Yiğit abim üç gündür burada yanımda kalıyordu onunla uyuyup onunla kalkıyordum. Hastaneden olduğumu duyunca yıkıma uğramıştı. Hastane onun kâbusuydu ne kadar doktor olsada. Çünkü her hastane kelimesinde birini kaybediyordu hastane onun için sevdiklerini kaybetme yeriydi. Bunu en iyi ben uyurken anlamıştım. Benim uyuduğumu zannederek içini döküp saçlarımı okşaya okşaya ağlamıştı.
Duyduğum en ağır cümle 'Benim tek ailem sensin, benim kimsem yok.' demesiydi abim uzun zaman sonra yanımda hıçkıra hıçkıra ağlamıştı.
Sonra ki gün ise uzun uzun onunla konuşmuştum tabiki bu bol ağlamalı bi konuşma olmuştu.
Kesit:
Abime sıkınca sarılıp ona baktım.
"Abim." diye konuştum. Abi her şey demekti daha doğrusu Yiğit abim her şeyimdi babamı kahramanımdı abimdi kuzenini arkadaşımdı huzurumdu güç kaynağımdı. Ben zaten beni büyüten ailemi kaybetmiştim ve ben Yiğit abimide kaybetmek istemiyordum.
"Söyle prensesim benim söyle güzelim." diyerek saçlarıma uzun bi öpücük kondurdu.
"Abi sen benim ailemsin ve ben ansızın senide kaybetmek istemiyorum. Ewet sürekli telefonla konuşuyoruz ama aklım hep sende iyi olup olmadığını yemek yiyip yemediğini uyuyup uyumadığını hiç bir şeyi bilmiyorum. A-annemle babam bizi birbirimize emanet etti sende okudun o mektubu yeter artık abi. İyi ol kafanı dinle diye yurtdışı olayına bir şey demedim ama yeter artık İstanbul'a buraya taşın abi yanı başımda ol lütfen." dedim hıçkıra hıçkıra kendimi o kadar güçsüz hissediyordum ki her an yıkılacak bı labut gibiydim.
"Hayat-"
"Lütfen abi yalnız kalmanı yalnız kalmamı istemiyorum lütfen gitme artık."
"Gitmem Hayat gitmem abim bırakmam ben seni senin uğrana canımı veririm ben." dedi onunda gözünden yaşlar akıyordu.
"Sen benim evimsin Hayat sen benim ailemsin ben sırf senin uğruna yaşıyorum yoksa benim ne işim var şu hayatta ölsem gram koymaz bana ama sen varsın ve güzelim sen olmasan şimdiye ölmüştüm." demesiyle sıkıca ona sarıldım.
"Ölme." dedim ''Abi beni bu düşünceyle boğuşturma lütfen dayanamam abi ben-ben o kadar güçlü değilim. Karşımda yaşayan bi ölü de olma artık. Mutlu ol abi lütfen mutlu ol."
"Benim mutluluğum sensin sen mutluysan bende mutluyum abicim. Sana söz veriyorum ki her zaman yanı başında olcam söz veriyorum." deyip sıkıca sarıldı bana.
Kesit bitti :)
Abimle ağlamış o şekilde ikimizde uyuyakalmıştık. Bir saat sonra ise abim gidecekti. Sözleşmesinin bitmesine daha bir ay vardı ve fes etmesi onun aleyhine olacaktı Türkiye'de ki şartlar gibi ilerlemiyordu.
Abim babamla konuşmuştu ben karne aldıktan sonra yani iki hafta sonra abimin yanına gidecektim orada birlikte mini bi tatil yaptıktan sonra abimle buraya dönecektik. Babam kabul etmiş hatta abime bir kaç hastane önerisinde bulunmuş abimde kabul ederse kolayca çalışabileceğini söylemişti. Abim CV'sini babama atmış babam ise ilgileneceğini hatta hatta başka bir ev yerine burada kalabileceğini söylemişti. Abim ise kibarca bunu reddedip hem hasteneye hemde buraya yakın bir ev bulması konusunda rica etmişti.
Öyle böyle derken abimle vedalaşma zamanım gelmişti.
"Prensesim benim." diyerek sıkıca beni kendine çekip sarılmıştı.
"Seni çok seviyorum abi." dedim.
"Bende seni çok seviyorum kardeşim bende seni çok seviyorum." demişti.
Abim hepimize vedalaşmış annem ise eline bir kaç poşet alıp ona uzatmıştı.
"Sende benim bı oğlumsun lütfen bunları kabul et Hayat zayıfladığını söyleyince dayanamayıp bunları hazırlattım oralarda yersin." diyerekten bir kaç yemeğin bulunduğu poşeti vermişti.
"Ben ne diyeceğimi bilmiyorum zahmet etmeseydiniz."
"Olur mu öyle şey sizli bizli konuşmak yerine abla ya da teyze diyebilirsin bana." diyen annemle içten bir şekilde gülmüştüm.
Abim ise başını sallayıp teşekkür etmişti.
Babamda abimin omzunu patpatlayarak gülümsedi.
"Sende bizim bı oğlumuzsun bunu unutma Hayat oralarada sana emanet olacak ona göre." demişti.
Abim ise başını salladı, son kez vedalaştıktan sonra abim gitmişti. Derin bi iç çekerek arkasında kapıyı kapattım. Babam sıkıca bana sarılmıştı buruk bir şekilde güldüm.
Asıl abim gelince her şey düzene girecekti.
