GECE MAVİSİ

49. Çekim Gücü

Merhaba bebeğim! Hoş geldin!

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutma, olur mu aşkım?

Bölüm asla aklımda yoktu ve bir anda Gece Mavisi'ne bölüm yazasım geldi sonra dedim OMAYGAD! Dün yazdığım bölümü yayınlamadım!

Ve hemen geldim, işte böyle...

Bu bölümü çok kısa bir sürede yazdım, 2 buçuk 3 gün.

Umarım beğenirsiniz, ben bu bölümden zevk aldım elbette, (acıdan zevk aldığımı bilenler ağlıyor galiba, tuvalete gidebilirsiniz arkadaşlar, hemen şu an çıkabilirsiniz bölümden...) Merak etmeyin ama, daha acılarını kesinlikle gördük.

Gece'yi okumaya değer diye düşünüyorum, hiçbir şeyi okumak istemeseniz de bence Gece okunur.

Bu arada bir altyazı, gelecek bölüm ve ondan sonraki bölüm >>>>>>>>>>> bütün kitabım. O kadar söylüyorum.

Hadi okuyalım bakalım...

49. ÇEKİM GÜCÜ

İnsan ne kaderinden, ne de geçmişinden kaçamazdı. Yeni bir hayat kurmak mümkündü belki de, ama bunu arkasında onlarca düşman varken yapamazdı. Ben yapardım aslında, kucağımda canımdan daha önemli olan bir meleği taşımasaydım, yapabilirdim ama Melek benim hem elimi kolumu bağlıyor hem de beni silah tutmak mecburiyetinde bırakıyordu. Çünkü onu hem korumam gerekiyordu, hem de sevmem. Ben ikisini bir arada nasıl yapacağımı bilmiyordum, annem korumuş, babam sevmişti. İkisi bir arada nasıl olur bilmiyordum, nasıl eşitlenir bilmiyordum. Nasıl severken aynı şekilde koruyabilirim, bilmiyorum.

Ve bütün bilinmezliklerde, kendimi bir çıkmazda hissettiğimde onun yanımda olacağını biliyordum.

Batuhan Çakırbey.

Yaptıkları korkunç da olsa, sebep oldukları her birimizin hayatına da sebep olsa, bunun bilincinde olmadığı ve hiç kimseyi tehlikeye atmak istemediğini biliyorum. Dürüstçe bunu en başında, yola çıkarken söylemesi ise bambaşka bir güzel. Çünkü yolu yarıladığımızda söyleyip, her şeyi mahvedebilirdi de. Ama yolun başında söyleyerek, bana bir seçenek hakkı sundu. Bundan sonra mesuliyet bendeydi. Ben, onun yaptıklarını bile bile bu yola ya çıkacaktım, ya da çıkmayacaktım.

Ve tabii ki de onunla bu çıkıp çıkmayacağıma karar vermek için, o kahvaltı masasında otururken 2 gün müddetim vardı.

O masadan kalkıp eve döndük ve maskelerimizi suratımıza yerleştirerek, sanki hiç dönmeyecekmişim gibi Ceylan'a oyun oynadım. Akşam Ceylan ve Azem'le beraber karakola gidip ifade verdim, eve döndüğümde Batuhan ile Melek dün gece benim kaldığım odada uyuyorlarsı. Gülümseyerek onlara bakmış, her ne kadar içimdeki hisler yanlarına gidip onlarla uyumak istese de bu hissi en azından şu an için dinlememeliydim. Bu his, onu geçmişte tanıdığım, belki de sevdiğim için bu kadar yoğundu. Bilmiyorum ama henüz bu hisse teslim olmak için erken.

Odama gidip uykuya daldım, sabah uyandığımda ise Melek koynumdaydı, yatağın boş kalan kısmında ise küçük bir not vardı. Hızlıca notu elime alıp okudum.

"Günaydın bebekler,

Evet, sorgulamayın, ikinizde birer bebeksiniz.