមករហូត...គេឈានចូល នាយតូច ក៏ឈានថយ ថយៗ រហូតជំពាក់ជំពិនជើង ដួលព្រូសលើឥដ្ឋ ជាឱកាសដដែល ជុងហ្គុក ស្ទុះចូលទៅចាប់ក្មេងល្អិតលើកមកដាក់ពីលើស្មា រួចលីសំដៅទៅរកបន្ទប់គេភ្លាមៗ។
«អ្ហ៎ាយ លោកប៉ាដាក់ខ្ញុំចុះ ហ្ហឹកៗ ប៉ា...ខ្ញុំថប់ដង្ហើម» ថេយ៉ុង ខំប្រឹងទធាក់ជើងខ្វៃៗ ស្របពេលដៃក៏ក្តាប់គក់ខ្នងក្រាស់ ដឹបៗៗ ទាំងស្រែកយំ អង្វរកគេឲ្យដាក់ចុះ នាំឲ្យអ្នកដែលកំពុងខឹងខ្ញាល់ អត់មិនបាន នឹងស្រែកសម្លុតទាំងខឹងសម្បា៖
«នៅមានមុខហៅយើងថា ប៉ា? ទាំងដែលឯងមិនដែលស្តាប់បង្គាប់យើងម្តងណា»
ជុងហ្គុក ខាំថ្គាមស្ទើរបែក ស្របពេលដើរចូលដល់ក្នុងបន្ទប់ ក៏ចាប់បោះ រាងតូចច្រឡឹង ទៅលើពូកទាំងកំរោល តាមដោយ មាឌមាំជង្រ្គង ឡើងតាមទៅទ្រោបពីលើដោយដាក់ដៃទាំងគូឃាំងខ្លួន ថេយ៉ុង មិនឲ្យគេចទៅណារួច។
«ចង់ធ្វើអី អត់ទេ អ្អា៎...» ថេយ៉ុង ស្រែកននៀល ខណៈដៃស្រវេស្រវាទៅចាប់របេះដៃ លោកប៉ា ដែលកំពុងតែរវើករវាម ប្រុងចាប់សម្រាតខោរបស់គេយ៉ាងទំនើងភ្លើតភ្លើន។
«ជុ៎» រាងក្រាស់ ជញ្ជក់មាត់មួម៉ៅពេញទំហឹងកាលដែលត្រូវក្មេងហាមឃាត់មិនឲ្យសមបំណង ទើបរំពេចនោះ គេក៏ប្តូរទៅចាប់ប្រឡេះឡេវអាវលើខ្លួន ថេយ៉ុង យ៉ាងញាប់ដៃ តែត្រូវម្ចាស់អាវចាប់ទាញមកបិទខ្លួនវិញដោយការហួងហែង ធ្វើឲ្យ ជុងហ្គុក ក្តៅទ្រូងងំ ថែមទាំងក្តាប់ដៃគោះពូកមួយទំហឹងឮសូរ ផាំង! ឲ្យរាងតូចស្ទើរតែគាំងបេះដូង។
«...»គេមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ក្រៅពីសង្កៀតធ្មេញក្រតៗ ទាំងខឹងក្រេវក្រោធយ៉ាងខ្លាំង ស្របពេលកែវភ្នែកមុតស្រួច សម្លឹងចំកណ្តាលមុខ នាយតូច ដែលកំពុងញ័រខ្លួនទទ្រើកដូចកូនសត្វ។
«កុំខឹងអីណា៎...ណា៎...លោកប៉ា»
«...» រាងក្រាស់ ខាំថ្គាមសម្លក់មុខ
«សុំទោស ហ្ហឹកៗ...ឲ្យកូនសុំទោសណា៎» ម្តងនេះ ថេយ៉ុង ព្រមទទួលស្គាល់ថាខ្លួនគេបានខុស រហ័សលើកដៃតូចៗទាំងគូទៅក្រសោបផ្ទៃមុខកាចៗដែលកំពុងតែច្រាលឈាមក្រហមពាសពេញដោយកំហឹង ហាក់ចង់ហែកសាច់ក្មេងទាំងរស់ ខឹងនិងក្មេងកំហូចម្នាក់នេះស្ទើរឆ្កួតទៅហើយ  តែនាយតូច នៅមិនដឹងខ្លួនទៀត។
«គិតថាសម្តីប៉ុណ្ណឹង អាចធ្វើឲ្យយើងស្កប់ចិត្តមែនទេ?» ជុងហ្គុក ខឹងញ័រទ្រូង ហើយពាក្យលួងលោមរបស់ នាយតូច មុននេះ មិនបានចូលទៅបន្សាបកំហឹងក្នុងទ្រូងគេឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គេខឹងកាន់តែខ្លាំង និងរឹតស្អប់ថែម គឺស្អប់កាយវិការដែល ថេយ៉ុង ធ្វើឡើងទាំងបង្ខំចិត្ត ទើបគ្រវាស់ដៃតូចចេញភ្លាមៗ មិនឲ្យគេប៉ះពាល់មុខរបស់ខ្លួន ធ្វើឲ្យ រាងតូច អាក់អន់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។
«ឲ្យខ្ញុំធ្វើមិចទើបលោកប៉ាឈប់ខឹង?» ថេយ៉ុង ប្រថុយសួរទាំងស្ទាក់ស្ទើរក្នុងចិត្ត ធ្វើយ៉ាងណា ឲ្យតែ លោកប៉ា ឈប់ខឹង និងព្រមដោះលែងគេវិញ តែក៏នឹកស្មានមិនដល់ ថាចម្លើយ របស់លោកប៉ា ធ្វើឲ្យក្មេងតូចចង់តែស្រែកយំឲ្យបែកផ្ទះ៖
«ងាយៗ...គ្រាន់តែស្រាតខោអាវឯងចោលឲ្យអស់ ហើយក៏...ថ្ងូរអង្វរយើង» បង្វែងដានចុះឡើង ថេយ៉ុង នៅតែមិនអាចគេចផុតពីរឿងនោះដដែល។