SİYAH MEZAR

20. BÖLÜM HAYAL ÇATISI

Hepinize iyi okumalar canlarım. Lütfen bölümü oylamayı unutmayın... 🍁

🐚🐚🐚

Hayaller güzeldi. Gerçekleşmese bile hayal kurmak insanın bu hayattaki yegane ihtiyacıydı. Çünkü insan hayal kurarak yaşardı. Bir dakika sonrayı bile düşünür, hayal kurardı.

Gerçekleşip gerçekleşmemesi elinde olan bir şey değildi. Ya gerçekleşir ya da gerçekleşmezdi. Elinde olan tek şey gerçekleştirebilmekti, sadece buna gücü yeterdi. Çünkü insan eğer o hayalinin olmasını isterse, o hayalinin olacağına yüreğinden inanırsa olmayacak bir şey yoktu hayatta. Yani dönüm noktası istemekti. İstersen eninde sonunda olurdu, ama istemezsen zaten olmazdı.

Ben kurduğum tüm hayallerde samimiydim. Hepsini gerçekleşeceğini istediğim için ve bildiğim için kurdum. Kendi kendimi kandırmak istemedim, kendi hayallerimin içinde yaşamak istemedim. Ben o hayalleri hayata uyarlamak istedim. Ben kurduğum tüm hayalleri bir gün yaşamayı istedim.

Şimdi de kurduğum sadece bir hayalimi yaşıyorum. Herkesin bildiği gibi, o sayfalarda da bahsettiğim gibi Deniz'i ilk gördüğümde bilmediğim bir hisle tanışmıştı kalbim. O hissi öyle çok sevmişti ki bir daha bırakamamıştı. Ve o his benim hayallerim olmuştu. Bir gün gerçekleşeceğini biliyordum. Hep gerçekleşme umuduyla yaşadım ve şimdi de bugündeyim. Bugün benim bir hayalimi gerçekleştirdiğim gün olarak geçti tarihe. Bugün benim Denizle kavuşma günüm olarak anılacak gelecekte...

Deniz'in verdiği sözlerin üzerinden saatler geçmişti. Gecenin bir vakti esen rüzgar tenimi üşüttüğünde hayal çatımızdan kalkmak zorunda kalmıştık. Buraya o ismi Deniz vermişti ve ben de kabul etmiştim. Hayal çatısı...

Tekrardan odama geçtiğimde asla uykum yoktu. Penceremin kenarında durup dışarıyı izlemeye başladığımda telefonumun bildirim sesiyle gözlerimi parlayan yıldızlardan çektim.

Cebimden telefonu çıkarırken bir yandan da yeni numaramı kimin bulduğunu merak ediyordum. Mavi'ye vermemiştim, annemler asla bulamazdı, Aslı ve Deniz de bulamayacağına göre...

Elimdeki telefona merak ve endişeyle baktığım. Telefonunun kilidini açıp mesaj sayfasına girdiğimde kayıtlı olmayan bir numaradan peş peşe mesajlar geliyordu. Tüm mesajları kaşlarım çatılı okudum.

"Selam Ayris. Numaranı değiştirmişsin."

"Benden kaçabileceğini sanmadın değil mi? "

"Lütfen öyle sanmadım de, çünkü beni hafife almadığını bilmek hoşuma gidiyor. "

"Sana bir haberim var Ayris. Benim için iyi olabilir ama senin için aynısını söyleyemeyeceğim. "

"Üzgünüm ama Denizle uzun bir süre ayrı kalmanız gerekecek."

Ne diyordu bu? Kimdi? Neyden bahsediyordu? Ne demek Denizle ayrı kalacağım? İçimdeki sıkıntının arttığını hissediyordum. Yine de o son gelen mesahı okudum

"Ve o hayal çatısında bir daha ikiniz hayal kuramayacaksınız. Çünkü rüyan gerçek oldu Ayris. "

Yutkunamadım. Boğazım öyle bir düğümlenmişti ki yutkunmak dahi imkansızdı. Nefes zaten alamıyordum. Ciğerlerim hava almak istemiyordu artık zira.

Biraz önce yaşadığım tüm güzel şeyler sadece birkaç mesajla yok olup gitmişti şimdi. Biraz önceki mutluluğum sadece birkaç dakika sonra son bulmuştu ve ben yine o yorgun, bitkin, mutsuz Ayris'e dönüşmüştüm...

~~~

Hayatımda olan her şey benden habersiz gelişiyordu. Her şey isteğim dışında oluyordu. Kaderim miydi bu benim bilmiyordum. Daha ne kadar böyle devam edecek bilmiyordum. Bildiğim tek bir şey ise gereğinden fazla yorulduğumdu.