maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction

Hoofdstuk 21 - lover, please stay

Het beeld van mij gisteravond bij het zwembad schiet voor mijn ogen, de foto met iedereen, het vraagteken. En mijn berichtje. Opeens dansen de letters niet meer, en zie ik alles weer scherp. En de chat verschijnt op mijn netvlies.

'Ik haat je Jesse, met heel mijn hart. Misschien denk je nu dat ik dronken ben. Dat klopt. Maar dronken woorden zijn nuchtere gedachtes. Ik meen het. Echt waar. Fuck jou en je hele leven. Fuck ons. Ik haat je.'

"Ga je nog wat zeggen of blijf je me aanstaren?" Jesse haalt me uit mijn gedachten.

"Jesse echt ga nou gewoon weg. Laat me met rust."

"Laat me met rust? Dan moet jij dat ook bij mij doen." Zijn woorden echoën door de ruime gang.

"Jesse ik was dronken. En misschien meen ik het wel. Wat maakt het ook uit, we hebben toch niks meer met elkaar te maken."

"Ja nou dat is geen excuus om zo tegen mij te doen."

"Geen excuus?" Ik lach cynisch, "als jij dit geen excuus vindt, wat zijn jou excuusjes dan om twee jaar mij zo te behandelen?" Hij is stil. Net wanneer ik wat wil zeggen hoor ik in de verte een deur open gaan.

"Je bent wel verandert hè, sinds je weg bent bij mij. Veel feller."

"Ja vind je het heel erg gek? Dat krijg je ervan als je niet altijd maar moet doen wat de ander wilt. Van het niet altijd bang zijn. Het niet draaien om een iemand, maar om allebei. Een gezonde relatie Jesse. Daardoor komt het. Maarja dat ken jij natuurlijk niet."  Ik zie hoe Jesse zijn blik naar achter mij verplaatst, waardoor ik hetzelfde doe.

"Zo moest de prins op het witte paard zich er ook even mee bemoeien." Ik kijk naar Matthy, die zijn mond opentrekt om iets te zeggen, maar ik gebaar dat hij stil moet blijven.

"Ben je fucking jaloers ofzo Jesse? Zeg het eens, ben je jaloers dat ik zo snel verder ben gegaan? Of mis je me soms? Weetje hoe het zit, ik ben inderdaad verder gegaan. Ik heb veel verdriet gehad, nogsteeds heb ik dat. Alles van afgelopen jaren komt er nu uit. Ik miste je. Ik haatte je. Ik kon je niet vergeven. Maar ik ben verder gegaan. Wonden helen over tijd. En dat zal lang duren bij mij. En misschien bij jou ook. Ik weet niet wat je bezielt dat je nog steeds zo obsessief met mij bezig bent, maar misschien moet je eens terug naar de realiteit. Misschien moet jij ook je verdriet en je schuld laten vloeien. Dan kan je ook verder gaan. En ons niet meer lastig vallen."

Gedachtes schieten door mijn hoofd. Opeens ben ik niet meer zo zeker zoals ik op Jesse overkwam. Nog steeds heb ik verdriet. Mijn wonden moeten helen. Red ik dat wel? Kan ik dat wel terwijl ik ondertussen Matthy al mijn liefde wil geven?

Jesse begint te praten. "Weetje Demi, misschien heb je gelijk. Misschien heb ik verdriet dat vast zit. Ik weet het niet. Ik weet niet wat ik er mee aan moet," hij kijkt mij met een zielige blik aan. Ik kijk afkeurend terug, waar hij de boodschap uit begrijpt dat ik geen medeleven zal tonen. "Ook al heb je er niks aan dat ik nu zielig ga doen, ookal heb en doe je niks met mijn sorry, wil ik toch zeggen dat het me spijt. Ik wist niet dat ik zoveel schade bij je hebt gecreëerd. Ik zal proberen je met rust te laten."

Ik probeer mijn hoofd koel te houden. "Proberen? Je doet het maar gewoon. Doei Jesse. Het gaat je goed."

"Maar Demi-" zegt hij als ik de deur dicht wil doen. "Mag ik nog een laatste knuffel?" Ik verbaas me over zijn vraag en kijk naar Matthy. Die knikt.

"Wat denk je nou Jesse. Natuurlijk niet." En ik gooi de deur dicht.

Heel even staren Matthy en ik elkaar aan, tot hij dichterbij mij stapt en mij vastpakt. Ondanks dat ik het niet wil, begin ik weer te huilen. "Ik dacht dat het klaar was." Snik ik.

"Het is klaar Demi, je hebt hem gehoord." Hij aait over mijn hoofd. Het verleden speelt zich opnieuw af in mijn hoofd.

"Weet ik. Sorry. Hoezo kan het nou nooit eens normaal."

"Hey het is niet jou schuld oké?"

"Nee het is nooit mijn schuld. Ik ben nooit degene die het doet, nooit." Zeg ik overstuur.

"Het is oké Deem. Maak je niet zo druk. Het is oprecht niet jou schuld. En je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen tegenover mij."

"Matthy ik weet gewoon niet hoelang ik dit kan volhouden."

Verbaast kijkt hij me aan. "Wat niet?"

"Dit alles. Het altijd maar schuldig voelen, het overal sorry voor zeggen."

Hij pakt me iets steviger vast. "Lieverd, je weet dat dat niet hoeft." Ik knik. "Was het waar, wat je zei over dat je nog veel verdriet hebt?" Vraagt hij.

"Ja. Niet zozeer om hem zelf, maar dan kom ik weer op hetzelfde punt uit. Om alles. Hoe alles is gelopen. Ik ben niet geheeld. Ik ben bang dat ik nooit meer heel zal worden."

"Tuurlijk wel Deem, tuurlijk word je dat." Ik schud mijn hoofd.

"Ik ben bang Matthy."

"Je hoeft niet bang te zijn. Het zal lastig zijn maar op een gegeven moment komt alles weer goed. Echt waar. Ik beloof het je. En ik zal er altijd voor je zijn, in wat voor omstandigheden wij ook zitten."

Een tijdje staan we stil in elkaars armen in de gang. Als ik af en toe omhoog kijk zie ik een gebroken gezichtsuitdrukking van Matthy. Hij maakt zich druk, is bezorgd om mij. Hij wilt het oplossen, maar hij kan het niet. Het zijn mijn problemen.

Mijn gedachtes komen weer terug en ik laat Matthy een klein beetje los waardoor ik hem in zijn ogen kan aankijken.

"Matthy, ik weet niet of ik het kan. Misschien heb ik wel teveel verdriet."

Bezorgd kijkt hij me aan. Zonder iets te zeggen schud hij nee. Tranen komen naar voren bij ons beide, maar waar de woorden mij normaal tekort schieten, weet ik en durf ik mezelf nu uit te spreken.

"Ik hou van je Mat. Heel erg veel. Maar op dit moment weet ik gewoon niet of ik jou alles kan geven wat ik in me heb. Ik ben mezelf kwijt, en ik wil niet dat jij daar de dupe van wordt. Ik weet niet of ik genoeg voor je kan zijn. Ik hou oprecht van je, maar misschien is het beter als we een break nemen."