(Bu süreçte Rüzgar, Hayat'a destek çıkıyor yanında oluyor bilginize :))
Günler bir bir geçiyordu. Bugün tam bir ay olmuştu bu hayattan bir ay önce göçüp ebedi hayata gitmişlerdi.
Günler geçtikçe acım azalmıyordu sadece alışıyordum onlar olmadan tek başıma kalmaya alışıyordum.
Yiğit abim bir hafta önce yurtdışına çıkmıştı ne kadar yaşı büyük olsada atlatamamıştı tek kalmaya ihtiyacı vardı. Bir hafta sonra ise dönecekti.
Ölen ailem evi bana arabayı ise Yiğit abime bırakmıştı aynı zamanda ikimizin adına hesap açmış eşit miktarda da para bırakmışlardı. Eminimki o birikim yılların birikimiydi.
Bana gelecek olursak o eski neşem kalmamış depresif ruh haline bürünmüştüm. Bu yüzden Barlas ile kavga etmiştim kendisi benim psikologa gitmem konusunda ısrarcı olmuştu bugün ise bi psikiyatrist merkezinde randevum vardı. Altıma buz mavisi bi şort beyaz bol tişört giyerek odadan çıktım.
Normalde olsa koştura koştura merdivenlerden inerdim şimdi ise inmeye bile takatim yok gibiydi.
Yemek odasına geçip "günaydın" diyerek hemen yerime oturdum hepsi dediğim şeye karşılık vermişti onlarla aram daha iyi gibiydi.
Babam "Bugün Barlas'la psikologa gittikten sonra seni yanıma bıraksın." dediğinde sakin bir şekilde "Tamam." diye mırıldandım.
Hepimiz sessiz bir şekilde kahvaltı ediyorduk alışmıştık artık sessizliğe eskiden Kuzey ve Sarp'ın atışmalarıyla geçiyordu şimdi ise koca bi iç çekişle.
Barlas'ın "Doyduysan çıkalım." demesiyle cevap vermeyip direkt ayağa kalktım. "Görüşürüz hepinize afiyet olsun." diyerek direkt evden çıktım.
Ardımdan gelen Barlas'la arabaya binip yola çıktık.
Arabada nefes alışverişlerimizden başka ses yoktu ne o konuşuyordu ne de ben, ne konuşabilirdik ki.
Yarım saat geçen yolculuğuna ardından gelmiştik.
Barlas'ın elimi tutmasıyla direkt içeriye girmiştik. Beyaz kapılı odanın önüne gelince derin bi nefes aldım.
"Sakin ol emin ol çok rahatlayacaksın korkacak hiç bir şey yok kendine güven ve dürüst ol. Seni burada bekleyecem unutma sen çok güçlü bi kızsın." diyerek alnıma öpücük kondurdu.
"Teşekkür ederim umarım her şey dediğin gibidir." dedim.
Elimi çekerek kapıyı iki kere tıklattıktan sonra içeriye girdim.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
"Dediğim gibi Hayat seni rahatlatacak şeyleri yap bir şeyleri içinde tutmak zorundadır değilsin. Kendine zaman ayır yürüyüş yap şarkı dinle bir şeyler yaz yeni bir uğraş edin bu bı enstrüman olabilir ya da bı spor olabilir tamam mı?"
"Tamamdır teşekkür ederim şey bide bir dahaki görüşme ne zaman olacak?"
"Haftaya bugün müsaitim ne dersin?"
"Banada uyar."
"Tamam o zaman."
"Görüşmek üzere."
Doktorun "Görüşürüz." demsiyle odandan çıktım çıktığım gibide Barlas hemen oturduğu yerden kalkarak yanımda geldi.
"Nasılsın nasıl geçti rahatladın mı bak eğ-" devamını dinlemek istemediğim için direkt ona sarıldım. Belkide bu sarılma bana güç verirdi. İlk başta şaşırmış olmalı ki bu tepki vermedi daha sonra ise ellerini sıkınca belime yerleştirip başına boynuma gömerek sıkı sıkı sarıldı. Babam gibi sarıldı...
