Ang Mahiwagang Plantsa ni POMIELA

Kabanata 10

Kabanata 10 : Awakening

Pagkatapos ng nangyari, nagpasya silang magpahinga muna ako buong maghapon. Kaya naman nasa kwarto lang ako, nakahiga at nasa ibang mundo ang pag-iisip.

Tumatakbo ang isip ko sa mga napakaraming bagay. Dumagdag pa sa iisipin ko iyong mga bibitawang salita ni Tito ko.

He is right. Kapag may dahilan ka ng lumaban, saka ka naman sasabihan na talo. Bakit? Kasi huli na. Hindi na kailangan, kasi wala na.

Ano nga bang mas masakit? Iyong may karamdaman ka, tapos laman ka lagi ng hospital at kung ano-anong apparatus ang nakalagay at nakasaksak sa iyo, O ang mawalan ka ng taong minamahal at alam mo sa sarili mong hindi na siya babalik.

Saan na'to patungo?
Hindi ko na kasi alam
Hinahanap ang sagot sa, bakit?
Hindi ko na kasi alam

I was listening to my comfort song again. Litong lito padin sa nangyari. Paano ako napunta sa drum? At bakit hindi ko man lang nakikita si Wisley? Tang*nang iyan! Iniwan ako!

Hindi kana nakikinig
Hindi kana kinikilig
Hindi kana natutuwa,
Pag may pasalubong na isaw
(Di ba nga? Mahilig ka sa ihaw)

It was my comfort song, tho may iba siyang ibig sabihin sa akin. Parang ano kasi, e, para sa akin.

Parang kumakausap ako ng tao na alam kung hindi ako masasagot na. Hindi na siya makakasagot sa lahat ng mga sasabihin ko. Kasi, he's gone, already gone.

Nagbago na ang lahat sayo
Nagbago nang lahat pati ang tayo
Nagbago na ang iyong ngiti,
Ang iyong tingin
Ang iyong nararamdaman

(Ang gusto ko lang naman)

And it was my biggest what it? Paano kung bibigyan ako ng kahilingan, anong mga bagay ang hihilingin ko? What If? Pwede ko ulit baguhin ang nakaraan ko? What if, I'm just a mere of trash for them? Paano kung isa lang akong hawakan, na kung wala nang gustong humawak wala na din akong masasandalan kasi ako na lang nanaman.

Ano bang gusto ko? Ang makasama ang Lolo ko. Hindi siguro ako iyong, I mean hindi siguro ganito iyong pagkatao ko, kung hindi dahil sa kanya.

"Ay yakapin mo ako, kahit hindi na totoo." As I was singing this part, unti-unti kong naalala. Ito nga pala iyong kaisa-isang hiling ko, after ten years.

Ten years na akong pakiramdam ko nag-iisa padin ako. Ang dami kung takot, pangamba, at kaba. Hindi kasi ako sanay na mismong mga magulang ko ang kasama ko.

As I was grow up, Lola at Lolo ko na kasama ko, and It was really hard to adjust lalo na kung bigla-bigla na lang dumating ang parents mo tas hindi naman kayo masyadong close, at biglang sila ang mag-aalaga sa akin.

Hindi naman sa ayoko pero wala, e. Nasanay akong sila ang lagi kung kasama.

"You played that song again? Ano na ba ulit title niyan?"

"T@ng!na" nasabi ko iyan ng pasigaw. Natawa naman siya ng mahina dahil doon, pero dahil badtrip ako sa kanya, imbis na tumawa din ay sinamaan ko siya ng tingin.

Minsan talaga pasmado ako. Hindi ko kayang hindi magmura kapag nagugulat ako.

"Buti walang "mo" sa dulo ano?" sabi niya sa akin, insert sarcastic tone. Inirapan ko nanaman siya ulit. Ano bang problema nitong genie na ito?

"Bakit gusto mo ba dagdagan ko?" masungit kong saad sa kanya. Umiwas naman siya ng tingin sa akin at parang may binubulong. "Anong binubulong-bulong mo dyaan?" para kasing tanga na nagsasalita mag-isa tas nakaharap pa sa gilid.

"Wala! Iyong kantang pinapatugtog mo kanina lang ang tinatanong ko, tas napunta sa ganito ang usapan" saad niya. Inirapan ko naman siya, ulit.

"Alam mo, sarap dukutin ng mata mo!" komento niya ulit.

"Alam mo, sarap dukutin ng mata mo nyenyenyenye! Tss. Dami mong alam! Sabihin mo iyan sa taong iniwan mo sa nakaraan, doon sa kamuntikan ng malunod" inis kong sabi sa kanya. Tumaas bahagya ang aking boses, at kamuntikan siyang ambahan ng sapak.

"Tss...nalunod ka ba?" he teased. I just shrugged, naiinis padin. "Hindi naman di ba? So, bakit ka galit?" tanong niya ulit, nakataas na ang kanang kilay habang nakatingin sa akin.

Umirap ako ulit dito. At sinamaan din siya ng tingin. Hinga ng malalim.

"Alam mo, T@ng!namo!" I said it angrily. Tumayo naman ako sa kama ko at iniwan siyang mag-isa.. Serve him right. He deserves it. Iniwan niya ako doon, at wala akong ne-isang kilala. Mukha bang taga-doon ako?

Tapos hanggang ngayon nga, palaisipan padin sakin ang pagkakapunta ko sa drum gayong nasa ilog lang naman ako, kamuntikan pang malunod.

Ito pa ang mas nakakagalit, nakuha niya pang maging pilosopo! Iniwan niya na nga ako doon, e. Ilang ulit ko tinawag ang pangalan niya, pero hindi man lang siya nagpakita.

Lumabas ako ng bahay, pumunta ko sa puno ng mangga. May papag kasi doon. Masarap na pahingaan at sariwa ang hangin.

It's not about forcing happiness. It's about not letting the sadness win.

Kagaya niyan, bigla bigla na lang pumapasok sa isip ko, parang ung isa kanina. Bahala siya doon!

May paa at kamay naman siya, hindi naman siguro iyong mamatay kapag iniwan mo doon na mag-isa. Ako nga nagawa niyang iwanan, e. Hindi naman ako namatay, muntik lang.

Muntik lang!

"Makikita mo talaga! Sa susunod na hiling ko, babawi ako! Hindi na ako pupunta sa lugar na malapit sa tubig! Hindi na talaga ako sasama magdagat! Potek nadala na ako!" Naiinis kong bulong sa sarili ko.

Ito talaga, gagawin ko. Hinding hindi ko talaga hahayaan na makalapit pa ako sa tubig. Siguro sasama ako, para kumain pero ang lumusong hindi na!

Busor! Nadagdagan na trauma ko. Ilog palang iyon, paano pa kaya kung dagat na. May lalim na dalawang kawayan na matatanda na talaga. Jusko, sila na lang.

Until I imagining myself, riding a banana boat together with my friends, happily shouting because of fear and enjoyment, hanggang sa biglang tumaob ang banana boat at naisama kami.

I shocked my head and erasing my imagination. Hindi na talaga ako pupunta sa malalim na parte, iiwas na din akong madulas!

TO BE CONTINUE.