ကိုးနာရီထိုးတာနှင့်ခရီးထွက်ရန်ပြင်ဆင်ရတော့သည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှလာမောင်းပို့သွားသောကားကိုမြင်တော့ နေသက်နွေးခမြာအူကြောင်ကြောင်လေးဖြစ်သွားရှာ၏။
" တိုက်နယ်ဆေးရုံအထိသွားရမှာဆိုတော့ ကားနဲ့မှအဆင်ပြေမှာလေ "
ထိုခါမှကျော်ဇေယံထွဋ်သူဒီမြို့မှာမရှိမှာဖြစ်ကြောင်းပြောရန်သတိရမိတော့သည်။
နေသက်နွေးခေါင်းလေးငုံ့ကျသွားကာ၊စိတ်ထဲကအတိုင်းအရိုးရှင်းဆုံးနေတက်သူမို့ဝမ်းနည်း၊အလိုမကျမှုတွေဖြစ်ပေါ်လာတဲ့အခါဖုံးကွယ်ခြင်းပြုဖို့အထိသူမတွေးနိုင်ခဲ့ချေ။
" ဖုန်းအမြဲဆက်မှာပါ နွေးရာ "
နေသက်နွေးမည်သည့်စကားမှဆိုလာခြင်းမရှိ။ ထိုခံစားချက်မှာကျောင်းစတက်တုန်းကအမေသူ့အားကျောင်းတွင်ထားခဲ့တုန်းကနှင့်တူ၏။ အထီးကျန်ပြီး၊ဝမ်းနည်းဖို့ကောင်းသည်။
ကားတံခါးအားဆွဲပိတ်လို့မှန်အားချကာကားစက်မနိုးခင်အထိကျော်ဇေယံထွဋ်နေသက်နွေးအားမခွဲနိုင်မခွာရက်မျက်ဝန်းတွေဖြင့်စိုက်ကြည့်နေ၏။
ဆေးရုံအုပ်ထံမှဖုန်းလက်ခံရရှိပြီးနောက်အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ။ကားအစတင်မောင်းနှင်လိုက်တော့သည်။
~
ပထမတစ်ရက်သည်ခရီးထွက်ရက်ဖြစ်ကာ၊ရောက်ရောက်ချင်းနာရီပိုင်းလောက်သာအနားယူပြီးတာနဲ့ပြင်ဆင်ပေးထားသောနေရာတွေတွင်လူနာစမ်းသပ်ခြင်းကိုစတင်ကြ၏။
နိုင်ငံခြားဆရာဝန်တွေထဲအမျိုးသမီးတွေပါရှိပြီးနံဘေးတွင်အဂ်လိပ်ဘာသာစကားကျွမ်းကျင်သော၊အလုပ်သင်ဆရာဝန်လေးတွေမှအေအက်စ်လုပ်ပေးကြသည်။
ကျော်ဇေယံထွဋ်နှင့်တချို့ရုပ်ဖြောင့်သောဆရာဝန်တွေမှာနိုင်ငံခြားသူလေးတွေထံမှအာရုံစူးစိုက်ခြင်းခံရကာ,မကြာခဏစကားပြောခြင်းကိုခံရသည်။
စိုင်းသစ်ဟိန်းမှာကျော်ဇေယံထွဋ်လောက်အရပ်မရှည်သော်လည်းချစ်စဖွယ်လေးဖြစ်ကာ၊အစပိုင်းအသားဖြူသော်လည်းရှမ်းကျင်၏ရေတွင်ပါသောရွှံ့ဓာတ်ကြောင့်သူ၏အသားအရည်မှာညိုနေပြီဖြစ်သည်။
