IRENE'S POV:
Nakaupo na ako ngayon Dito sa loob ng bahay nila. Maganda naman Ang loob, nakakatakot lang kasi tignan Kasi nasa liblib na Lugar pa itong bahay nila.
"Ma'am Irene Pwede Po bang magtanong?"- Sabi ni Tonny at naupo sa Tabi ko.
"Sure, ano yon?"- Irene
"Sino ho Yung binanggit niyo kanina? Yung Greggy ba yun?"- Tonny
"Ah Siya Yung pumanaw Kong Asawa"- Irene
"Eh bakit niyo Po nasabi yun nung Nakita niyo ako?"- Tonny
"Kamukha mo kasi Siya, Tsaka Yung Anak mong Si Celeste, kamukha niya Yung Anak Kong pumanaw din"- Irene
"Ah Ganon ho ba, nakakaawa naman Po pala kayo"- Tonny
"Oo nga, Sana bumalik na sila Kasi miss na miss ko na sila"- Irene
"Ano pong ikinamatay nila?"- Tonny
"Yung Anak ko, Si Celestine, ay namatay dahil sa depression. Yung Asawa ko naman naaksidente"- Irene
"Ikaw Wala ka bang Asawa?"- Tonny
"Namatay narin Po eh"- Sabi niya...
Jusko, may pag-asa pa kaya ako sa lalaking toh? Sana naman kasi parang si Greggy talaga Ang kausap ko. At parang Ang gaan gaan ng pakiramdam ko sa kanilang mag-ama.
Natutulala lang ako sa kanya at Hindi ako makapagsalita. Si Greggy kaya talaga toh?
"Ma'am okay lang kayo?"- Tonny
"May pag-asa ba ako sa'yo?"- nabigla ako sa Sinabi ko. Bakit ko ba Sinabi yun? Lutang na lutang na ako!
"Ano ho?"- Tonny
"Este, may pag-asa pa kayang Makita ko Yung mag-ama ko"- Irene
"Sa tamang panahon Po siguro, Makakasama mo rin sila"- Tonny
"Tay, okay na po Yung higaan niyo, pwede na kayo magpahinga"- Sabi ni Celeste habang papalapit sa Amin.
"Sige iwan ko muna kayong dalawa"- Sabi ni Tonny at umalis. Tumabi naman sa akin si Celeste.
"Ilang taon kana Celestine? Este Celeste pala"- Irene
"23 Po"- Celeste
"Magka age pala kayo ng Anak ko"- Irene
"Hala! Hindi kaya ako Yung Anak niyo?"- Sabi niya..
"Ano?!"- Sabi ko dahil umaasa akong Siya nga si Celestine.
"Biro lang hahaha"- Sabi niya.
"Ano ba! Wag ka mag biro ng Ganyan."- Irene
"Paumanhin Po"- Celeste
"Matanong ko lang, sino tong nasa picture?"- Sabi ko dahil may Nakita ako kaninang album sa baba ng lamesa. Nakakita Kasi ako ng mga baby pictures niya at Ang cute cute niya. Sa last page naman ay may Nakita akong babae.
