Fabulas - Verhalenbundel Nederlands

Kleine Alice

Kleine Alice stond in de deuropening met haar ogen wagenwijd open. Haar ouders waren ruzie aan het maken in de keuken, met heel veel lawaai en heel veel woorden die zij niet mocht zeggen. Elke keer als zij ze wel zei, kreeg ze geen toetje. Toetje was een geweldig, klein cakeje, haar moeder hield van bakken. Waarom zouden ze die dingen naar elkaar schreeuwen? Zij mochten nu voor een lange tijd geen cakeje.

Kleine Alice was klein, maar ze wenste nu dat ze zelfs nog kleiner was. Ze voelde zich bang en gevangen en zou op dit moment echt veel liever in een droom zijn. In dromen is alles mogelijk. Ze zou op een leuk avontuur kunnen, grappige mensen ontmoeten. Het zou zoveel leuker zijn dan hier zijn.

Kleine Alice kneep haar ogen stijf dicht. Als ze het hard genoeg deed, zou ze vast en zeker in slaap vallen. Ze zou op haar avontuur kunnen gaan, een toetje krijgen, misschien. Ze zou terug zijn voor thee tijd, haar ouders zouden bij die tijd vast gestopt zijn met schreeuwen. Misschien kon ze haar moeder vragen of ze hun toetjes mocht. Sinds ze allebei die foute woorden gezegd hadden.

Kleine Alice gooide haar ogen weer open. Ze keek naar beneden, ze had haar konijnen knuffel laten vallen, precies naast haar voeten. Het was een wit konijn met een grappig klein jasje aan. Maar nu stond het konijn rechtop. Het zag er aardig overstuur uit. Ze boog zich voorover om het op te pakken, maar het sprong terug de tuin in, waar ze vandaan gekomen was. Ze was aardig zeker dat het konijn iets aan het prevelen was. "Tijd!" Riep het uit. "Tijd! Zo laat, laat! Altijd laat!" Het sprong weg, door het gras heen.

Kleine Alice sprong vlug het terras en toen het gras op, haar konijn achterna, die laat was. Zag ze vaders zakhorloge in het konijnenpootje? Misschien kon ze mee, waar het ook maar naar toe ging. Het leek in een haast te zijn om er te komen, dus dan was het vast en zeker een leuke plek om te zijn. Haar kleine voeten namen haar snel mee door haar tuin, over het kleine riviertje die ze absoluut niet over mag. Maar ze moest haar konijn pakken! Dan was het vast oké.

Kleine Alice stond stil, rondkijkend. Waar was haar konijn naartoe verdwenen? Het was aardig onbeleefd van het konijn om haar hier zomaar te laten staan, het had haar geen eens uitgenodigd om mee te komen! "Alice!" Hoorde ze. Iemand riep haar. Dat was vast het konijn! Het wou wel dat ze mee ging! Misschien kwam het geroep van de waterput. She haastte zich naar de waterput toe, de ene waar ze absoluut niet bij in de buurt komen mag, en gluurde over het randje. "Alice!" Ze hoorde haar naam opnieuw, meer dringend deze keer. Was zij ook laat?

Kleine Alice keek naar beneden, diep in de waterput, tot op de bodem. Daar was het. Ze kon het kleine staartje zien. En nu ze iets beter zag in het donker, was er inderdaad een avontuur op de bodem! Daar, een tafel, een theepot en iemand met een grappige hoge hoed. Ze hadden ook cakejes. Ze was daar vast welkom, ze had geen foute woorden gezegd. Ze klom op het randje. Ze boog dieper, en dieper. "Alice!"

Te laat, realiseerde kleine Alice zich dat haar naam geroepen werd vanachter haar, vanuit haar tuin, en het was niet haar konijn geweest. Maar ze tuimelde de konijnen put al in.  

>>

Geschreven voor Creative Dreams Writing Club opdracht #2, herschrijf de intro van een klassiek verhaal.

Vertaald in het Engels in mijn "Through Space" Engelse verhalenbundel.