daha öncesinde böyle şeyler yaşamamıza rağmen hala çok heyecanlıydım.minhonun dediği şeyden sonra kıpkırmızı olmuştum. hiç bozuntuya vermeden gülüp artık gitmem gerektiğini söylemiştim. ağlamaması konusunda da uyarmıştım. beni onaylayıp göz yaşlarını silmişti. sonrada aşağıya inip okuldan çıkmıştım.
şuansa odamda keşke onu yalnız bırakmasaydım diye kendimi yiyordum. odada yaklaşık 30. turumu atarken babam odaya girdi ve dedemin hastaneye kaldırıldığını söylemişti.
neler döndüğünü gerçekten anlamıyordum. dedem dönemin ortasında vefat ediyordu normalde. yutkunup babama baktım.
'baba şuan dönemin ortasında mıyız?'
'bu ne saçma bi soru jisung sen bilmiyor musun ? '
'bilmiyorum baba'
'deden hastaneye kaldırılmış diyorum jisung. lütfen saçma sorularla meşgul etme beni.'
babam odadan çıkarken telefonumu alıp bende arkasından indim. bu sırada telefonumu açıp tariha bakmıştım. gerçekten dönemin ortasındaydık. zaman mı ileri gidiyordu yoksa ben hasta mıydım bilmiyordum ama bir şeylerin doğru olmadığı kesindi.
