Nee. Nee dat kan niet.
Ik zet de muziek zachter en loop naar de deur. Waarschijnlijk is het gewoon een pakketje voor mijn buren.
Maar niets is minder waar.
"Zo, ben je alweer een beetje bijgekomen?" Vol ongeloof staar ik hem aan wanneer hij zonder te vragen binnen stapt. "Jezus Demi, wat is er met je aan de hand. Gaat het niet?"
"Wat is er met mij aan de hand? Gaat het niet? Met mij? Ben je serieus Jesse?" Zeg ik met een sarcastische lach.
"Doe eens niet zo arrogant." Hij loopt zonder te vragen door mijn gang naar de woonkamer.
"Sorry? Jesse hoevaak moet ik het nou nog zeggen. Ik wilde je niet zien en dat is nu niet opeens veranderd."
"Hoezo, wat heb ik gedaan?"
"Donder op je weet reuze goed wat je hebt gedaan Jesse. Je sloeg me. Je was er niet toen ik je nodig had. En als je er was kwam je alleen maar als het jou uitkwam." Ik verhef mijn stem een beetje.
"Ik heb toch al sorry gezegd! En de keren dat ik niet kon had ik daar zo mijn redenen daarvoor."
"Je kon niet weg? Niet eens op de keren dat ik me niet veilig voelde. Niet eens toen ik je nodig had?"
Jesse zwijgt en stopt zijn handen in zijn zakken.
"Serieus? Je kan nu niet eens antwoord geven op mij? Waarom kom je hier dan als je niet eens naar me wilt luisteren?"
"Omdat je onredelijk bent, Demi." Zegt hij ijzig.
"Onredelijk? Onredelijk omdat ik je confronteer met de feiten? Omdat ik jou ware aard laat zien? Omdat ik je laat horen hoe ik me voel?" Ik voel tranen op komen maar ik hou ze tegen. "Jesse, alles wat ik je duidelijk probeerde te maken is dat ik je nodig had. Was dat teveel gevraagd?"
"Je doet dramatisch." Hij rolt met zijn ogen.
"Helemaal niet Jesse. Je hebt me behandeld als een stuk stront en ik heb er nooit wat van gezegd omdat ik van je hield en als ik er wat van zei was het altijd je doet dramatisch en was ik altijd degene die fout zat." Hij zucht.
"Ik zou alle redenen hebben om boos te kunnen zijn. Jij niet. Jij hebt het verkloot. Jij was niet daar toen ik je nodig had. Jij deed mij pijn. Snap je niet hoeveel pijn het mij deed als mijn eigen vriendje niet eens normaal tegen mij kon doen. Als je om me gaf zou je dit niet doen. Ik heb je gesmeekt om te stoppen, Jesse. En je zei dat je dat zou doen, maar nee. Dat deed je niet. En ik vergaf het je. Het enige wat je wilt is seks en je weet dat ik niet boos op je kon worden, dat weet je en daar maak je misbruik van. En de keren dat ik het probeer doe je alsof je van niks weet."
"Maar ik gaf om je!"
"Waar was je dan? Waarom deed je het dan? Als je om me gaf waarom vroeg je niet of ik oké was? waarom bleef je doorgaan zoals je altijd doet?"
"Ik gaf om je maar je had me toch niet nodig. Je was oké en je bent nu oké." Zegt hij.
"Ja dat was omdat Matthy er was! Hij hoefde niet te komen maar hij was er, en had gelijk door dat het niet oké was. Terwijl jij, mijn vriendje, toen was weggelopen nadat je me had geslagen Jesse."
"Nou fijn dan voor je dat hij kwam." Zegt hij sarcastisch.
"Jezus Jesse hou toch eens op. Waarom gaat het altijd zo met jou? Je bent zo'n lul Jesse. En hoe durf je zo over Matthy te praten? Hij was ook maar een onschuldige jongen die langs kwam door een fout. En hij was er wel voor mij, in tegenstelling tot jou. Jij was degene die er niet was en mij de schuld gaf."
"Ik kon niet alles voor je laten vallen Demi!"
"Nee inderdaad je liet nooit wat vallen voor me! Het was altijd mijn schuld, ik deed het altijd fout. Jij was bij anderen en ik vergaf je. Je was er nooit totdat je iets wilde, en jij denkt dat even langskomen alles opeens weer goed maakt?" Hij kijkt me aan. Dit keer kan ik mijn tranen niet tegen houden.
"Was ik eigenlijk wel je vriendin Jesse? Of was ik een van de vele waar je even langs ging als jou het uitkwam, als je zin had. Je behandelt me niet meer als een normaal persoon. Het enige wat jij wilt is seks en dan weer langs komen wanneer je het weer nodig vindt."
"Hou op je weet dat dat niet waar is."
"Is dat zo? Is dat zo Jesse? Want dat is alles wat we deden. We hadden ruzie of lagen in bed en ik was er klaar mee. En ik ben er nogsteeds klaar mee. Ik hield van je maar ik ben er klaar mee dat je er altijd maar mee weg kwam om mij pijn te doen. En ik wil je niet nog een keer boos zien maar ik laat je niet zomaar weg gaan zonder dat je weet wat je allemaal met mij hebt gedaan." Jesse zwijgt.
"Het enige wat ik vroeg van je was dat je daadwerkelijk om me gaf. En dat je al je sorry's meende."
"Dat wilde ik ook."
"Wat wilde je Jesse? Wat?"
"Waarom doe je nou zo boos?"
"Ik probeer je gewoon te vertellen hoe ik me voel, hoe ik me voelde toen wij samen waren Jesse. En je weet dat ik het nooit durfde, dat weet je. Ik hield van je, maar je hebt het verpest. Echt waar."
Stilte. Ijzige stilte zoals er zo vaak was. Ik wacht tot hij komt met "misschien is het wel beter zo." Iets wat ik hoor te zeggen. Maar in plaats van dat komt er totaal iets anders.
"Het spijt me Demi. Ik weet het. Het spijt me oprecht." Hij leek voor het eerst oprecht. Maar ik durf hem niet te geloven.
"Het was nooit mijn bedoeling geweest om je zo te laten voelen." Hij spreid zijn armen. Nee. Dat gaan we niet doen. Niet weer. Ik schud enkel mijn hoofd en mijn tranen drogen langzaam op. Nogsteeds ben ik boos. Ik wil hem geloven maar ik kan het niet. Niet na alles wat hij heeft gedaan.
Dan opeens doet hij wat hij altijd wilt. Hij buigt zich naar mij toe. "Jesse nee." Maar hij luistert niet. Zoals hij nooit deed. En hij zoent mij.
En precies op dat moment hoor ik de deur opengaan waardoor ik de kans heb om te ontsnappen uit Jesse zijn greep.
Ik draai me om en vang zijn blik van bezorgdheid.
"Zo kijk eens aan wie hebben we daar." Hoor ik achter me van Jesse, wiens houding van net nog vergevend naar totaal emotieloos en ijzig is veranderd.
YOU ARE READING
maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction
Fanfiction"Matthy, niet weer. Je kan niet naar mijn huis blijven komen terwijl je naar haar gaat." "Maar ik wil niet naar haar. Ik wil dit keer wel naar jou." Wanneer Matthy zich opnieuw begeeft in zijn eerder gemaakte fouten ontmoet hij een meisje, die hem i...
