Tek davası okumak olan Avin Mirşad.
Bin derdin dermanı olan Maran Mirşad.
"Mardin şahidim Maran yüreğimin güneşisin. Dışımı aydınlatırken yüreğimi yakansın."
Hayatın acımasız döngüsü içerisinde birbirlerine denk gelen iki insan.
"Mezopotamya şah...
Kitabı düzenlemeye alacaktım ama vazgeçtim hem okuyuculardan olmak istemedim hemde kitap unutulsun istemedim kitapta elbetteki mantık hataları vardır bu yüzden şu an değilde kitap final olduktan sonra düzenlemeye alacağım:)
Bölüm sınırı- 1,5K oy =4K yorum...
Satır arası yorumlarınızı bekliyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düğünün bitmesiyle karı koca güzel diklerini sunup düğün yerinden ayrıldılar. Avin'in dediklerinden sonra Maran tek kelime etmemişti o sözler öyle oturmuştu ki içine cesaret edipte konuşamamıştı..
Arabada yerlerini aldıktan sonra Maran arabayı çalıştırdı. Avin bakışlarını dışarı çevirdi karı koca dudaklarına kepenk vurmuştu o konuşmanın devamı gelseydi ne olacaktı?
İkisi de sustu sanki susarak birbirilerini anlıyorlarmış gibi.. Dakikalar içinde arabanın içindeki sessizlik çığ gibi büyüdü sadece birbirilerinin nefes alış verişlerini duyuyorlardı..
Yaşananlar kolay şeyler değildi Maran bu evliliği yaparken bu yaşanacakları hesaba katmamıştı.
Kalbinin Avin'e yenik düşeceğini tahmin etmemişti bilseydi ki bunlar olacak her şeyin daha güzel olması için elinden geleni yapardı fakat olaylar ondan bağımsız gelişmişti...
Şimdi istese de geriye dönemiyordu....
Avin ise artık her şeyin farkındaydı. Kalbi Maran'ı affetmişti ama henüz dudaklarından o sözcük çıkmamıştı. Korkuyordu deli gibi korkuyordu aynı şeyleri yaşamaktan içinde anlam veremediği bir his vardı sanki Maran'ı affetse Maran bir yanlış yapacak bu hikaye yarım kalacakmış gibi...
Kalbi tamamen Marandan yana iken mantığı onu reddediyordu... Çıkmaz bir sokaktaydı ve ne yapacağını bilmiyordu....
Araba konağın önünde durduğunda sessiz şekilde arabadan indiler yine kimse konuşmadı Maran başıyla kapıda duran adamlara selam verirken adamlar kapıyı açtı.
"İyi akşamlar ağam." Avluya girdikleri anda yüksek bir ses duyuldu..
"Nadir Ağa!" Avluya giren küçük kızla Maran kaşlarını çattı. Sidar'ın akşam vakti burda ne işi vardı? En önemlisi bu hali neydi böyle?
"Sidar?" Maran şaşkınlığın hüküm sürdüğü bakışlarını genç kıza çevirirken konağı inleten sesle herkes dışarı çıktı. Avin telaşla kızın yanına ilerledi. Hali iyi görünmüyordu ağlamaktan gözleri kızarmış saçı başı dağınıktı hırpalanmış gibiydi...
"Ne oldu sana?" dedi endişeli sesiyle yüzünü buruşturup genç kıza baktı. Kim bu kıza ne yapmıştı?
"Ben istemiyorum evlenmek istemiyorum." Ağlamaklı sesi avluyu doldururken Nadir Ağa bastonuyla yeri inletircesine merdivenlerden inip avluya geldi..