"Ah Siya Po Yung nanay ko"- Celeste
"Anong Pangalan niya?"- Irene
"VICTORIA EIREEN ROMAN FAUSTO"- Celeste
"Ano Ang tawag mo sa kanya?"- Irene
"Nanay Eireen Po, Naku konti nalang Po pala magkapangalan na kayo ni Nanay haha"- Celeste
"Oo nga, Kayo din ni Celestine konti nalang magkapangalan na kayo"- Irene
"Maganda Po ba si Celestine?"- Celeste
"Oo naman mana sa Mommy niya hahaha"- Irene
"Mommy? May Ganon Po bang salita?"- Celeste
"Oo Yun Ang tawag niya sa akin"- Irene
"Ano Po ba Ang mommy?"- Celeste
"Another word yun ng Nanay"- Irene
"Bakit Po Ganyan kayo magsalita? Anong lenggwahe Po yan?"- Celeste
"Hindi ka ba nakapag-aral?"- Irene
"Hindi Po eh, Wala kaming Pera para sa pag-aaral ko"- Celeste
"Eh kaibigan na tutulong sa'yo, siguro naman Meron"- Irene
"Wala rin Po eh, palipat Lipat Po kasi kami ng bahay dahil laging Galit sa Amin Ang mga tao"- Celeste
"Huh? Bakit naman?"- Irene
"Sabi Po kasi nila Hindi daw kami totoo at mga kaluluwa lang kami. Hindi daw kasi nila namamalayan na nakakapunta at nakatira kami ng Basta Basta nalang sa mga Lugar. Kaya Ang Sabi nila nagmumulto lang kami."- Celeste
"Eh paano namatay Ang nanay mo?"- Irene
"Sa una naming tinirhan ay may nagkalat ng chismis na aswang daw kami at mga multo. Kaya napilitan kaming umalis dun. Hindi naman namin alam na sa lilipatan namin ay naka abot Ang Chismis duon. Maraming mga tao Ang sumugod sa bahay at pinapalayas kami dahil namemerwisyo na daw kami sa kanila. Ang Sabi naman ni Nanay ay Hindi daw kami pwedeng umalis dun dahil Amin daw Ang lupang Yun at Hindi namin pwedeng Iwan."- Celeste
"Oh tapos? Anong nangyari?"- Irene
"Naging mas Galit na Galit Ang mga tao. Sinunog Po nila Ang bahay namin. Buti nalang Po ay nakatakas kami pero nung tumatakbo Po kami sa kagubatan ay sinundan kami ng mga tao. Hindi namin namamalayan ay may naghagis ng matalim na kawayan. Ako Po Sana Ang tatamaan nun pero hinila Po ako ni Nanay. Siya Po Ang natuhog. Hindi naman namin siya maitakbo sa hospital dahil kung gagawin pa namin yun ay pati kami ni Tatay ay mamamatay"- Celeste
Hindi ako makapaniwala sa mga naranasan niya. Bakit naging malupit Ang mga tao sa kanila? Wala naman silang ginagawang masama. Gaya namin, bakit kaya Galit na Galit sa Amin Ang mga tao? Ang hangad lang naman namin ay katahimikan at pagkakaisa ngunit bakit pinagmalupitan nila kami?
Naaawa ako Kay Celeste dahil sa naging takbo ng Buhay niya. Hindi niya deserve Ang mga nangyari. Kung Sana ay nakilala kita ng mas maaga, Sana ay naprotektahan kita, Celeste.
"I'm so sorry for what happened"- Irene
"Ano ho?"- Celeste
"Oh ibig Kong sabihin, ikinalulungkot ko Ang mga nangyari"- Irene
"Okay lang ho, tapos na ho yon, Tsaka Hindi naman po ako mapagtanim ng sama ng loob"- Sabi niya na lalong nagpaiyak sa akin. Ganitong ganito Ang ugali ni Celestine. Marupok at marunong magpatawad.
Hindi ko na mapigilan at niyakap ko siya.
"Miss na miss na kita Celestine"- Irene
"Ano ho ba Ang maaari Kong sabihin hehe"- Celeste
"P-pwede ba kitang ituring na Anak? Please, miss na miss ko na kasi Ang Anak ko. At Nakita ko Siya sayo"- Irene
"Pwede Po hehe"- Celeste
"Kung Ganon pwede na kitang tawaging Anak?"- Irene
"Opo"- Celeste
"Salamat Anak, I love you"- Sabi ko at niyakap ko ulit siya.
"Ano Po itatawag ko sa Inyo?"- Celeste
"Mommy Ang itawag mo sa akin"- Irene
"Mahal na mahal kita MOMMY"- Celeste
TBC........
YOU ARE READING
FORGOTTEN
FanfictionIn a close-knit family, Irene becomes blind to her daughter Celestine's displays of love and affection. As a result, Celestine develops a grudge against her, and in turn, becomes blind to her love for her. The once-vibrant bond between them becomes...
