(Unicode)
အိစက်နေတဲ့ကုတင်ကြီးမှာမိမိအားအုပ်မိုးခံထားရတဲ့မိမိအခြေအေနကြောင့်ထုံအနေတဲ့အာရုံတွေကိုစုစည်းလိုက်လျှင်သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့
"Jeon...Jeon Jungkook! "
အပေါ်ကနေအုပ်မိုးထားပြီးသူ့ကိုဝါးစားမတက်ကြည့်နေတဲ့အကြည့်စူးစူးတွေ
Jungkookရဲ့ထိုအကြည့်တွေက်ိုမတွန်းလှန်နိုင်ရင်ကြောက်ရွံ့လာတဲ့စိတ်တို့ဖြစ်လာတော့သည်။
"ဘာလုပ်တာလဲJungkook ငါ့ပေါ်ကဖယ် "
တုန်တုန်ရင်ရင်နဲ့ပင် ရှိသမျှအားနဲ့ တွန်းနေတာတောင်တစ်ချက်မှရွေ့မသွား
ဒီတစ်ခါနဲ့ဆိုနှစ်ကြိမ်ရှိပီသူအခုလိုမျိုးလုပ်ခံရတာ
ဒါကျောက်တုံးကြီးများလား ဘာလို့မရွေ့သွားတာလဲ!
"ဟင့်..ဖယ်လို့Jungkook ငါစိတ်ဆိုးမှာနော်"
ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေတဲ့သူ့ကိုလှောင်ပြုံးတစ်ချက်သာတုန့်ပြန်ပြီးသူ့ကိုစိုက်ကြည့်ကာလျှာသပ်နေသည်။
"အဟင်း... စိတ်ဆိုးလဲမတက်နိုင်ဘူး ကိုကို့ ကိုကျနော်စားတော့မှာ "
ထိုစကားအဆုံးမှာ သူ့ရဲ့အကျီဟာJungkookလက်ထဲတစ်စဆီပင်ဆွဲ
ဖြဲခံလိုက်ရသည်။
သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်းလက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ချုပ်လိုက်ကာကျန်တစ်ဖက်နဲ့ကျနော်ဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်ဖို့ပြင်နေစဥ်ကျယ်လောင်စွာမည်လာတဲ့ဖုန်းသံ
ထိုဖုန်းသံကြောင့်ဂျောင်ကုရဲ့လက်ကလည်း ငြိမ်ကျသွားသလိုသူကလည်းဖုန်းကိုအသဲအသန်လိုက်ရှာမိသည်
What? ....ငါဖုန်းလည်းမတွေ့ ပါလား
ဖုန်းကိုမတွေ့ပေမယ့်ထိုဖုန်းသံကတော့သူ့နားထဲကျယ်လောင်စွာပင် ကြားနေရသေးသည်
ထို့နောက်မှာတော့သူသိလိုက်ရသည်က အခုဖြစ်ပျက်နေသမျှ အရာအားလုံးသည် အိမ်မက်ဖြစ်နေပြီးသူ့ဖုန်းကတော့သူ့ဘေးမှာကျယ်လောင်စွာမြည် နေသည်ဆိုတာဘဲဖြစ်သည်
ဘလိုသောက်ကျိုးနည်းအိမ်မက်ကြီးလဲမသိပေမယ့် ဂျွမ်းနှစ်ပတ်လောက်ထိုးပြီးနံရံနဲ့သွားဆောင့်ချင်စိတ်တွေပါဖြစ်နေသည်။
