The Bride

Κεφάλαιο 19

3 χρόνια μετά:
Victoria:
Το Σαν Φρανσίσκο είναι αυτό που έψαχνα πάντα. Είναι πολλή ευτυχισμένη!Όχι τόσο για εμένα αλλά για την κόρη μου, την Brittany. Έχει μεγαλώσει τόσο πολύ! Είναι 5 χρονών πλέον. Ούτε που κατάλαβα πότε μεγάλωσε. Έχει πάρει τα μάτια μου. Μοιάζει και σε εκείνον. Έχει το χαμόγελό του και την προσωπικότητά του. Εδώ και 5 χρόνια δεν έχουμε μιλήσει. Ξέρω ότι είναι λάθος που του την στερώ. Έχω μετανιώσει, αλλά δεν μπορώ να τον συγχωρέσω. Εγώ τον ερωτεύτηκα.Μπορει να πήρα χρήματα πριν το γάμο αλλά ξέρει πολύ καλά ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Εκείνος όμως; Γιατί με κορόιδεψε με αυτόν τον τρόπο; Μας ψάχνει το ξέρω. Η Jessica με έχει ενημερώσει για τις κινήσεις του. Μόνο οι φίλες μου ξέρουν πού βρισκόμαστε. Φοβάμαι! Φοβάμαι ότι θα μας βρει και θα μου πάρει το παιδί για να με εκδικηθεί. Δεν ξέρω τι να κάνω. Βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
«Μαμά...» άκουσα την κόρη μου να με φωνάζει από το χολ του σπιτιού.
«Ελα αγάπη μου.»
«Κοιτα...κοίτα τι βρήκα.» είπε τρέχοντας προς το μέρος μου και κρατώντας στα χέρια της μια φωτογραφία.
«Μαμα εσύ δεν είσαι αυτή;»με ρώτησε δείχνοντας μου τη φωτογραφία.
Σοκαρίστηκα!Ήταν η φωτογραφία του γάμου μας. Που τη βρήκε αυτήν τη φωτογραφία; Τις είχαν ξεφορτωθεί όλες.
«Ναι εγώ είμαι...» απάντησα
«Εισαι πολλή όμορφη μανούλα!Αυτός είναι ο μπαμπάς μου;»
Τι να της πω τώρα;
«Ν-ναι καρδούλα μου ο  μπαμπάς είναι. Που την βρήκες αυτή τη φωτογραφία;»
«Σε ενα φάκελο που είναι έξω στην πόρτα.»
«Εξω στην πόρτα;Τι φάκελος;»
«Δεν ξέρω. Είναι ένας φάκελος που γράφει το όνομά σου και είχε μέσα τη φωτογραφία και ενα χαρτί.»
Αμέσως έτρεξα στην πόρτα.Η κόρη μου είχε δίκιο. Όντως υπήρχε ένας φάκελος με το όνομά μου. Τον πήρα από το πάτωμα. Κοίταξα γύρω μου για να δω μήπως με παρακολουθεί κανείς. Δεν είδα κανέναν. Έκλεισα την πόρτα και ακούμπησα το φάκελο στην τραπεζαρία. Η μικρή καθόταν στον καναπέ και χάζευε τη φωτογραφία. Έτρεμα. Ποιος το έστειλε αυτό; Αποφάσισα να κρύψω το φάκελο για να μην το βρει η Brittany. Ευτυχώς που δεν ξέρει ακόμη να διαβάζει. Ήθελα να διαβάσω το χαρτί αλλά φοβόμουν. Για αυτό πήρα τηλέφωνο τις φίλες μία - μία και τις ρώτησα αν μου έστειλαν τον φάκελο αλλά μου το αρνήθηκαν.
Ήλπιζα να μην μου το έστειλε εκείνος ή κάποιος άλλος της οικογένειας. Και μόνο που σκεφτόμουν ότι υπήρχε περίπτωση να με είχαν ανακαλύψει πάθαινα υστερία. Πώς τολμούσαν; Τέτοιο θράσος; Ξέρω ότι έκανα και εγώ λάθος αλλά δεν είχαν το δικαίωμα να με ταράζουν ούτε εμένα ούτε το παιδί.
Μόνο αν διάβαζα το χαρτί του φακέλου θα μάθαινα ποιος το έστειλε αυτό. Αλλά έτρεμαν τα χέρια μου. Άνοιξα το φάκελο και ξεδίπλωσα το χαρτί. Άρχισα να διαβάζω με τρόμο.
“Σε ικετεύω καρδιά μου συγχώρεσέ με. Άφησέ με να σου εξηγήσω. Δεν θέλω να σε ταράξω. Θέλω μόνο να σου πω την αλήθεια και να αναλάβω τις ευθύνες μου ως πατέρας της κόρης μας.Μη μου το κάνεις αυτό.Ξερω που είσαι και που μένεις.Αν δεν εμφανιστείς αύριο στις 11:00 στο πάρκο έξω από τη δουλειά σου θα έρχομαι κάθε μέρα.Αυτο δεν είναι απειλή. Είναι προειδοποίηση.Ασε με να επανορθώσω.
Σε αγαπώ.”