TRENDAFIL NE DUART E TIJ

•1•

-Oooooooo majjj gaddd sa e emocionuar jammmmm... eshte dita ime e pareeee

-E kuptuam Iris, dhe jam e bindur qe gjithe lagjia e ka marr vesh. - e kritikoi e ema e saj

-O maaaaa po si te mos jem e lumturrrrrrrrrrrrr, ja dola!

-Jam krenare per ty bije po ca si teper po e ekzagjeron ee?

-Ohu o ma le ta marrin vesh te gjithee. Nejse po iki tani. Eshte dita ime e pare dhe s'duhet te jem me vones. Me uro fat qe te kem profesor dhe t'jet cik hoott.

-Iris!

-Love u ma. Ikaaaa.

Iris Hysa, 24 vjecarja e cila kishte mbyllur me sukses 6 vite mjeksie sot kishte diten e saj te pare ne rrugen e specializimit. Kokekuqe, gjate, syblu, luftarake dhe teper e zonja. Kishte mbaruar 6 vite mjeksie ne Oksfort dhe sot kishte diten e saj te pare si mjeke praktikante...... nje rruge te gjate.

______________________
__________

-Ana bej gati sallen e operacionit menjehere per pacientin e dhomes 404.

-Menjehere profesor Dian.- iu pergjigj nje nga asistentet e reja.

-Therrit praktikanten e re qe do te vinte sot. - urdheroi serish ai.

-S'ka ardhur akoma. Iris quhej me duket.

-Here I am njerez. - u degjua nje ze nga hyrja e spitalit.

-Je ne spital jo ne qender tregatare zonjushe. S'mund te bertasesh ashtu.

-Mire faleminderit! Ju si jeni? - i beri ironi ajo.

-Me duket se ke ngaterruar vendndodhje zonjushe. -foli kete here i acaruar ai.

-Iris Hysa, mjeke praktikante e re, ose asistente quajeni si te doni. -u prezantua ajo.

-Profesor Dian, profesori juaj. - keto fjale u pasuan me nje skuqje te lehte ne fytyren e Iris.

-O maj gad Iris te lumte, c'dreq pergjigjesh jep qe ne sekondin e pare qe shkel ne spital. Me kete mendje s'do e shtyj as nje jave. -nisi te mendonte me vete.

-Behu gati! Per 5 minuta te jesh ne sallen e operacionet numer 1. Je asistentja ime.

-Patjeter profesor!- tha dhe u largua menjehere.

Vajti te behej gati. Ishte dita e pare... minutat e para dhe operacioni u pare ku do merrte pjese si asistente. Fat i mire dhe i keq mendoi. Fat i mire sepse ra ne sy direkt dhe fat i keq sepse ra ne sy per keq.

U be gati, por s'dinte sallen ne te cilen do te behej operacioni. I mori te gjitha me rradhe dhe kur e gjeti ishte 10 minuta me vonese.

-Kur mendoj se ne doren e kujt do te mbetem pasi te plakem them me mire te vdes. Nese do vonohesh keshtu s'do behesh kurre kirurge dhe pacientet e tu do vdesin. Me mire largohu prej ketu vajze e dashur. Ti nuk je per ate bluze te bardhe...

-Nese mbaruar profesor duhet t'iu kujtoj se kemi dike qe na pret aty...

-Kam dike qe me pret aty. Une. -e nderpreu ai.
-Ti ktheu andej nga erdhe.

-S'me perzini dot ju sepse s'me keni sjelle ju ketu. Me ka sjelle tjeter kush dhe ai tjeter kushi ka pare dicka te une. Une u vonova sepse ju s'me thate se te cila salle ishit dhe ky eshte faji juaj jo i imi prandaj mbani pergjegjsine qe iu takon. Po ashtu kjo bisede u zgjat teper dhe po ashtu per fajin tuaj profesor. Po ju pres ne salle. -tha ajo e vendosur dhe u largua.

-Askush s'mund te me flase mua keshtu dhe mbi te gjitha nje cope asistente te ciles kushedi c'i duket vetja. Ajo nuk eshte per ate bluze te bardhe dhe shume shpejt do e pranoje. Ajo eshte klabet e nates. Do e shohesh asistente e vogel. Vetem prit.-tha pasi ajo ishte futur ne sallen e operacionit.

-Femer. 25 vjece. E diagnostikuar me kancer ne gjoks pas lindjes se femijes. Per fat te keq jemi te detyruar t'i heqim gjoksin. Gjate operacionit mund te na duhet gjak pasi pritet te kemi nderlikime. Une do punoj ti do shohesh dhe me japesh ate qe une kerkoj. Qarte?

-Qarte! - u pergjigj ajo pa shprehi.

.............

Kishte kaluar nje dite teper te gjate dhe vajti ne shtepi e lodhur. Dita e saj e pare po ta gjykosh nga menyra se si kishte nisur kishte shkuar mjaft mire. 3 operacione dhe shume paciente per te mjekuar. Mendonte me vete se si do te ishin ditet e saj te tjera. Valle kjo qenka te jesh mjek.

Mendimet e saj ishin te perziera njejte si ngjyrat ne ate perendim dielli. Vetem se ai miksim ngjyrash dhuronte nje pamje te bukur per syte njerezor ndersa perzierja e mendimeve i dhuronte asaj ndjenjet e te qenit konfuze. Po, mund te ishte konfuze ama e dinte se kurre s'do te pendohej per ate qe kishte zgjedhur.

Njerezit qe s'kane patur femijeri zgjedhin profesionet me te veshtira dhe kjo per shkak qe t'u dhurojne te tjereve ate qe vete se kishin. E tille ishte Irisi. Nje mister i vertete qe askush se kishte zbuluar dhe ndoshta s'do ta zbulonte kurre askush.

E shoqeruar nga mendimet kishte arritur tashme ne shtepi. Pa oren e cila shenonte 23:45.
-Duhet t'i them Hasta la vista gjumit mendoi me vete teksa hapte deren.

-Maaaa erdha uneee. - thirri me nje ze te gezuar ku dalloheshin notat e lodhjes, por nuk mori pergjigje.

Vajti ne dhomen e ndjenjes dhe u shokua nga ajo qe pa.

-Ti?! C'do ti ketu? Cfare kerkon? Pse erdhe? Dil! Dil menjehere nga shtepia ime tani! Zhduku! - pamja e fytyres i ndryshoi menjehere dhe frymemarrja iu shtua. Nuk e donte ate njeri prane vetes.

-Keshtu pershendetet babi bije?- e pyeti ai me nje ze neutral.

-Ti nuk je babi im! Qarte?! Ti nuk je im ate. Nuk ishe atehere kur duhej dhe s'do te jesh kurre. Tani dil nga ajo dere dhe mos u kthe kurre. S'te dua ne jeten time. Largohu! - beriti dhe zeri i saj mbushi gjithe dhomen.

Ai u ngrit qetesisht dhe hapi deren:
-Do te shihemi se shpejti. -tha dhe u largua.

-C'do ai ketu ma? Pse ishte ai ketu? Pse e le te hyje?

-Eshte shtepia e tij bije.

-Gabim! Eshte shtepia ime. Eshte shtepia ime mama. As e jotja as e tij. -tha ashpersisht dhe u largua per t'u zbrazur ne dhomen e saj.

Ardhja e tij i kishte risjelle shume kujtime....