FORGOTTEN

SPECIAL CHAPTER 21

CONTINUATION

IRENE'S POV:

Unti unti Kong inangat Ang aking Ulo at nagulat sa aking Nakita.

"Kean?"- Sabi ko... Mahilig pala Siya sa ganitong Lugar o sinusundan niya ako? Hays

"Irene?"- Sabi niya at umupo sa Tabi ko.

"Are you okay? Bakit ka umiiyak?"- Kean

"It's a long story Kean at kapag nagkwento ako, matanda na Tayo pag natapos"- Irene

"I see, it's a good thing na pumunta ka Dito, this is a great place para ilabas lahat ng nararamdaman. Believe me kahit lalaki ako nagdrama ako ng Ganyan Dito"- he said then chuckled

"Why are you here nga pala? I didn't know you like places like this"- Irene

"This is my comfort place...You see, this is where I met my wife. She was looking and playing with the flowers when suddenly her eyes met mine. We both believe that it's love at first sight. At simula nun, itong Lugar na ito na Ang lagi naming pinupuntahan.. Anniversary, Monthsary, Birthday, lahat ng occasion. We don't forget visiting this place"- Kean

"Wait you have a wife? Pero Ang Bata mo pa ah"- Irene

"Ma'am Irene, I'm 47 years old na"- He said and laugh. What?! He's 47? But he look like 30+ only.

"Are you kidding me? You look like 35 or something"- Irene

"Ang Bata naman masyado Ma'am Irene pero thank you haha"- Kean

"Anyways, where's your wife? bakit Hindi mo siya Kasama?"- Irene

"Uhmm..."- Sabi niya at yumuko

"Why? Did I say something wrong? If I did I'm sorry"- Irene

"No Wala naman"- Kean

"Then tell me what's the problem"- Irene

"Uhmmm My wife died 2 years ago, ito Ang paborito niyang Lugar... You see she's color blind but she still See's the beauty of all this flowers. She died because of Lung Cancer. Nung nangyari yun halos araw araw na akong nandito. Kasi kapag nandito ako parang Kasama ko na rin siya"- Kean

"Oh I'm sorry for your lost. Ano nga pala name ng Asawa mo?"- Irene

"Aireen, Aireen Alcantara"- Kean

"So you don't have kids?"- Irene

"Oh Meron, Meron kaming dalawang Anak"- Kean

"Ikaw bakit ka nandito?"- Kean

"Gaya mo, Dito kami laging nagkikita ng Asawa ko. Dito namin cinelebrate Ang first Monthsary namin noon. Dito lang namin naipapakita Ang pagmamahal namin sa isa't Isa. Dito ko nararamdaman na kahit pala masama Ang Mundo sa atin, may igaganda pa pala noh"- Irene

"Oo nga naman, So where's your husband? Namatay na rin?"- Kean

"Actually, almost 7 years na siyang nawawala. Akala namin patay na Siya turns out ibang tao Yung Akala namin na Yung Asawa ko. Kaya ako nandito Kasi may kapangalan Yung Asawa ko na nagsabing magkita raw kami Dito. Kanina pa ako nandito Wala namang nangyayari. Im losing hope Kean"- Irene

"What's his name?"- Kean

"Greggy Araneta"- Irene

"Oh Maybe Buhay talaga Siya and baka nandito lang siya sa paligid"- Kean

"Kean, do you have a Gregorio in your name?"-Irene

"Wala bakit?"- Kean

"Nothing naninigurado lang"- Irene

"You know what, you're like my wife. Can I Court you?"- Kean

"What? Seriously?"- Irene

"Just kidding haha"- Kean

"Akala ko pa naman totoo hahaha"- Irene

"Uhmm Irene maiwan na kita hah uuwi na kasi mga Anak ko, kailangan ko pa silang sunduin"- Kean

"Sure no prob"- Irene

Umalis na Siya at ako naman ay naiwang nakatunganga lamang. Walang Segundong Hindi ako tumitingin sa paligid ko.

