Deeply inlove with you [ON-GOING]

Chapter 6

CHAPTER 6

We're heading home with shan tulala parin sa nangyari i just hug him? The fuck! Subra ang epek sakin non halos himatayin ako sa lakas ng kabog ng puso ko parang nagwawala ito i felt relief with his arms sa lahat ng bagay sa mundo parang sa kanya lang ako nasabik.

Yun ang naramdaman ko sa mga oras na yakap ko siya namimiss ko tuloy ang amoy niya napatawa ako sa naisip ko, kung pede lang ninikaw ko na kaso may may titulo na na pagmamay ari ng iba.

Masakit man isipin pero wala akung magagawa mapipigilan ko pa kaya to? Hindi ako tanga ngayon lang ako humanga sa isang tao naalala ko nong una naming beses na pagkikita.

I just can't believe Arañez.

I took a sip of hot milk and a bite of pancake it is my peaceful morning but suddenly disappeared when shan sit beside me.

"Morning." Umismid ako

"You really hate me huh?"

"What do you think?" I asked him back, ngumiti naman ito.

"Yeah? In the first place franzy."

Palihim ko siyang pinagmasdan, kamusta na kaya si Arañez? Is he okay? Pagkatapos kasi ng pangyayaring yun agad siyang umalis hindi ako nakaimik kahapon hindi ko alam kung bakit ako nag aalala sa kanya parang gusto siyang makita ng sistema ko.

Sabay kaming pumasok ni shan wala ako sa mood para makipag talo sa kanya gusto ko lang pumunta sa School ng tahimik at isa pa ngayon ang Anniversary Celebration.

Pagkarating namin dun, agad kung nakita si Arañez kalalabas lang sa sasakyan niya pero parang wala itong pakialam sa paligid niya siguro hindi niya ako napansin.

"Ano na girl? Diba ngayon niyo e p-present yun?" Kuha ng atensiyon ni rica sakin.

"A-Ah Oo!"

"Ano yan? Lutang lang yung peg?" Awkward na tumawa ito.

"Sige ah! Alis na ako." Paalam ko

Kinakabahan akung napabuga ng hangin pinihit ko ang door knob at agad sumalubong sakin ang batang naka upo sa lap ni Arañez para namang hinaplos ang puso ko sa sinaryong nakita ko.

Sa nakikita ko parang sanay itong mag alaga ng bata nilalaro niya pa ito kaya kinikiliti itong tumatawa napatigil ako ng tinuro ako ng maliliit na daliri, at sa tingin ko na sa 3 years old pa ang bata.

"She's so pretty kuya." Lumiit ang mata nito para naman akung na istatuwa sa kinatatayuan ko ng binalingan ako ng tingin ni Arañez.

"Yeah, no doubt about it."

Biglang uminit ang mukha ko kaya lumapit ako sa coordinator namin pinaliwanag niya kung ano ang mangyayari at kung kailan kami lalabas sa crowd.

"Deven Arañez please take Miss Descartin at the back stage any minutes now we will going to start."

At gaya ng sinabi ng Coordinator nila dinala ni Deven ang dalaga sa back stage subrang awkward kahit alam nilang hindi lang sila ang tao dun kahapon lang yung nangyari at isa pa gustong tanungin ng dalaga kung bakit ito ginawa ni Deven.

"B-Bakit mo nga pala ginawa yun?"

"I dont know."

"Di mo alam? Nasaktan mo yung tao!" Kung hindi niya alam kung bakit niya ginawa ang bagay na yun naglalaro lang ba siya?

"Alam ko Descartin! Pati sarili ko tinanong ko kung bakit ko nagawa yun!" Tumawa ako ng mapakla.

"Nananakit ka ng tao ng walang dahilan? Tao ka pa ba Arañez?"