Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Napatitig si Jihoon sa paligid habang papasok na sila sa kwarto na pinareserve nila sa Geneva,Switzerland.
They had a whole day to have their mini-escapade in this wonderful country.
"Idlip ka muna saglit?."alok niya sa kasama tutal mga madaling araw sila nakaalis mula sa Salzburg.
Tumango na lamang si Jihoon at hinayaan niya ang sarili na ipikit ang mga mata sa kama.
Ito namang si Seungcheol nakangiti lamang na pinagmasdan ang nakakabata,saka lumabas para manood ng sunrise sa labas.
Ngayon na ang araw kung kailan niya balak mag-propose sa nakakabata,gusto niya sana eh mamayang hapon para kita pa nila ang view ng Alps. Sa cable car sana para siya lang ang makakarinig ng sasabihin niya.
Lumipas na ang pagsikat ng araw nang namalayan ni Jihoon na wala na pala siyang katabi. Kasi wala naman talagang tumabi sa kanya sa pagtulog.
Nabalik siya sa wisyo ng may tumawag sa kanyang cellphone,si Samchon Sungjae lang naman pala.
"Hello iho!."nakangiting bati nito through video call.
"Samchon,bakit kayo napatawag?. May problema ba sa hospital,uuwi po agad ako dyan."medyo nagpanic si Jihoon.
"Huminahon ka nga muna Jihoon!. Hindi ako tumawag saiyo dahil may problema sa hospital. Tumawag ako para sana mag-congratulate ako pasensya na at di ako nakapunta ng Venice sa last performance ninyo alam mo na busy kami kaya sina Dohyun at Dahee na lang pinapunta ko."aniya ni Sungjae habang nakaupo sa swivel chair niya.
Hindi naman magtatampo si Jihoon sa nangyari eh,basta ba nandito mga pinsan at kapatid niya pakiramdam niya ay buo na siya. Natupad na niya finally ang pinapangarap sa kanya ng mga magulang niya. Now he can finally retired from the orchestra for good.
Nagkataon na hapon na pala sa South Korea,dito eh mga 7 am pa lamang ng umaga at siya lang mag-isa rito sa hospital.
"Thanks samchon,I can't do any of this without your help naman po. If my parents were now alive they were proud of me of what I've become. I became a bigger person that they wanted to be."ani ni Jihoon bago pa siya pumuwesto ng upo sa dining area.
"Tama ka. Saka advance congratulations saiyo,sana maging masaya ka sa mga desisyon na pinili mo. Kapag may problema kayong dalawa ng kapatid mo huwag kayong mahihiya na idulog iyan sa akin. Para ko na rin kayong mga anak eh,just treat me as your second parent okay?."he now advices to them.
Jihoon soon get teary-eyed because of what his uncle stated. Not minding what the first sentence meant to him. Because when times were tough at that time,they had each other.
