Voordat ik het weet heb ik alles gezegd. Aan een stuk door vertel ik alles aan Lauren, die mij aankijkt maar niks zegt.
''Ik, euh, ik snap je wel. Denk ik. Ik weet alleen even niet zo goed wat ik nog meer moet zeggen.'' Brengt ze uit.
Demi POV
Begin die avond kwam Matthy terug. Ik probeerde aan zijn gezichtsuitdrukking te lezen hoe het was gegaan, maar Matthy had een glimlach op zijn gezicht toen hij uit de auto stapte. Hij zag mij in de deuropening staan en gaf me een zoen.
"Hey Deem." Hij was te vrolijk naar mijn idee. Maar dat lag achteraf aan mij.
"Hey, hoe is het gegaan?"
"Ja goed. Ik heb alles aan haar uitgelegd en we hebben besloten dat we het hierbij laten. En daar ben ik blij om."
"Echt? Was dat het? Vond ze dat oké?" Ik kijk Matthy blij aan. Als hij blij is ben ik blij.
"Ja min of meer wel. Ze vond het wel even lastig, wat ik ook wel snap. Ik bedoel het was net uit tussen Lauren en mij, maar goed, ze was er oké mee en toen hebben we besloten om het zo te laten. No hard feelings maar ook niet meer als dat."
"Dat is fijn Mat, daar ben ik blij om." Zei ik tegen hem. De avond ging verder en nu zitten we film te kijken. Ik voel dat mijn ogen zwaarder worden.
"Matthy, is het oké als ik ga slapen?"
"Ja tuurlijk, ik kom zo bij je liggen oké? Ik sluit alles even af." We zijn de enige in huis die nog wakker zijn. Ik sta op en loop naar Matthy's zijn kamer en maak me klaar om te gaan slapen. Ik kruip onder zijn dekens en niet veel later hoor ik ook Matthy de kamer in lopen.
Matthy POV
Ik besluit ook maar naar bed te gaan. Ik kruip naast Demi en geef haar een kus. "Welterusten."
Hoewel ze haar ogen dicht heeft verschijnt er een kleine glimlach op haar gezicht, waarna ze zich op haar rug draait.
Waar Demi snel in slaap valt, blijf ik nog wakker.
Ik wilde niet liegen. Ik wilde eerlijk zijn tegen Demi. Dat ben ik ook geweest, maar één ding heb ik niet gezegd. Puur omdat ik niet wilde dat ze er weer heel veel over na zou gaan denken. Want als ik het had gezegd had ze dat gedaan.
En dat is omdat ik het beste wil voor haar. Want anders gaat ze het op zichzelf betrekken, en dat wil ik niet. Ze is nu zo mooi nu ze over Jesse heen is. Ze mag niet nog een keer beschadigd worden.
In mijn hoofd speelt de conversatie die ik had met Lauren zich opnieuw af.
''Ik, euh, ik snap je wel. Denk ik. Ik weet alleen even niet zo goed wat ik nog meer moet zeggen.''
"Nee, dat is niet erg, je hoeft niks te zeggen." Zei ik tegen haar. Ze kijkt me aan. Stil liepen we verder richting haar huis.
"Maar Matthy," zei Lauren na enkele minuten, "eigenlijk wilde ik met je praten om iets te zeggen."
Ik keek op. "Wat dan?" Ze keek mij aan.
"Ik wilde eigenlijk zeggen dat het me spijt en dat ik wel weer naar je terug wilde, want ik mis je. Alleen dat kan niet meer." Ik schrok van Lauren haar woorden.
"Lauren, ik snap je. En ik miste jou ook. Als het had gekund, had ik dat ook gewild."
En daar, daar maakte ik een fout. Als het had gekund, had ik dat ook gewild. Dat had ik natuurlijk nooit mogen zeggen. En dat weet ik zelf ook. Ik voel weinig meer voor Lauren, en mijn liefde voor Demi is veel groter dan dat, maar ze is wel mijn vriendin voor twee jaar geweest.
Ik haatte mezelf nadat het uit was. Ik haatte mezelf voor dat ik bij Demi stomdronken aan kwam. Ik haatte mezelf voor dat ik Lauren miste in het begin. Ik miste haar zo ontzettend. Ik heb me er nooit over uit gesproken, het er nooit over gehad met Demi. Het ging zo snel, waar ik geen spijt van heb, maar daardoor cijferde ik mezelf weg.
Demi haar problemen met Jesse waren veel erger dan dat ik mijn ex miste. Zij had het veel zwaarder dan ik had, en ik was daar om haar te steunen. Maar van binnen moest ik ook nog aardig wat dingen op een rijtje zetten, waar boven op de problemen van Demi kwamen. En daar heb ik me honderd procent voor ingezet, absoluut. Maar daardoor verloor ik een stukje van mezelf. En het klinkt nu heel dramatisch, dat weet ik, maar zo voelde ik me.
De enige met wie ik er een soort van over heb gepraat is Raoul. Hij wist mij gerust te stellen. "Alles komt goed, je hebt gewoon je tijd nodig. Dat zag je aan Demi, en dat zie je nu aan jezelf. En als je het wilt kan je het aan Demi vertellen en anders ben ik er altijd voor je. Het belangrijkste is dat je niet alles bij je zelf moet neerleggen, want dat is helemaal niet zo. Je hebt alles hartstikke goed gedaan. Je bent hartstikke lief voor Demi, en nu alleen nog even wat liever voor je zelf zijn."
Ik heb het nog niet aan Demi verteld, zoals ik net al zei, ik wil haar niet nog meer zorgen geven. Misschien dat ik het ooit wel ga doen, wanneer ik dat wil. Net als het vertellen wat Lauren vanmiddag tegen mij zei. En mijn antwoord daarop.
Ik wil absoluut niet weg bij Demi, maar dit kwam er gewoon zo snel uit, dat ik mezelf haast wel kon slaan. En Lauren zag dat ook. Direct na mijn antwoord zei ze: "Sorry ik had er nooit over moeten beginnen. Natuurlijk kan dat niet."
"Nee inderdaad. Dat weet ik. Het kan ook niet."
En zo besloten we het hierbij te laten en uit elkaar te gaan. Als we elkaar zien is het prima om gedag te zeggen, maar technisch gezien hebben we besloten om weer vreemdelingen van elkaar te zijn.
Vreemdelingen die elkaar van binnen en buiten hebben gekend.
YOU ARE READING
maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction
Fanfiction"Matthy, niet weer. Je kan niet naar mijn huis blijven komen terwijl je naar haar gaat." "Maar ik wil niet naar haar. Ik wil dit keer wel naar jou." Wanneer Matthy zich opnieuw begeeft in zijn eerder gemaakte fouten ontmoet hij een meisje, die hem i...
