maybe it's been you all along - bankzitters fanfiction

Hoofdstuk 26 - three in the morning

"Matthy ik ben ook blij dat ik er weer ben. Ik wil geen afstand meer van je nemen. Ik wil samen met jou zijn. Samen elkaar versterken."

"Dat kunnen wij."

"Ongetwijfeld." We blijven elkaar een tijdje aan kijken en besluiten dat het tijd is om te gaan slapen. Wanneer Matthy een beetje wankelt als we opstaan, sla ik een arm om zijn schouders en lopen we richting zijn kamer. Ik trek weer een shirt van Matthy aan en val even later in zijn armen in slaap. Wat heb ik dit gemist.

Matthy's POV

Wat heb ik dit gemist. Haar geur. Haar warmte. Haar lichaam tegen mij aan. Demi. Ik miste ons. Ik miste mijn thuis. Want dat was wat zij voor mij was. Zij was mijn thuis. Zij is mijn thuis. 

Ik weet niet meer hoe het zo ver heeft kunnen komen, want het was ook nooit mijn intentie. Ik wilde niet terug vallen, en ik wilde helemaal niet dat Demi mij zo zou zien. Ik kijk heel even naar haar en zie dat ze vredig ligt te slapen, nogsteeds in mijn armen.

Ze had mij nooit zo mogen zien. Dat wilde ik haar niet aan doen. Want ik weet dat ze haarzelf de schuld hiervan gaat geven, maar dat is niet zo. Ik had haar nooit moeten bellen. Ik had het zelf wel kunnen oplossen. Was dit nou de enige manier waarop je het durfde te zeggen, Matthyas?

De stem in mijn hoofd is terug. Ik spreek mezelf tegen. Dit was niet de enige manier, ik had het eerder gewild, maar ik kon het niet, net als Demi. En al was dit de enige manier, we zijn nu weer bij elkaar, dus dan is het goed toch? En ik weet zeker dat Demi ook zo denkt. Ze gaat het haarzelf wel kwalijk nemen, dat wel. Maar als ze het niet had gewild had ze ook nooit gekomen. Dan was ze zoals ze zelf al zij nooit haar auto ingestapt en naar mij toe gekomen. Wat verwacht je nou als je dronken op de grond ligt? Ze kan moeilijk niks doen.

Ik merk dat ik mezelf langzamerhand gek aan het maken ben. Ik probeer nog even te slapen maar het lukt niet. En Demi merkt dat na een tijdje ook. Ik voel opeens beweging in mijn armen en het volgende moment voel ik een kus op mijn borst, die omhoog gaat naar mijn nek, kaak en lippen. Ze kijkt mij aan en de afstand tussen onze hoofden wordt kleiner wanneer onze voorhoofden elkaar raken. Ik volg de lijnen van haar gezicht in het donker en kijk haar in haar slaperige ogen aan.

''Het is oke Matthy. Ik ben er, niet zo piekeren. Je hebt niks fout gedaan.''

Ik sluit mijn ogen even en adem diep in waarna ik mijn hoofd schud. Dan voel ik Demi haar handen door mijn haar gaan waarna haar vingertoppen naar beneden glijden en ze deze laat rusten op mijn kaak. Ze tilt mijn kin een beetje op waardoor ik haar weer precies recht kan aankijken. Ze kust me op mijn neus. "Matthy luister is naar me,'' Begint ze te fluisteren. Alleen al bij haar toon smelt ik van binnen.

"Ik voel wel dat jij onrustig bent als ik tegen je aan lig. Ik begrijp je Matt. ik heb het ook. Maar het is niet jouw schuld. Je hoeft je niet schuldig te voelen. En het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar geloof me nou maar. Wij hebben het samen besloten en we zijn er ook weer samen uit gekomen. Het is niet goed voor je dat drinken, en het is geen uitlaatklep. Maar dat hoef ik jou denk ik niet te vertellen. Waar ik naartoe wil gaan Matthy is dat jij er niks aan kon doen. Het is niet erg, zulke dingen gebeuren nou eenmaal, maar wij hebben elkaar, we-''

Opeens stopt ze met praten en wrijft over mijn wang. Dan pas heb ik door dat er tranen over mijn wangen rollen. De tranen die Demi nu weg wrijft. Weer landt er een kus op mijn voorhoofd waarna zij mij dit keer in haar armen neemt. Stil blijf ik liggen en denk ik na. 

''Sst Matthy, het is oke. Ik ben er nog, en jij ook. Ik blijf bij je. Ik ga niet meer weg. Nooit meer.'' 

Ik kijk haar aan. Ik zie een lieve glimlach op haar gezicht en er land een kusje op mijn voorhoofd. En nog een en daarna nog een. Ik moet lachen.

''Zie je wel, je kan het nog wel.''

''Wat?''

''Lachen natuurlijk suffie.'' 

Maar met Demi kan ik altijd lachen. Ik heb altijd kunnen lachen met haar, vanaf het eerste moment al. En dat verandert nu niet zomaar. 

''Tuurlijk kan ik dat.''

Mijn tranen drogen langzamerhand op en ik haal mijn hand door het haar van het meisje dat met haar hoofd op mijn borstkas ligt. Mijn vingers volgen de contouren van haar gezicht. Van haar neus naar haar lippen, waarna ik een zacht bijtje voel in mijn vinger. Opnieuw lach ik. 

"Matthy tijd om je nest uit te komen!'' Hoor ik Raoul roepen vanaf de gang. Vandaag hebben we weer opnames. Demi rolt langzaam van me af. "Ja Matthyas, tijd om op te staan.'' glimlacht ze. 

Ik wrijf in mijn ogen, stap mijn bed uit en stap de douche in. Na een aantal minuten voel ik twee handen om mijn middel glijden. Zoals ik toen ook bij haar deed.

Demi laat haar hoofd rusten op mijn schouder en fluistert iets in mijn oor. 

''Matthy, ik hou van je. Ik hou van je, heel veel. En ik ga jou de hemel beloven.''