0539*******: Benimle bir gece geçirir misin?
Poyraz Ali: Kimsin?
0539*******: Kim olduğum önemli değil.
Poyraz Ali: Git işine akşam akşam.
*
*
*
*
*
Kısa Hikâyedir.
+18 sahneler yer almaktadır.
Biliyorum bölüm aralarını çok fazla uzun tutuyorum ama gerçekten şu sıralar hiç vaktim yok maalesef ki. Bilenleriniz vardır söylemiştim bir ara Erzurum'da yaşıyorum ben ve 7 yıldır buradayım. Önceden İstanbul'da yaşıyordum. Dönüş vakti artık. Taşınıyorum gerçekten çok zor bi süreç içindeyim. Annemle birlikte ev toplamaya çalışıyoruz ikimizde işin içinden çıkamıyoruz. Birkaç gündür de hastayım dinleniyorum derken sürpriz yapıp bölüm yazıp atayım dedim. Bana göre uzun bir bölüm oluyor. Neyse söyleyeceklerim şimdilik bu kadar bebeklerim. Bir sonraki bölümü ne zaman yazarım inanın bilmiyorum.
Keyifli okumalar dilerim efendim.
Bölüm şarkısı: Erdal Güney- Saklımdasın
İnstagram hesaplarımız: birgecewattpad ve asiyankaraca bekleriz efendim.
Bir gönül inceliğidir, bir insana değerli olduğunu hissettirmek.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bu harika editi için Buse bebeğime çok teşekkür ederim. ❤️
🤍
Bazen bazı anlar vardır. Hani böyle olmayacakmış gibi umutsuzluğa kapıldığın, acıyı en derinlerinde hissettiğin... O acıyı yaşamak için, içine kapandığın. Hatta karanlık bir odanın içinde duvarın dibine çöktüğün anlar. İşte ben bu durumu çok yaşamıştım.
Kalabalık ortamlarda, insanların yanında kahkaha atarak ortamın en mutlu kişisi, ama dibine kadar yaşayan en yalnız kişi.
Ben mutlu bir çocukluk geçirmiştim. Ailesinin tek çocuğu, üstüne titredikleri evlatlarıydım. Bundan hiçbir zaman şikayet etmemiştim. Aksi taktirde ilgilenmeleri her zaman hoşuma gitmişti. Gitmişti ama sanki her zaman bir yanım eksik gibi hissettiğim çok zaman olmuştu. Bunun nedenini hiçbir zaman anlamamıştım. Ya da sebebini bulmak işime gelmemişti. Beni daha çok yaralayacağını bildiğimden.
Poyraz Ali'ye uzun yıllar platonik aşık olarak hayatıma devam etmiştim. Sonra olmayacağını beni görmeyeceğini anlayınca susup her şeyi içimde yaşamaya başlamıştım. Başlamıştım ama yaşım ilerledikçe tekrar gün yüzüne çıkmıştı. Mesela şu an ki konumumuzu kırk yıl düşünsem hayal edemezdim. O kadar imkansız geliyordu çünkü bana. Olmayacak gibiydi her zaman. Ama oluyormuş.
Bazen ettiğin bir dua, seneler sonra bile kabul olabiliyormuş. Yeter ki inançla, çok içten dilemek gerekiyormuş.
Az önce söylediği cümleler beynimin içinde tıpkı bir yılan gibi kıvrılarak dolanıp duruyordu. Dönüyordu. Evleneceğiz demişti. Hazırlıklara başla demişti. Yanlış duymadım. Ve ne zaman ağlamaya başlamıştım bilmiyordum. Şu sıralar aşırı sulu göz olmaya başlamıştım fakat bu sefer mutluluktandı. Mutluktan.
