ဘက်ကာသည် သူမရှေ့မှ မြင်ကွင်းဆီမှ အမြန်အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီးသူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။
"ရှင် ဒီနေရာက ရေချိုးခန်းကို အေးအေးဆေးဆေး သုံးလို့ရတယ်။ ကျွန်မ တခြားအခန်းမှာသုံးလိုက်မယ်" ဘက်ကာသည် ထိုသို့ပြောပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သူမ၏မျက်လုံးများက စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်း ပိုကြီးလာပုံပေါ်တဲ့ လီယို၏ဘောင်းဘီကို ပြန်ကြည့်လိုက်မိလေသည်။ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် သူမနှုတ်ခမ်း သပ်လိုက်လေသည်။
လီယိုက သူမ ကြည့်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။
သူသည် သူမနားရွက်ဆီသို့ ကုန်း၍ နားရွက်ကို ထပ်မံကိုက်လိုက်ကာ သူမထံ လှိုင်းလုံးများ ထပ်မံ လှုပ်ခတ်သွားစေသည်။
"မင်းဘာကြည့်နေတာလဲ" လီယိုက ဘက်ကာ၏နားနား ကပ်ပြောကာ သူမ၏လည်ပင်းကိုနမ်းလိုက်သည်။ သူမ၏ပါးပြင်များသည် ရှက်ရွံမှုဖြင့် နီရဲနေခဲ့သည်။သူမသည် မကြည့်သင့်သောအရာကို ကြည့်မိလို့ လက်နီကြီးဆီမှာ ဖမ်းမိခဲ့တာမလား။
"ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်မ---ကျွန်မ ဘာမှ မကြည့်ပါဘူး။" သူမကတအံ့တသြနဲ့ သူ့မျက်နှာကို တွန်းဖယ်လိုက်သည်။
ဘက်ကာသည် ရှက်ရွံ့ပြီးနီမြန်းနေကာ သူမ၏ သစ္စာမရှိတဲ့မျက်လုံးများတင်မကဘဲ သူမ၏တစ်ကိုယ်လုံးကို သူနဲ့ဝေးရာသို့ရွှေ့လိုက်ပြီး ဗီရိုကြီးဆီသို့ လျှောက်သွားခဲ့သည်။ သူမ အခန်းထဲမှ မထွက်မီ လီယိုဘက်လှည့်တော့ သူကအပြုံးတစ်ခု ပေးခဲ့သည်။
လီယိုသည် သူမအခန်းထဲက အမြန်ထွက်သွားပံုကို ကြည့်ရင်း ရယ်မောလိုက်သည်။ သူမ၏ဆုတ်ခွာသွားပုံကို သဘောတကျကြည့်နေရင်း သူ့ဘောင်းဘီထဲက ခုန်ထွက်လာတော့မည့် သူ၏တဆတ်ဆတ်တုန်ခါ နေသော အပူချောင်းကြောင့် လက်ရှိအခြေအနေသို့ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်ာ
ဟုတ်တယ်... သူမ ကိုမစားရဘဲ ဘေးမှာအိပ်ရမယ်ဆိုတာက ရူးအောင်လုပ်နေသလိုပဲ။
ငါ-ီးနဲ့မှပဲ။ သူ့ဘ၀မှာ ကံအဆိုးဆုံးလူသားတစ်ယောက်လိုဝောင် ခံစားလိုက်ရတယ်။