İstemsizce gözyaşlarım akmaya başlamış ağlıyordum. Bunu farketmiş olmalıki beni kucağına alıp yürümeye başladı. Arabanın önüne gelince ilk beni bindirmiş daha sonrada kendisi binmişti. 5 dakikalık zamanla hemen bi sahilin önüne gelerek arabadan inip benide indirerek banka oturduk.
Kolunu omuzuma atarak beni kendinne çekip sarılıyordu diğer yandan da saçlarıma öpücük konduruyordu.
"Yapma." diye fısıldadım böyle yapmasın babam gibi böyle davranmasın canım yanıyordu çünkü bir kaç ay öncesine kadar ben babamla bu durumdaydım saçlarıma sadece babam öpücük kondururdu bı başkası değil.
"Rahatız mı oluyorsun?"
"Babamı hatırlatıyorsun. Bana bu şekilde sarılan saçlarıma öpücük konduran sadece babamdı anneme bile izin vermezdim babamdan başka kimse saçlarımı öpmezdi. Sen-sen ise öpüyorsun ve babam gibi öpüyorsun sa-sanki babamın yanındaymış gibi hissediyorum sana sarılırken ona sarılıyorum gibi geliyor, yanımda olduğunu belirtmek istediğinde elimi tutardı sende öyle yapıyorsun. Böyle bazen senin yerinde babamı görüyorum öyle hissediyordum sonra sen olduğunu kavrıyorum sana kızmak bağırmak istiyorum nefret ettiğimi söylemek istiyorum ama tek bi hareketinle babama benzeyen hareketinle beni yerle bir ediyorsun. Babama benzediğin için onun gibi davrandığın için benimle ilgilendiğin için senden nefret ediyorum tamam mı? Herkesten her şeyden nefret ediyorum bana ailemi hatırlatan her olaydan nefret ediyorum çünkü benim canım yanıyor abi hemde çok yanıyor böyle kalbim sıkışıyor yok olmak istiyorum ben ailemin anılarıyla yaşamak istiyorum. Tek başıma sessiz ıssız bi yerde küçük bi kulübe olacak kulübede sadece şömineden çıkan ateş sesi olacak karşısında oturacam üzerimde battaniye elimde çerçeve anne ve babamın fotoğrafı sonra doya doya ağlayacam bir kez daha yalnız olduğumu anlayacak ağlamaktan gözlerim ağrıyacak ağlayarak uyuyacam. Hayale bakar mısın ben düşüncelerimde bile artık yalnızım bir başıma çaresizim."
"Değilsin sen tek başına değilsin senin yanında ilk başta ben varım ailen var bı ikizin arkadaşların en önemlisi Yiğit var. Bide Yiğit abini düşün Hayal onun başka bi ailesi akrabası hiç kimsesi yok sadece sana tutunabilir ama senin gerçek ailen var biz varız. İyi olman kendine gelmen için o kadar uğraşıyoruz ki seni gülerek görmek istiyoruz. Evet diğer aileni unut demiyorum ama bizide unutma Hayat, biz sana daha yeni kavuşmuşken sana alışmışken tekrar sensiz kalmak istemiyoruz. Bu hayatt illa acı olacak hayatına birçok kişi girip çıkacak ama her şeye rağmen güçlü olmak zorundasın. İnan bana çok şanslın hem gerçek ailen hemde sana bakan ailen konusunda çok şanslısın çünkü hepimiz sana değer veriyoruz bunu unutma tamam mı?" deyip akan gözyaşlarımı silmiştim. Göğüsüne vurup sıkı sıkı sarıldım ona.
"Senden nefret ediyorum, sende bunu unutma." dedim.
"Tamam güzelim unutmam. Hadi kalk bakalım babam seni bekliyor şirkete gitmemiz gerek." diyerek ayağa kalkmış daha sonra benimde elimden tutarak kaldırmıştı.
