elindeki fotoğrafa bakarak konuşuyordu minho. bulduğu en yüksek binaya çıkmış jisunga yaptığı son konuşmasına nasıl başlayacağını düşünüyordu.
"seni yalnız bıraktığım için özür dilerim jisung. hatamı anladım ve yanına gelmeye karar verdim. bu hayata tutunmama sen yardımcı oldun. her şeyimdin jisung. şimdi sen yokken yaşamamın ne anlamı var? bunu kimseye anlatamadım , anlamadılar çünkü. ama sen beni anlıyorsundur jisung eminim. korkma tamam mı? yanına geleceğim söz veriyorum."
"korkmuyorum minho, ve biliyorum evet. yanıma geleceksin."
minho, jisungun sesini duyduğu gibi dahada ağlamaya başlamıştı. daha fazla yokluğuna dayanamayacaktı jisungun. kendini tutmadı. biliyordu çünkü, yaptığı şeyin sonunda jisunguna kavuşacaktı. hiç düşünmeden kendini o binanın en üstünden aşağı attı. düşerken düşündüğü tek şey jisungtu. ve yere düştüğünde başardığını hissediyordu. artık acı çekmiyordu. o şuan yaşadığını hissediyordu.
peki ya kavuşmuşlar mıydı? kimse bilmiyordu. bundan sonrasını kimse bilemezdi. minho ve jisungun bizim bildiğimiz sonları buydu. belkide bu son onların başlangıcıydı.
***
BITTI VE BEN BU KİTABI YAZARKEN COK KOTU OLDUM VE SUAN COK BOSLUKTAYİM ARKADASLAR..
nasildi kitap😵
