SOLD TO THE BILLIONAIRE

CHAPTER 34

Chapter 34

“Do you believe in me?”

Huminga ako ng malalim dahil hindi ko magawang makapag-salita matapos kong marinig ang kanyang sinabi. I lick my lower lip and swallowed when I felt like my throat went dry. Nang matauhan, marahas na bumuga ako ng buntong hininga at seryosong tumitig sa kanya.

“Hindi ako nakikipagbiruan kong ‘yon ang gusto mong malaman.”

Ngumiti siya na para bang seryoso rin siya sa kanyang sinabi dahil ayoko talagang maniwala. Bukod sa hindi ko siya kilala, imposibleng may alam siya tungkol kay papa. I didn’t met him before as far as I know. Sa tingin ko pinaglololoko lang niya ako.

“Hindi rin naman ako nakikipagbiruan. I told you to trust my words. Kung hindi mo ‘to kayang paniwalaan, ipapakita ko nalang sayo.”

My forehead creased. “Anong balak mong gawin?”

He took a deep breath and took out his phone. May kung ano siyang kinalikot rito saka niya ito pinakita sa akin.

“Let’s meet in this place tomorrow at exactly eight a.m. If you still think that I’m lying, then feel free to report me and I will willingly surrender to the cops.” He said with finality on his voice.

Dinaga ang puso ko sa kanyang pahayag at walang nagawa kundi tumango sa huli. There’s a part of me that hesitating but something is also telling me to trust his words. Isa pa, siya na mismo ang nagsabi na kung nagsisinungaling man siya, p’wedeng-pwede ko siyang i-report sa pulis kung kailan ko gugustuhin.

Wala namang mawawala sa akin. Aasa ako ngayon at sana hindi niya ako biguin.

“Sure. Let’s meet up tomorrow.”

He smiled and mess my hair that shocked me.

“Good. Masyado ng malalim ang gabi kaya matulog ka na. Brace yourself tomorrow.” He said before he got up and left. 

Wala sa sariling napahawak ako sa aking ulo kung saan niya hinawakan habang nakatingin sa papalayo niyang likod. When he’s finally gone, I heaved a deep breath and sigh.

Hindi ko alam kung tama ba itong ginawa ko na magtiwala sa kanya pero bahala na. I don’t have any choice but to risk this. Malalaman ko lang bukas kung totoo nga ba ang pinagsasasabi niya.

Inubos ko ang natirang coke na bigay niya saka umalis para magpahinga sa tinutuluyang hotel. Ramdam ko na rin ang pagod sa katawan ko at ang pananakit ng paa ko ay mas lalo yatang lumala. Mabilisang pag ligo lang ang ginawa ko nang makarating sa room at humilata ng higa sa kama matapos patuyuin ang buhok. I did not even call or texted Casper about what happen but that’s okay. May bukas pa naman. I’m just too tired to even move a muscle. Kaya hindi na nakakapagtakang mabilis akong nakatulog.

Kinabukasan ay maaga akong nagising. I prepare a decent breakfast after I took a bath. Matagal pa naman bago mag alas otso kaya may mahaba pa akong oras na manatili dito. Ang pananakit ng paa ko ay hindi na masyadong malala ngunit ang paltos ay nandoon parin. My back is slightly aching but I can manage. Kaya ko pa namang gumalaw kahit papaano.

Kinuha ko ang cellphone para tingnan kung may nag-text ba at hindi naman ako nabigo. Rozel replied to me that it’s all okay. It was regarding to my extend leave because I need to stay here for two days. Nakatanggap rin ako ng iilang text galing kay Casper at halos lahat doon ay paalala na h’wag kong kalimutang kumain at h’wag masyadong magpakapagod.

That’s so sweet of him as always.

Sinubukan kong tawagan siya para makipag-face time at ilang attempt pa ang ginawa ko hanggang sagutin niya ito. Nakahiga pa siya sa kama at bahagyang nakapikit ang mata kaya sigurado akong nagising ko siya.