Hızlıca hazırlayıp odamdan çıktım.
"ANNEEEE!!" diye bağırdım en son evdeydi tabi dışarıya çıkmamışsa.
"Anneee." diye tekrardan bağırarak salona geçtim. Ben annemi görmeyi beklerken gördüklerim Barlas abim ve Uraz'dı.
"Annem nerede?" diye sordum. Sinirden ikisinide parçalayasım geliyordu şu an.
Barlas abimin "Biz gelirken çıktı." demesiyle başımı sallayıp Uraz'a döndüm.
"Senin ne işin var burada, cafede bekle demedim mi‽" dedim.
Uraz'ın "Buraya yakındım geldim Barlas abinlede konuştuk ne konuşacaksan burada konuşabilirsin." demesiye sinirle gülüp çantamı onun yanına koltuğa attım.
"Öyle mi?" diye sormamla başını sallamıştı. Abime dönerek ona baktım.
"Sen mi ondan ayrılmamızı istedin?" diye sordum çünkü başka bir açıklaması olamazdı ya da, ya da şu an rüyaydı.
Barlas abim "Saçmalama Hayat ben öyle bir şey demedim iyi düşün dedim ona seninde üniversite olayını anlattım sonuç olarak hiç bir şeyin garantisi yok." demesiyle Uraz'a döndüm.
"Birlikte güzelce odamda konuşabilir miyiz yoksa gerçekten sinirden seni dövecem adam akıllı bana bir şey söyle ayrılmak nereden çıktı Uraz.‽" dedim sinirle, aptal gibi gözlerim dolmuştu.
Sakin ol Hayat sakin ol çok mu zor!
"Özel olarak konuşacak bir şey yok bana yaşattığın her şey için teşekkür ederim Hayat. Iıı bizim hikayemiz bu kadarmış kendine iyi bak." deyip ayağa kalkmasıyla şokla ona bakmıştım.
Yalan söylüyordu.
Yalan söylemek zorundaydı!
Böyle bitemezdi...
Uraz'ın yerinden kalkıp dış kapıya doğru gitmesiyle gözümden akan yaşları sildim.
Hızlıca onun arkasından gitmemle abimde arkamdan geliyordu.
Uraz'ın sırtında dokundum bana dönmesiylede tokadı yapıştırdım.
Hak etmişti.
Hiç bir sebep yokken beni yarı yolda bırakıyorsa bu tokadı da hak etmişti. Bu kadar sözü boşuna mı vermişti boşuna mı yanımda olmuştu boşuna mı beni anlamıştı hani bizim kalplerimiz birdi?
Evde yankılanan tokat sesiyle abim 'oha' diye konuşmuştu.
Gözümden akan yaşlara inat güldüm, buruk bi gülümsemeydi ama.
"Sana yazıklar olsun sana güvendiğim için ya-"
"Hayat-" diye konuşmamı bölmesine izin vermeden devam ettim.
"Şaka yaptın zannettim içimde bi umut vardı ta ki sen arkanı dönüp gidene kadar bu kadar kolay benden vazgeçebildiğini gördüğüm için teşekkürler." deyip arkamı dönüp tam gidecekken koluyla bana sarılıp beni kendine çekmişti. Sırtım onun göğsüne çarpıyordu.
"Bırak beni!" dedim sinirle.
"Abi bir şey yap, bıraksın beni!" diyerek Barlas abime baktım niye duruyordu?
"Siz en iyisi konuşun, her şey şakaydı Hayat." deyip evden çıkması bir olmuştu.
Ne oluyo yaa?
Birden göz hizama kırmızı bir gül girmişti.
"Her şey şakaydı özür dilerim." diye konuşup boynumdan öpen Uraz ile sakin kalmaya çalışarak gözlerimi kapatıp derin derin nefesler alıp verdim.
