maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction

Hoofdstuk 15 - too kind for envy

En precies op dat moment hoor ik de deur opengaan waardoor ik de kans heb om te ontsnappen uit Jesse zijn greep.

Ik draai me om en vang zijn blik van bezorgdheid.

"Zo kijk eens aan wie hebben we daar." Hoor ik achter me van Jesse, wiens houding van net nog vergevend naar totaal emotieloos en ijzig is veranderd.

Ik doe nog een stap richting Matthy wanneer ik Jesse zijn blik zie. Zonder dat ik er erg in heb begin ik me te verontschuldigen.

"Matt sorry dit was niet wat het lijkt. Hij-"

"Hey het is goed, dat had ik ook heus wel door. Hij moet jou gewoon met rust laten."

"Hij heeft ook een naam hoor." Zegt Jesse op een indringende toon.

"Oh dat weet ik hoor. Ik weet wel veel van je hoor, ook al heb je dat misschien niet door. Dus Jesse, bij deze verzoek ik je om Demi met rust te laten." Zegt Matthy op een manier die ik nog nooit eerder van hem heb gezien.

"Is dat zo? Wat heb jij allemaal geluld over mij Demi?" Vraagt Jesse aan mij.

"De waarheid Jesse. Ik heb niks geluld."

"En wat is de waarheid dan?"

"Dat weet je volgens mij ook zelf dondersgoed Jesse."

"Wat bemoei jij je er nou weer mee Matthy? Ga weer lekker YouTube filmpjes maken achter je computertje. Je was toch mensenschuw?"

"Oh we hebben te maken met een fanboy? Dat dacht ik al. Het enige wat ik van je vraag is om een beetje menselijk tegen demi te doen en haar met rust te laten. En daarbij, hoe durf je haar te zoenen zonder dat ze dat wilt?" Nogsteeds ben ik verbaasd over wat Matthy zegt.

"oké prima, maar nog één vraag, wie ben jij dat je denkt dit te kunnen zeggen? En kan je demi niet zelf laten praten ofzo?" Beide jongens worden nog bozer.

"Nou, ik weet niet precies wat Demi en ik zijn, als je er iets aan wilt plakken, maar ik weet iniedergeval wel dat Demi beter af is bij mij dan bij jou. En dat zeg ik niet uit egoïsme, maar uit waarheid. Ik ken demi hoogstwaarschijnlijk beter dan jij haar ooit hebt gekend Jesse." Ik knik instemmend met Matthy. Alles wat hij zegt klopt.

Ik zie Jesse alleen maar kijken. "En ga jij nog wat zeggen Demi? Of kan je dat niet meer."

Deze jongen. Hij weet me altijd te raken. En dat weet hij ook. "Ik- ik wil dat je weggaat."

"Oké prima. Als jij dat wilt, dan is het klaar."

"Ja Jesse dat was het wat mij betreft al een tijdje. En dat probeerde ik je nou precies duidelijk te maken. Dringt het nou eindelijk een keer tot je door?" Ik probeer mezelf te herpakken.

"Ja, en nogmaals het spijt me." De oude patronen vallen weer terug en weer probeert hij zielig te doen.

"Ach Jesse, hou op ik hoef je excuses niet. Ik wil dat je weg gaat."

Hij kijkt me aan en begint te lopen richting de deur. "Doei Demi. Ik hoop dat je je geluk vindt bij Matthy."

"Dag Jesse." Zeggen Matthy en ik tegelijkertijd. Nogsteeds ben ik boos op hem en kan ik niet over zijn gedrag uit.

Wanneer ik Matthy aankijk vermengd mijn woede zich met verdriet en angst. Het is nu echt klaar. Die gedachte maakt mij enigszins angstig. Ik moet nieuwe grenzen stellen, en dit niet weer laten gebeuren.

"Dankje Matthy." Tranen vallen van mijn wangen.

"Hopelijk is het nu klaar Demi."

"Hopelijk wel." Matthy zijn stem stelt me enigszins gerust maar nogsteeds voel ik me niet op mijn plek in mijn eigen huis na alles wat er is gebeurd. Opeens voel ik lichte paniek opkomen. Bang voor hoe het verder gaat. Ik weet dat Matthy er is maar ik moet shit achter me gaan laten. En die gedachte is eng.

"Matthy, zullen we weg?"

"Tuurlijk, pak je spullen." Zegt Matthy, die ook lichtelijk geschrokken is.

Vlug pak ik mijn tas en lopen we naar buiten.

Met trillende handen draai ik de sleutels om en pak ik Matthy's hand vast. Samen lopen we naar zijn auto.

Wanneer we zitten kijken we elkaar aan.

"Fuck." Brengt hij uit. We lijken nu pas te beseffen wat er is gebeurt. Er ontsnapt enkel een traan uit mijn oog. Ik wil van alles zeggen maar de woorden zijn er niet.

"Mag ik weer mee met jou? Weet je het zeker?" Vraag ik.

"Tuurlijk Deem." Matthy start zijn auto en begint te rijden.

En we zijn mijn straat nog niet uit of ik zie hem alweer. En hij ziet mij. Die klootzak.

"Kijk maar naar mij." Probeert Matthy mij gerust te stellen, maar mijn ogen kijken door de regen heen naar hem.

Vergeven zal ik hem nooit meer.

Het met andere gaan. Het pijn doen. Fysiek en mentaal. Bang zijn voor de confrontatie. Altijd toegeven aan zijn fouten, wetende wat er anders komt. Het altijd goed willen maken als het hem uitkwam. Net als het aanraken als het hem uitkwam.

Het zelfs mij proberen te zoenen wanneer we uit elkaar zijn, wanneer ik enkel hem duidelijk wil maken dat het klaar is.

Hij was mijn eerste echte relatie. Maar hoe echt kan je dit nou noemen? Als je naar alles kijkt, was het dan wel echt? Hij was de eerste waar ik me ooit een keer veilig voelde, mezelf kon zijn. Maar hij was ook de eerste die dit heeft geschonden. Vrij snel heeft hij bewezen dat ook bij hem dat niet kon. Zoals bij vele.

Twee jaar lang wist niemand er vanaf. En nee, ik wil niet zielig gevonden worden. Zeker niet. Maar twee jaar lang heeft niemand dit gezien. Niemand behalve ik. Ik zag het allang maar ik durfde het niet. Ik durfde er niks van te zeggen, niks te doen. Maar nu is dat voorbij.

Ik kijk naar Matthy die zich concentreert op de weg en ik pak zijn hand vast. Hij knijpt erin als een vorm van bevestiging.

Het is eindelijk over.

*liebe liebe leute, ook nu weer even een kleine note van mij. Ik ben niet helemaal tevreden met dit hoofdstuk maar ik had afgelopen week en heb komende week een vet drukke week op school, dus ik heb weinig tijd gehad om te schrijven. Maar ik wilde toch wel wat publiceren dus ik hoop dat dit nieuwe hoofdstukje toch in de smaak viel.
Daarbij wil ik zeggen dat het misschien enigszins herhaaldelijk wordt met alle ruzies maar ik probeer de storyline zo overzichtelijk mogelijk te houden en volgend hoofdstukje wordt denk ik weer een wat luchtiger hoofdstukje.
Kusjes van mij*