Ilang minuto lang ay may lumapit sa aking Bata. May inabot siyang papel Sabi niya ay binigay daw ng Isang lalaki. Tumingin ako sa paligid at may Nakita akong kataka takang lalaki na naka kulay itim.

Tinignan ko naman Ang papel at Binasa Ang nakasulat doon.

HI IRENE THIS IS ME, GREGGY

I KNOW IT'S BEEN YEARS BUT I HOPE YOU STILL REMEMBER ME. IM SORRY IF I DIDN'T CAME BACK AFTER THAT UNEXPECTED INCIDENT. I NEVER DIED.

I WAS LIVING WITH MY WIFE IN STATES FOR A VERY LONG TIME. IM SORRY IF I DIDN'T TELL YOU THIS. PINAGBANTAAN NILA AKO NA PAPATAYIN NILA KAYO KUNG HINDI KO PINAKASALAN ANG ANAK NILA. HINDI KO NA PAPANGALANAN ANG MGA TAONG YUN. HINDI NAMAN NA KAILANGAN.

RIGHT NOW, IM LOOKING AT YOU. EVEN IF YOU CAN'T SEE ME. GIVE ME A SIGN IF YOU'RE READY TO SEE ME AGAIN.

Yan Ang nakasulat sa papel. Tumingin ako sa paligid ngunit wala akong makita. Tumayo ako at itinaas Ang aking Isang kamay bilang sign na handa na akong makita Siya.

Biglang Lumakas Ang hangin kaya nangilabot ako. Buhay ba talaga Siya? Ba't parang sumasabay Ang panahon sa kanya?

Lumingon ako sa likod ko at tinignan ng maigi kung mayroon bang lalapit sa akin ngunit Wala. Akma na akong haharap ulit ngunit.

"Hi Irene"- Sabi ng isang lalaki na nagpagulat sa akin.

"OH MY GOD!"- Sabi ko at napahawak sa dibdib ko dahil sa gulat.

"Oh I'm sorry, I didn't mean to scare you"- Sabi niya, inangat ko Ang aking mukha at...

"G-greggy?"- Naiiyak ko nang banggit

"Yes it's me"- Sabi niya at ngumiti ng kaunti. Ewan ko ngunit sinampal ko siya ng malakas at naglakad na palayo.

"Irene, please let me explain"- Sabi niya at Hinawakan Ang aking kamay.

"You don't need to explain Greggy.. Tama na at Nakita kita..Yun lang naman Ang gusto ko eh Ang malaman kung Buhay ka pa. Ngayon nalaman ko na makakahinga na ako ng maluwag at mabubuhay ka na ng Masaya kasama Ang WIFE mo"- Sabi ko at binawi Ang kamay ko tsaka ako naglakad palayo. Sumusunod parin siya sa akin ngunit Wala akong pakealam.

"Irene Wait, kausapin mo muna ako"- Sabi niya ngunit hindi ko siya nilingon. Ewan ko kung bakit bigla akong nagkaganito. Kanina gustong gusto ko na siyang Makita ngunit bakit ngayon ay ganun nalang Ang Galit ko sa kanya.

"Wala na tayong pag uusapan pa!"- Sabi ko at sumakay sa kotse.

Dali Dali akong umuwi, Hindi ko naman mapigilan Ang lumuha dahil sa nangyari.

Pagdating ko sa bahay ay Nakita ko si Celestine sa kusina Kasama si Manang, Ysabella at Celeste.

"Hi Mom"- Sabi ni Ysabella

"H-hello"- Sabi ko at tumingin naman silang lahat. Nang Makita nila ako ay parang nakakita sila ng multo.

Tulala lang sila nang Hindi ko alam Ang dahilan.

"Bakit kayo Tulala?"- Sabi ko

"D-dad?"- Celestine

"Greggy?"- Manang Imee

Tumingin naman ako sa likod ko at Nakita ko si Greggy na nakatingin sa akin.

TBC.....