Venom of the New Era (Season 3)

CHAPTER 11

Chapter 11
Blames with Blades

Umalis ako ng gabing 'yon na walang nararamdaman.

At some point, his broken words keep chanting in my slumber. What kind of past then he had with that woman to act like that way? But the longer I marvel... I found my eyes tired.

Maaga akong nag-ayos ng sarili. Dahil umaga, wala kaming masyadong gagawin, balak kong tulungan sila Neddie. Mukhang napagod sila ng husto sa paghahanap, pag-uwi namin ay gising pa ang ilan sakanila kanina. Nailatag nanaman ng maayos ni Wendell ang dapat naming pagtuunan ng pansin noong nakaraan, iniwasan na namin ang pulong para magfocus sa kanya-kanyang obligasyon.

Sinuot ko nang maayos ang itim na jacket — matagal akong 'di nakagalaw nang mapansin ang namamantal na marka saaking balikat at leeg. Mariin akong pumikit.'Wag alalahanin. Ilang araw ba magtatagal ang ganitong mga bagay? Tanungin ko kaya si Frida — ? Dibale nalang. Ano bang iniisip ko?

Tinipon ko ang buhok patungo sa harapan. Dahil makapal ang kulot kong buhok ay mukhang wala namang makakapansin.

Sa gitna ng pag-aayos, may kumatok sa pintuan ng banyo. Nilingon ko 'yon, nagtataka. Ang alam ko ay sa 2nd floor na banyo ang ginagamit nila Neddie dahil madilim na sa 3rd floor. Naulit ang pagkatok kaya naantala ang pag-iisip ko.

"Good morning."

When I swing the door, hoping a normal day. Instead, a prince greet me. Standing tall while leaning back on the door frame. Walang kakurap kurap kong sinagot ang tingin niya.

"Nanggagago kaba?" Sagot ko kay Quillon. Normal.

Tinalikuran ko siya at bumalik sa harapan ng salamin. Walang pakielam kung nakasunod siya ng tingin at pinapanood ang ginagawa ko. Tinuloy ko ang pagsusuklay para mapirmi silang nasa harapan.

"Hiding it, huh?"

Hindi ko siya sinulyapan. Napipikon ako. Or last night was still in there... no. I kept my acting practical.

"Yes, I am."

"Why though? I find it cool." Nilagpasan ko siya paglabas, bagot siyang sumunod at nakakros na ang braso ngayon.

Pa-simple kong pinanood ang balikat niya katabi ng akin, ang tangkad. Nagtagis ang mga bagang ko. "Pag sinapak kita, magniningning ang mga tala."

He boredly smirk as if this is all normal for him after the night we happen. Because... I am not. What is even floating in his head?

"Thank you next. I already saw the stars last night," he whispered. And he glance at me. Shit. Crumble in my stomach.

"Astig." I kept my sight in front. Naninigas ang tiyan ko sa pagpipigil.

"Did you saw it too?" Makahlugan, tinamaan ako. Kabado. Otomatikong nagpantay ang paa ko.

"Pinaglalaruan mo ba ako?"

"Hmm? No, never." He half arc his lips. So fucking... composed.

"Ah..." I nod several times.

"By the way, did you already eat brekfast?"

"Eh ngayon? Ginagago mo naba talaga ako?"

He blink. Fighting the urge to chuckle. "Still no. Why? Gusto mo?"

My face. My whole humanity. I couldn't take him. I gather myself. With a final look, I continue my phase with a wall expression. Temperance is overwhelming me.

"Okay? Ang alam ko famous lang ang mga snobber." The jerk is still following me?

"The hell?" I hissed. "Bakit ang daldal mo? Diba dapat tulog ka?"